कालरात्री २

http://www.maayboli.com/node/11564
"आणि त्या दिवसापासून अण्णांच्यात अन माझ्यात एक अलिखित करार झाला. आम्ही पुन्हा कधीही त्या विषयावर बोललो नाही. पण मी पुन्हा कधी वाड्याकडे फिरकलो नाही. मला सावरायला थोडा काळ लागला. पण अण्णांनी सांगितलेली साधना मी सुरू केली अन मला पडणारी विचित्र स्वप्न बंद झाली. विस्मरण म्हणजे माणसाला वरदानच की! मी पुर्णपणे विसरलो नाही तरी हळूहळू ह्या सगळ्या आठवणींवर काळाची धूळ साठली."
मी सांगत असताना मधेच माधवचा चेहरा बदलला, विक्रुत झाला, मुठी वळल्या गेल्या, डोळे तारवटले - क्षणभर मला भीती वाटली. आणि अचानक - माधव झपाझप वाड्याच्या दिशेनं चालायला लागला. मी त्या धक्क्यातून बाहेर येइपर्यन्त तो वाड्यापर्यन्त पोहोचला होता - माझ्या हाकांना न जुमानता! त्याच्यातला हा बदल अनाकलनीय होता.कसल्यातरी भारणी खाली असल्या सारखा. नैसर्गिक तर नक्कीच नाही. जगदम्बे! आता मी काय करु! अण्णा!! मी अण्णांना घेउन येतो.. मला गेलं पाहिजे,
उशीर होण्यापुर्वी गेलं पाहिजे!
------------------------
माधव
संताप अनावर होत होता. विनायकचं बोलण ऐकताना मस्तकात तिडीक जात होती. ही खेडवळ माणसं अन त्यांचे अन्धविश्वास. मला त्यात ओढू नका. मी ही धोतरातल्या म्हातार्‍याला पाहिलय! पण वाई मधली सगळीच त्या वयाची माणसं अजुनही धोतरच नेसतात की. आणि तो निमुटपणे निघून गेला दरडावल्यावर!प्रत्येक गोष्टीचे नको तेवढे आणि नको ते अर्थ काढताहेत ही लोकं!
आत्तापर्यन्त असही वाटू लागलेलं की त्याचा अन अण्णांचा personal interest असावा ह्या सगळ्यामधे. २ खोल्यात वर्षानूवर्षे राहाणारी लोकं ही! भिक्षुकी करणारी! मला मोठ्या वाड्यात रहायला मिळतय म्हणून जळताहेत हे. माझा(!) वाडा - हो जळताहेत हे.
रागाच्या तिरमिरीतच मी उठलो अन तरातरा चालत येउन वाड्याच दार लावुन घेतलं. पाठोपाठ कडी अन अडसरही. मला कसलेच मूर्ख सल्ले ऐकायचे नाहिएत! बस!
दार लावून घेतलं अन अचानक एकेका गोष्टीचा अर्थ लक्षात यायला लागला. अरे देवा! हे काय करुन बसलो मी! बाहेर पडायला म्हणून मी दाराच्या दिशेनं वळलो आणि ....

आश्चर्याचा धक्का बसावं तसं! समोर दार नव्हतं! मी ओसरीवरही नव्हतो! अचानक मी पुढच्या अंगणात होतो - आणि समोर ते धोतर घातलेले ग्रुहस्थ.
"होय. मी शिवरामपंत" त्यांची मान अजुनही खालीच होती. "तू आलास बरं वाटलं. तो विन्याही आलेला, पण मग त्याचा तो बाप तडमडला. नसता तर तुलाही सोबत झाली नसती का आज! असो - मला वाटतं तो लवकरच येईल. स्वतःहून."
मी दाराच्या दिशेनं पळण्याचा प्रयत्न करत होतो. पण फिरुन फिरून पुन्हा त्या अंगणात. "अरे, मी ही असाच दरवाजा शोधत राहिलो, पण तो सापडायचाच नाही. मग काय! मग खोलीमधे बसून राहयचो! आज इतक्या वर्षात सापडला नाही मला.. अन तुला वाटतंय तुला सापडेल!" त्यांच विषारी हास्य सगळ्या अंगणभर घुमत होतं आणि त्यात मिसळला एक आवाज, मग दुसरा, मग तिसरा .. सगळीकडे दुर्गन्धी पसरलेली. आणि आणखीनही काहीतरी. शिवरामपंत (किंवा त्या नावाखाली समोर जे काही ऊभ होतं..), त्याचे डोळे! तिथे काहीच नव्हतं.. विनायक न सांगितलेलं ना, अगदी तसच! पण एक होतं... अंधार! हो अंधार - ज्याला विन्या घाबरलेला. ज्यानं अनेकांचे बळी घेतले. अनेकांचे. आणि आज माझाही.. नाही नाही.. हे होता कामा नये. पण कस शक्य आहे. अन्धार मला चहूबाजूनी वेढत चाललेला. मिट्ट काळोख. अमावस्येच्या रात्री असतो, त्यापेक्षाही कितीतरी अधिक. जणू हे विश्व, सुर्य, चंद्र, तारे हा सगळा फक्त आभास होता. फक्त आभास! खरा होता हा अन्धार! हा माझ्या तनामनात झिरपेल- तिथला सगळा प्रकाश शोषून घेईल. हे हे नाही सहन होत - कातडीचा एक एक थर सोलला जावा तशा वेदना! नको.. नको ही वेदना! जे व्हायचं ते एकदाचं होउन जाउदे.. पण संपुदेत हे सगळ. मी तयार आहे. मी समर्पणाला तयार आहे..
"थांब!" अचानक आवाज आला अन बाकी सगळे विषारी आवाज, वास नाहीसे झाले. पण अन्धार अजुनही मला वेढून होता. "थांब! खरय तुझं. हा अन्धार तुझ्या तनामनात झिरपेल- तिथला सगळा प्रकाश शोषून घेईल अन मागे राहील ते फक्त तुझं शरीर - जे गेलं तर चालेल, पण ते जाणार नाही. जाईल तुझा आत्मा, तुझं स्वस्त्व. अन तुला पिऊनही हा अन्धार उरेलच - पुढच्या कित्येकांना गिळायला! त्यामुळे थांब.
तुझी भीती, तुझं समर्पण हीच त्यांची ताकद. त्यांना जिन्कू देउ नकोस. शिकवलेले मन्त्र आठव. देवीची मूर्ती आठव. खरतर तू साधना अर्धवट सोडायला नको होतीस. पण असो. मन्त्रोच्चार सुरू ठेव अन बघ तुझ्या मदतीला कोण आलंय!" हा तर दादामहाराजांचा आवाज! (ते ७ वर्षापूर्वीच गेलेत ही गोष्ट तर मी विसरूनच गेलेलो)
अन्धार बराच पातळ झालेला. समोर विनायक उभा होता.. हो खरोखरचा विनायक. तो ही तेच स्तोत्र! आमचे स्वर लयीत होते.. पण अन्धार अजुन होताच - तो आमच्यावरची पकड सोडायला तयार नव्हता.
आणि अचानक मला जाणवलं की आणखिन एक व्यक्ती ह्या नाट्यात सामील आहे. मी पहायला म्हणून वळलो अन अवाक झालो!
------------
क्रमशः
------------
शेवटचा भागः
http://www.maayboli.com/node/11574