'मदर्स डे!' च्या निमित्ताने...

अरे वा! आई बाबा दोघांनाही सारखाच न्याय दिलायस गं... आता वाचते!!!!
आणि नाही नाही म्हणता आज एकदम किती पोष्टी तुझ्या!!! व्हायच्या नाहीत एका दिवसात वाचून!!!
पण झक्कास एन्ट्री मारलीस हं 'लेखन' मधे. पु.ले.शु.

dreamgirl, काय प्रतिसाद देउ, ते म्हणतात ना घरातल्यांचि किंमत कळायला, घराच्या बाहेर पडाव लागतं.... आणि ति किंमत, लग्न झाल्यावर कळाली...
तुझ्या मनातल वाचुन, अगदी माझ्या मनातुन उतरुन कागदावर आलयं असा वाटतयं!!!
रडवलस खुप !!! आधि आई, पप्पांना फोन करते..., तेव्हाच जरा बरा वाटेल...

ड्रिमगर्ल,
आज मान अभिमानाने ताठ झाली आहे, की मी कुठल्या हिर्‍याला अजाणतेपणी लिहिण्याचा आग्रह करत होते हे लक्षात आल्याने...
वाटलं नव्हतं गं तू इतकं सुंदर लिहित असशील...
खरोखर त्रास दिलास... मी म्हणाले होते, त्या अर्थी नाही... खुप वेगळ्या... सेन्सिबल अर्थाने...
रडवलंस बाई आज... आधीच कळलेला अर्थ तू चपराक मारून वळवून दिलास... धन्य आहेस.
बेफिकीरांची वाचक शोभतेस खरी... वा!
तुझ्या विपुची वाट पाहतेय...
आणि तू परत आहो-जाहो सुरु केलंयस मला... काय हे???

आज माझ्या माऊलीला आणि तिच्या माऊलीला (आजी) जादूची झप्पी द्यावीशी वाटतीये. पण प्रॅक्टिकली शक्य नाहीये... फोन वरच द्यावी लागेल....

नो कमेंट्स की आई बाबांना सोडून मुले/मुली दूर का रहातात.

पण आईच्या कुशीची उब वादातीत आहे. आईशी संबंधित असलेले हळूवार लेखन छान आहे.

बादवे, माझ्या मुलीला माझ्याशी बांधून घालण्यापेक्षा तिच्याशी मला बांधून घ्यायचे ठरवलय मी सध्यातरी. अरे, माझ्या आईकडून शिकले का मी हे?

जर आजपर्यंत आईला 'गृहीत' धरलं असेल तर आजपासूनतरी तिचा विचार करा... >>>> आणि हे आईबाबतच नाही प्रत्येकच गृहित धरलेल्या बाबत योग्य ठरेल अस वाटल

लेख बराचसा हळूवार. तुझ्या भावना लख्ख सांगणारा पण तरिही बराचसा एकांगी. एकांगी अशासाठी वाटला कारण आईपण/ भावना जपण ह्या बरोबरिने जे दुसरं समिकरण "मला जाणवलं" त्या दृष्टीने एकांगी वाटला. अर्थात प्रत्येकाचे अनुभव वेगळे असं मानून देखील त्याच "जनराईज्ड" अशा स्वरुपातलं स्टेटमेंट जे लिखाणातून डोकावतय ते एकांगी वाटल (मला कदाचित नीट मांडता नसेल आल की एकांगी म्हणजे काय ते.अर्थात तो माझ्या मांडणीचा दोष. त्याकरता बरिच मोठी पोस्ट टाकावी लागेल बहुतेक :P)

मला पुन्हा एकदा "Vantage Point" सिनेमाची आठवण झाली. त्यात प्रेसिडेंटच्या असॅसिनेशनचा प्रयत्न/ ती घटना वेगवेगळ्या परस्पेकटिव्हने दाखवलेय. घटना एकच पण ती प्रत्येकाच्या नजरेने कशी असेल, त्यावेळची मानसिक स्थिती, इतर परिस्थिती, वय, हेतू वगैरे वगैरे गोष्टी ह्यातील फरकामूळे एकच गोष्ट किती वेगळ्या पद्धतीने जगली जाते/ घेतली जाते त्याची कहाणी आहे ती.

स्टिल लाईफ ड्रॉईंगचा तास चालू आहे. एकच वस्तू, पण समोरुन बघणारा वेगळी चितारेल, बाजुने (side profile) बघणारा समोरुन बघणार्‍यापेक्षा वेगळी चितारेल. वरुन बघत असेल एखादा तर त्याला ती अजून वेगळी दिसेल. म्हणजे जो ज्या पोझिशनला आहे, जो ज्या अँगलला आहे त्याप्रमाणे त्याच चित्र असेल. आणि कोणतही एक चित्र चूक नसेल तसाच तुझा लेख चूक निश्चित नाही पण तू बघत असलेला एक अँगल चित्रात दाखवणारा म्हणून एकांगी अस म्हंटल मी. चूक नक्कीच नाही पण त्याला नक्कीच वेगळे अँगल असणार.

बादवे, माझ्या मुलीला माझ्याशी बांधून घालण्यापेक्षा तिच्याशी मला बांधून घ्यायचे ठरवलय मी सध्यातरी. >>>जाजू अगदी अगदी

आई म्हणजे सानेगुरूजींची संस्कारशाळा, आई म्हणजे खंबीर आधारवड, आई म्हणजे कवी माधव ज्युलीयनची वात्सल्यसिंधू आनंदघन कविता - उत्साहाने सळसळणारी... आई म्हणजे चैतन्याची पालवी - सदैव बहरलेली, आई म्हणजे निखळ मैत्री, आई म्हणजे अखंड काळजी...

आई म्हणजे मेणबत्ती...! झगमगणार्‍या दुनियेत अस्तीत्व न जाणवणारी, म्हणून अडगळीत टाकून दिलेली... आणि दिवे गेले, अंधार पडला की शोधाशोध करून मिळवलेली गरजेपुरती वस्तू! तरीही स्वत: आयुष्यभर परिस्थितीची झळ सोसून, जळून झिजून, वेदनांचे कढत अश्रू ढाळून मुलांना त्यांच्या उज्वल भविष्यासाठी प्रकाश देणारीसंजीवनी म्हणजे आई! आई म्हणजे आत्मा आणि ईश्वर यांचा संगम! >>>

खूप सुंदर लिहिलयं, जाम आवडलं.

ड्रीमगर्ल, लेख मला आवडला
कवितानं जे सांगितलं त्यावरून एक आठवलं:
आमच्या शेजारी एक कुटुंब रहायचं - त्या काकांची पहिली बायको गेलेली - त्यांचा एक मुलगा होता..
मग त्यांनी दुसरं लग्न केलं - काकांच्या आईनं(मुलाच्या आजीनं) त्या मुलामधे आणि नवीन आईमधे कधीही चांगले संबंध तयार होऊ नयेत ह्याची काळजी घेतली.. परत त्या काकू आणि काकांनाही एकमेकांकरता कधीच वेळ मिळू नये ह्याची खबरदारीही त्या घ्यायच्या..
बराच काळ काकूंचा मानसिक छळ केल्यावर त्या आजी आजारी पडल्या - आणि मग काकूंच्या हातात सत्ता आली.. तोपर्यंत काकूंचीही उमेदीची वर्ष संपत आलेली.. मग सत्ता हातात आल्यावर 'ह्या जन्मीचं ह्याच जन्मी' फेडून घेतलं त्यांनी आजींकडून..
आम्ही पहिल्यापासून सगळं पाहिलेलं म्हणून आम्हाला दोन्ही बाजू कळल्या.. ज्यांनी नंतर पाहिलं असेल त्यांना वाटलं असेल 'म्हातारीला छळतेय सून'

अर्थात लेखात जे मांडलय ते सरसकट सगळ्यांना लागू होत नसलं तरी असं वागणारे लोकही असतात..

मस्त लिहिलय...

ड्रिमगर्ल अग लेख नको बदलुस. लेख चांगला लिहिलायस. फक्त त्यात तू जास्त इन्व्हॉल्व झाल्यामुळे तुला त्रयस्थ म्हणून नाही लिहीता आला. अस माझ पण होतं. पुन्हा वाचताना जाणवतं अरेच्चा! हा अँगल लक्षातच नाही आला. आणि ते vatage point वालं उदा. स्वतःला बिल्कूल लावून मोकळी होऊ नकोस. ते थोडसं लाऊड थिंकिंग पण होतं असही असत हे मला पटत चाललेलं तुला सांगताना केलेलं.

प्रत्येक व्यक्तिची react होण्याची पद्धत वेगळी असू शकते. तुझा मुद्दा ideal पण दरवेळी ideal होणं जमतच अस नाही. प्रयत्न प्रामाणिक असावेत हे महत्वाचं.

कोणीच कधीच पुर्णपणे ब्लॅक & व्हाईट नसतं इतकच मला वर म्हणायचं होतं.

बाकी वर नानबाने जे उदा. दिलय किंवा तू दिलयस त्यातल्या कोणाचीही बाजू न घेता येव्हढच म्हणेन त्या त्या वेळी जे सहज शक्य झाल तशी त्यांची reaction झाली. बळी तो कान पिळी ह्या न्यायाने. (चूक्/बरोबर न म्हणता फक्त लिहीतेय) म्हणूनच त्या त्या वेळीच योग्य शब्दात व्यक्त होण हे महत्वाचं.

माझ्या ओळखीतल्या एक बाई आज एकट्या रहातायत कारण त्यांनी पुर्वी नवर्‍याला आई की मी अशी निवड कर असे सांगितलं. मुलं मोठी होत आलेली. नवर्‍यांनी दोन घर घेऊन प्रश्न तात्कालिक मार्गी लावला. आता त्या बाईंचा मुलगा, सून आजे सासुबाईंना बरोबर घेऊन रहातात. ह्या बाईंना सोबत रहायला ना करत नाहीत पण रहाशील तर आजी बरोबर रहा नाहीतर एकटी तुझी तुझी रहा म्हणून सांगतात. घरा बाहेर त्यावरुन ह्या नातसुनेला टोमणे ऐकावे लागतात सासुला एकटी टाकली म्हणून.

लेख आणि त्यावरच्या प्रतिक्रिया, दोन्ही खरंच विचार करण्यासारखे! एका घरात चार विभिन्न प्रवृत्तींची माणसे जेव्हा एकत्र येतात तेव्हा भांड्याला भांडे लागतेच! त्यातून नाईलाज म्हणून नव्हे तर स्वेच्छेने, आवडीने संबंध चांगले ठेवणारे, जोपासणारे, आणि आपुलकीने वागणारे लोक दुर्मिळच होत चाललेत. आई-मुलाचं नातं खरं तर जितकं दाट तितकं इतर कोणतंच नातं असू शकत नाही. त्या जोडलेल्या नाळेची आठवण करुन देणारा लेख! पु. ले. शु.

खुप मस्त.

माझ्या माऊलीची माऊली...अतिशय कर्तबगार. अशिक्षित पण एकदम शार्प कामात. तिची एक एक तत्वज्ञानं ऐकत राहावीशी वाटतात. आजोबांची मिल बंद पडल्यावर त्यांनी एकदम हाय खाल्ली. आज्जीने उभारी घेतली. गवताचे भारे वाहून त्यातून येणार्‍या तुटपुंज्या पैशावर आपली मोठ्ठी पिलावळ पोसली. पिलावळीची पिलावळ पण तिनेच पोसली. प्रत्येक नाववंडाला आमच्या आज्जीसारख्या प्रेमळ आणि हुशार आजीचा सहवास लाभला. म्हणून आम्ही खुप भाग्यवान मानतो स्वतःला. आजीच्या सगळ्या मुला-मुलींना वेगवेगळ्या वेळी बाळं झाली त्यामुळे प्रत्येक बाळाला आमच्याच आज्जीने सांभाळलं.
इतकं केल्यानंतर ह्या आजीचं म्हातारपण सुखात जावं की नाही? लेकींना जाण आहे. पण मुलांना नाही, सुनांकडून काय वेगळी अपेक्षा ठेवणार? लेकी प्रेमाने ठेवून घेतात पण आजीला मुलांची ओढ. जावयाच्या घरी राहायचे नसते अशा आपल्या जुन्या चालीरीती आहेत ना? मुले कर्तव्य म्हणून पोसतात, नाही असं नाही. पण त्यात प्रेमाचा ओलावा नाही. सगळा कोरडेपणा. आजी दु:खी असते...काय करावे या परीस्थितीवर, समजत नाही