या सामानाचे करायचे काय ?

वनवासी कल्याण आश्रम बहुतेक सर्व वस्तू घेतात. सुस्थिती असलेल्या. जुन्या असल्यातरी चालतील. औरंगाबादेतच कोणी डिस्पोज ऑफ करणारे भेटले तर सोपे होईल. काही चांगले अँटिक असले तर इ बे वर विकता येइल. जुना सोर्‍या, तांब्या पितळेची भांडी आता परत फॅशन मध्ये आहेत.
ती साफ करून वापरता येतील.
खाली औरंगाबादेतील टॉप १०० स्क्रॅप डीलर ची लिस्ट दिली आहे तिथे फोन करा.

https://www.justdial.com/Aurangabad-Maharashtra/Scrap-Buyers/nct-10423431

आधी सामानाची नीट वर्गवारी करा. ज्या वस्तु पुढेही टिकणार आहेत अश्या ठेवा हवे तर. अमांनी सुचना दिल्या आहेतच. ज्या वस्तु तुम्ही आणी सासुबाई दोघींकडे आहेत त्या पाहीजे तर अंदाज लावुन दान करुन टाका. अंदाज लावा अश्यासाठी लिहीले की साधारण स्टील, कॉपर, लाकडी सामान टिकु शकते. चांगली क्रोकरी सुद्धा काळजी घेतली तर टिकु शकते.

> कायम एकत्रच रहाणार आहात का हा विचार करा.
पुढे मागे त्यांना किंवा तुम्हाला वेगळं रहावं असं वाटु शकेल. > +१. याआधी कधी एकत्र राहिला आहात काय? किती काळ? जर राहिला नसाल तर कमीतकमी २-३ वर्षतरी हे घर, समान आहे तसेच राहूदेत.

उतार वयात सामानाची भौतिक आवश्यकता बहुतांश वेळा भलेही नसली तरी ती एक मानसिक गरज असते. आयुष्यभर विविध प्रसंगाना तोंड देत जमवलेली आठवणींची पूंजी असते ती, त्यामुळे वयस्कर मंडळीना त्यांच्या सामानाचा मोह कायम असणार आणि त्यात गैर काहीच नाही. कदाचित नवीन पिढीसमोर ते भिडेखातर नको नको म्हणत असले तरी त्यांचे जुने घर विकुन एकत्र छोट्या घरात राहावा लागण्यासारखा बाका प्रसंग नाहीये तर ते सर्व त्यांच्या हयातीत जुन्या घरी तसेच राहिले तर अधिक बरे.

. कदाचित नवीन पिढीसअर ते भिडेखातर नको नको म्हणत असले तरी त्यांचे जुने घर विकुन एकत्र छोट्या घरात राहावा लागण्यासारखा बाका प्रसंग नाहीये तर ते सर्व त्यांच्या हयातीत जुन्या घरी तसेच राहिले तर अधिक बरे.>> अगदी अगदी. माझ्या आईव डिलांना मी असेच हैद्राबादला टू बीएच के मध्ये घेउन आले. तिथे ते राहिले पण मन पुण्यातच होते. अगदी कंटा ळून जात. रागवत चिडत. सर्व वस्तू , सर्कल व नातेवाइ क पुन्याला सोडून आल्याने त्यांना फार विस्थापिता सारखे वाटा यचे. पुणे सोडणे त्यांना फार त्रासाचे गेले. मी आता विचार करते की पुण्यातच घर घेउन तिथेच त्यांच्या सोबत मी राहायला हवे होते. तिथे नोकरी केली ती इथे केली असती. नंतर काही वर्शांनी ते पुण्यातले घर काही मोबदला घेउन मालकांना परत दिले व एकेक वस्तू डिस्पोज ऑफ केली. हा पण एक ट्रोमाटिक प्रसंग होता माझ्यासाठी. माझे पण बालपण गेले वत्यांचे ४५ वर्शांचे जीवन. तुमच्या बाफ मुळे त्या सर्व आ ठवणी आल्या. एक भाउ येउन पार ट्युब लाइट फॅन पण घेउन गेला पन ते दोघे कसे आहेत एका
शब्दाने विचारले नाही. आईचा एक सोर्‍या तेव्ढा मी ठेवला आहे माझ्याकडे.

कदाचित नवीन पिढीसअर ते भिडेखातर नको नको म्हणत असले तरी त्यांचे जुने घर विकुन एकत्र छोट्या घरात राहावा लागण्यासारखा बाका प्रसंग नाहीये तर ते सर्व त्यांच्या हयातीत जुन्या घरी तसेच राहिले तर अधिक बरे.>> >>>> +१.

माझ्या आईचे पितळेचे ३ मोठे डबे मी का विकले याचा अजूनही पश्चात्ताप होत आहे.कारण जाडजूड डबे होते.राहिले असते बिचारे माळ्यावर.अजूनही तिची बरीच भांडी मुंबाई आणि चिंचवडच्या घरात आहेत.आई म्हणतेय की नंतर कुठल्याही आश्रमाला देऊन टाक.

एकेक वस्तू डिस्पोज ऑफ केली. हा पण एक ट्रोमाटिक प्रसंग होता माझ्यासाठी. >>>>> खरंच अमा, मलाही पुढे हेच करावे लागणार आहे.ते करणे किती त्रासाचे असेल याची जाणीवही आहे.माणूस काय काय जमवत जातो.यात मीही आलेच.