प्रतिक्षा.

पळ्भर थांबुन सजणा
का हो परतीची धांदल करता ?
डोळे भरुन साठउदे तुमची मुर्ती
पुन्हा येणार्‍या विरही मनमंदिरी पुजेकरीता.

एकदातरी घ्या माझ्या विखुरलेल्या मनाचा ठावठीकाणा
सदैव दिसेल तो तुमच्याच साथीला चिकटलेला.
देहाला सारुन देतो दिवस कसातरी कष्टाचा रगाडा
पण रातराणीचा सुगंध करतो व्याकुळ तुमच्या मिलनाला.

शृंगारही नेहमीच पडतो फिका
गजरा पण भासतो नागिणीसारखा
अलंकारही लाउन घेतात मग लोखंडी मुलामा
सजणा एकदा सजउद्या शृंगार तुमच्यासाठी आसुसलेल्या देहाचा.

कधीकधी स्वप्नांची रांगोळी घालते ऋदयाच्या अंगणी
अश्रु मग पसरवतात तिला तुझ्या आठवणींनी.
किती काळ सहन करु ह्या विरहातली आहुती ?
सजणा कधी रे येईल आपल्या सहवासाची दिपावली ?