पहिलं प्रेमपत्र

आयुष्यातलं पहिलंवहिलं प्रेमपत्र लिहायचं होतं.....

मनात खूप धाकधूक वाटत होती....

छातीचे ठोके वाढायचे, तळहात घामेजायचे....सर्व नर्व्हस असण्याची लक्षणे उफाळून यायची!

काय करणार? आधी कधी असलं लिखाण केलं नव्हतं ना....
शाळेत कधी कोणी 'प्रेमपत्र असे असे लिहावे' म्हणून मार्गदर्शन पण केले नव्हते!
मायना काय लिहावा??
सप्रेम नमस्कार म्हणावे, 'हाय' 'हॅल्लो' करावे की अजून काही लिहावे?
कसलं झंजट आहे यार हे प्रेमपत्र लिहिणं.....

तसं एकदा दहावीत मराठीच्या स्कॉलर बॅचच्या शिकवणीच्या सरांनी 'आपल्या प्रिय व्यक्तीस पत्र' लिहा असं सांगितल्यावर वर्गातल्या दोन-चार आचरट पोरांनी प्रेमपत्रे लिहून आणून, त्यांचे जाहीर वाचन करून सरांची गोची केल्याचे स्मरत होते. पण त्या प्रेमपत्रांमधील शब्द मात्र काही केल्या आठवत नव्हते!

बाजारात 'नमुन्यादाखल १०० प्रेमपत्र' वगैरे पुस्तकं पण मिळत नाहीत... कॉपी टू कॉपी, माशी टू माशी करायला....

मैत्रिणींना विचारावं का? छ्या!! त्या एकतर येड्यात काढतील की असल्या विषयात कसले सल्ले मागतिए किंवा फिसीफिसी हसत एकमेकींच्या कानाला लागतील.... झालंच मग! दुसर्‍या दिवसापासून आपण अख्ख्या कॉलेजमध्ये थट्टेचा विषय!!

घरात कपाटात जपून ठेवलेलं सुगंधी अत्तराचा शिडकावा केलेलें एक देखणं नोटपॅड होतं.... ते आधी हुडकून काढलं! म्हटलं, त्याच्या पानांवरच्या मौक्तिक माळा, गुलाब पाकळ्या आणि मोरपिसांच्या धूसर चित्रांनी जरा स्फूर्ती येईल. पण छे! आमची स्फूर्तीमाय कोठेतरी अडून बसली होती.

बाजारात टॉम क्रूझचं पोस्टर मिळतं, ते घेऊन आले. तसा तो मला फार काही आवडत नाही, पण डोळ्याला बरी आहे हिरवळ! त्याच्या डोळ्यात डोळे घालून झाले.... म्हटलं, आता तरी शब्दांचा पाऊस पडेल, माझ्या भावछटा बहुरंगांमध्ये उमलतील, विचारांचे मोर थुई थुई नाचतील....

पण नाही हो! तस्सं काहीही म्हणजे काहीही झालं नाही!

उलट त्या मेल्या पोस्टरकडे एकटक पाहिल्यामुळे माझी दृष्टी तिरळी होते की काय अशी शंका घरच्यांच्या मनात दाटून आली.

मग मी अशीच कण्हत, कुंथत, सुस्कारे सोडत कादंबरीमधल्या नायिकेसारखी 'सौधावर मावळत्या सूर्याच्या किरणांकडे अनिमिष नेत्रांनी' वगैरे पाहायला लागले.
शेजार्‍यांनी आस्थेनं विचारलं, ''बरं वाटत नाहीए का? डॉक्टरांना दाखवलंस का?'' घ्या!!!!

वैतागून मी बाजारातून काही कवितांची पुस्तके आणली. कविता ह्या बर्‍याचदा प्रेमानुभूती वगैरे वगैरे विषयी असतात ह्या विषयी खूप ऐकून होते. पण अहो, मी आणलेल्या कवितासंग्रहांमध्ये ''दाहक समाजमन'', ''खुळ्या बेटाचं आत्मवृत्त'', ''मी पणती झाले तर'' असे एकाहून एक अनाकलनीय विषय होते. त्यातील काही ओळी उचलून जर मी माझ्या प्रेमपत्रात घातल्या तर झालंच कोटकल्याण!

चित्रपटगृहांत काही 'प्रॉमिसिंग' गोडमिट्ट, ओशट रोमँटिक चित्रपट झळकले होते. माझा मोर्चा मी त्यांच्याकडे वळवला. त्यातल्या झाडांभोवतीच्या फेर्‍या मोजता मोजता मलाच भोवळ यायला लागली. हिरवळींवरची लोळणफुगडी गीते, बर्फाळ वातावरणातील कवायती पाहिल्यावर 'हे काय खरं नाय बोवा!' असे विचार मनात घोंगावू लागले. घरी व्हिडियोवर जुन्या जुन्या प्रणयचित्रपटांना पाहण्याचा व्यर्थ प्रयत्नही करून झाला. पण प्रत्येक चित्रपटाच्या मध्यांतरापर्यंत मी एकतर जांभयांनी हैराण झालेले असायचे किंवा अस्वस्थपणे चित्रपट 'फॉरवर्ड' करण्याचा मोह टाळत असायचे! शेवटी तोही नाद सोडून दिला.

आता माझ्यासमोर एकच पर्याय शिल्लक दिसत होता. रोज सायंकाळी डोळ्यांना जाडसर गॉगल लावून, डोक्याला स्कार्फ गुंडाळून मी बागा, उद्याने, नदीकिनार्‍याला भेट देऊन तिथे झाडाझुडुपांआड लपत-छपत प्रेमी युगुलांची टेहळणी करू लागले. फार काही पदरात पडले नाही, पण मुंग्यांनी कडाडून डसणे म्हणजे काय असते, भलत्या ठिकाणी भलत्या कोनात अंग वळवल्याने त्याचा सर्व शरीरावर कसा 'बधिर' इफेक्ट होतो, काटेरी झुडुपांच्या आड लपण्यातले १०१ धोके इत्यादी गोष्टींचे ज्ञान मला फार जवळून झाले. आणि एक दिवस मग पोलिस मामानेही हटकले... ''हितं काय करताय वो ताई तुमी... भल्ल्या घरच्या दिसता म्हनून इच्चारलं.... ह्या वक्ताला हितं फकस्त ती गुटर्गू करनारी कबुतरं दिसत्याती.... तुमी आपलं घरला जावा....'' आता मात्र हा शुद्ध अन्याय होता! पोलिसाला देखील माझ्यावर भरवसा नसावा!!!

रागाने तणतणतच मी घरी परत आले. त्याच संतापाच्या भरात खस्सकन ते गोजिरे नोटपॅड पुढे ओढले आणि मुंडी खाली घालून पल्लेदार वाक्यांची बरसात सुरू केली.

दुसर्‍या दिवशी ते प्रेमपत्राचे पाकीट पोस्टपेटीत घालताना पुन्हा छातीत धडधड, घशाला कोरड, तळहाताला घाम अशा सर्व लक्षणांना अनुभवले. पण आता मी मागे हटणार नव्हते! मोठ्या धीराने पाकिटाला पोस्टपेटीच्या 'आ' वासलेल्या तोंडात ढकलून मी श्रद्धाळूपणे त्या पेटीला नमस्कार केला आणि मेघदूतातील नायकाच्या आर्ततेने माझे पत्र झणी पोचव म्हणून तिला साकडे घातले.

पुढचे पाच दिवस जाम टेन्शनमध्ये घालवले. फोन वाजला की तो घ्यायला जीव धजवत नसे. न जाणो, नकाराचा असला तर? पोस्टमन आला की मी लपून बसत असे.... माझे पत्र 'साभार परत' आले असले तर????

अखेर आठवड्याच्या प्रतीक्षेनंतर तो फोन आला. पलीकडून शांत शब्दांत मला सुवार्ता सुनावली गेली, ''अभिनंदन! आपण पाठवलेलं प्रेमपत्र आमच्या सर्वोत्कृष्ट तीन प्रेमपत्रांतील एक म्हणून निवडलं गेलं आहे. प्रेमपत्र स्पर्धेच्या बक्षीस समारंभाविषयी लवकरच आपणास कळवू!''

माझ्या कष्टांना, अथक श्रमांना, संशोधनाला फळ आले होते!
त्या प्रत्यक्ष पिळवटून टाकणार्‍या, गहिर, बेदर्दी अनुभवास सामोरे न जाता कडेकडेने, सावधपणे प्रेमाच्या अनुभवाचे फक्त निरीक्षण करून त्याविषयी शब्दमनोरे रचणार्‍या माझ्या सर्जनशीलतेची ती जीत होती की प्रेमकणांच्या घायाळ अनुभूतीला पारख्या झालेल्या माझ्या हृदयाची हार?

--- अरुंधती कुलकर्णी

http://iravatik.blogspot.com/