वेडी माणसं...

You've got to find what you love - Steve Jobs
------------------------------------------------------------------------
परवा इंटरनेटवर Heinz Stucke बद्दल वाचलं.. एकदम वेडा माणुस आहे हा.. हा मुळचा Germany चा.. वयाच्या २० व्या वर्षी सायकल घेऊन जग बघण्या साठी घरातून बाहेर पडला.. आज पर्यंत ५४५००० कि.मी. सायकल चालवलीय आणि १९३ देश भटकलाय.. घरातून बाहेर पडला तेव्हा त्याच्याकडं एक सायकल, थोडेफार कपडे आणि फारच थोडे पैंसे होते.. त्याच्या फिरण्याला त्याच्या बाबांचा विरोध होता, त्यामुळं त्याला बाबां कडुन पैश्याची मदत मिळाली नाही आणि त्याला ती नकोच होती.. जवळचे पैसे संपले की असेल त्या देशात पडेल ते काम करायचा.. कधी एखाद्या दुकानात तर कधी एखाद्या बोटीवर काम करुन थोडेफार पैसे मिळवायचा.. पुरेसे पैसे जमले की पुढच्या प्रवासाला सुरुवात करायचा.. मग हळु-हळु त्यानं काढलेल्या फोटोंचे पोस्टकार्ड, लीहीलेले अनुभव विकून पैसे मिळू लागले.. बरेच अपघात आणि अडचणी आल्यातरी त्यानं प्रवास मात्र अखंड चालू ठेवला.. आता त्याला बर्याच sports कंपन्या sponser करतात.. आता तो ६८ वर्षांचा आहे.. अजूनपण तो सायकलवर भटकतोय..
तु इतकं का भटकतोस असं त्याला विचरल्यावर तो म्हणाला होता..
By that time I was 20, I did not particularly like my job and I did not see why I should spend the rest of my life doing something I did not care for very much .... just to make a living. "Is this all there is to life?", I asked, "I might as well go around the world"

(Heinz Stucke चा हा फोटो मी इंटरनेट वरुन मिळवला आहे...)

---------------------------------------------------------------------------
अल्ट्रा रनींग (ultra running) हा एक भारी प्रकार आहे. मँरेथॉनच्या दुप्पट-तिप्पट अंतर ह्या रेस मधे पळायचं असतं. म्हणजे १०० कि.मी. किंवा त्याहून जास्तच. दोंगरदऱ्या, वाळवंट, स्नो अश्या अवघड जागी एकटं-दुकटं पळायचं असतं. प्रचंड वेदना आणि प्रचंड आनंद अनुभवायचा असतो.

Diane Van Deren ही एक अल्ट्रा रनर आहे. हिला नकाशे वाचता येत नाहीत... हिच्या organizational skills आणि memory फारच weak आहेत... रेस मधे पळताना अनेकदा चुकीची वळणं ती घेते... बऱ्याचदा तीला परतीचा रस्ता देखील आठवत नाही... तरी सुद्धा ती पळते... आणि नुसतीच पळत नाही तर मागच्याच वर्षी Yukon Arctic Ultra 300 ही रेस ती जींकली. खूपच खडतर रेस असते ही. प्रचंड थंडी, स्नो आणि एकटेपणा सहन करुन ती जींकली. ह्याच रेस च 400 mile version पुर्ण करणारी ती पहीली महिला आहे. आता ती ४९ वर्षांची आहे.

Diane Kobs हे तिचं लग्नाआधीचं नाव. ती एक प्रोफेशनल टेनीस प्लेयर होती आणि athletics ची तिला खूप आवड होती. लग्ना नंतर तिसऱ्या मुलासाठी गरोदर असताना (म्हणजे ती ३० वर्षांची असताना) तीला पहिला epileptic seizure आला आणि नंतर नेहमीच येऊ लागले. epileptic seizure च्या वेळी मेंदूचा शरीरावरचा ताबा सुटतो आणि भयंकर अनियंत्रीत हालचाली शरीर करु लागतं. मेंदूच्या एका ठरावीक भागातूनच हे epileptic seizures येत असल्या कारणानं तीचं ऑपरेशन करण्यात आलं. ऑपरेशन (lobectomy) मधे तीच्या मेंदूचा एक लहानसा भाग कायमचा काढून टाकला. आता तीला seizures येत नाहीत, पण लोकांचे चेहरे नीटसे लक्षात राहत नाहीत... गाडी नक्की कुठे पार्क केलीयं हे पण आठवत नाही. आपल्या कुटूंबातल्या महत्वाच्या घटना तीच्या लक्षात राहाव्यात म्हणून तीच्या नवऱ्यानं त्या घटनांचे फोटो घरभर लावून ठेवलेत.

नवरा आणि मुलं तीला सतत प्रोत्साहन देतात आणि ती तासोंतास पळत असते... वेळेचं आणि अंतराच भान तीला नसतं... पळत असताना पायाच्या आवाजावरुन 'आपण किती वेगात पळतोय' ह्याची जाणीव तीला होते... बऱ्याचदा मध्यरात्री हेडलँप आणि रनींग शुज घालून सरावासाठी ती घरा बाहेर पडते...

(Diane Van Deren चा हा फोटो मी इंटरनेट वरुन मिळवला आहे...)

खरंच काय जीद्द असेल तीची!... इतक्या लिमीटेशन्स असून सुद्धा अजीबात तक्रार न करता ती पळते...
इंटरनेटवर तीच्या बद्दल वरची माहीती वाचली होती आणि त्यातच लिहीलं होतं...
"she just runs, uninhibited by the drudgery of time and distance, undeterred by an inability to remember exactly where she is going or how to get back".
---------------------------------------------------------------------------
"डॉक्टर, मला पेनकिलर नका देऊ... मला वेदना सहन करायच्या आहेत..." असं माझ्या मित्राचे बाबा डॉक्टरला सांगत होते.

७१ वर्षांचे आहेत ते. ६ महिन्यापुर्वी पळत असताना पायतपाय अडकून पडले. उठायचा प्रयत्न केला पण डावा पाय टेकवताच येईना. मग कसेबसे स्कूटर चालवत घरी पोचले. दोन दिवस वेदना अजीबात कमी झाल्या नाहीत. डॉक्टर कडे गेल्यावर कळालं की डाव्या पायाचं achilles tendon तुटलयं. डॉक्टरच्या सल्या नुसार ऑपरेशन केलं. त्यांनी ऑपरेशन नंतर पेनकिलर घेतल्या नाहीत.
म्हणाले... "पूर्वी युध्दात मावळे जखमी होत असणार... मग उपचाराच्या वेळी ते कुठे पेनकिलर घ्यायचे? बघू तरी किती सहन करु शकतो ते...".
रात्रभर खूप वेदना झाल्या. रामाचं नामस्मरण करत रात्र काढली.

ह्या ऑपरेशन नंतर पुर्ववत चालायला ६ महिने लागतात. "उगीचच पळायला गेलो आणि पडलो" असं एकदा सुद्धा ह्या ६ महिन्यात काका म्हणाले नाहीत. मागच्याच आठवड्यात ६ महिने पुर्ण झाले आणि काका पळायला पण गेले. डावा पाय जरा दुखला, पण प्रचंड आंनदी होते ते.
म्हणाले..."खूप वाट बघत होतो आजच्या दिवसाची... मस्त वाटलं पळून...".
आता परत नियमीत पळायला जातात. कधीकधीतर अनवाणीच पळतात. अधून-मधून अजिंक्यताऱ्यावर, सज्जनगडावर जातात. कोणतीही गोष्ट करताना एकदम प्रसन्न आणि उत्साही असतात. आपण एकादी गोष्ट आता करु नये किंवा करु शकत नाही असं त्यांना अजीबात वाटत नाही. अश्यावेळी... "नको रे... आता मला जमत नाही... झेपत नाही" असं म्हणणाऱ्या अनेक फक्त वयानं तरुण असणाऱ्या लोकांची आठवण होते.
----------------------------------------------------------------
"आयुष्यात नक्की काय करायचयं?" असा प्रश्न अनेकदा पडतो मला.... आणि आजकाल दर वेळेस त्याचं एकच उत्तर सुध्दा मिळतं, पण "हेच ते! आता काही झालं तरी हेच मी करणार" असं म्हणून झपाटल्यागत वागायचं धाडस अजून होत नाहीये...

विमुक्त
http://murkhanand.blogspot.com/