पूर्वी आपण जिथे भेटायचो , तिथे आता एक टपरी झालीय

पूर्वी आपण जिथे भेटायचो

तिथे आता एक टपरी झालीय

एक तपानंतर पुन्हा कप घेतला

पण कटिंग इथली बरी झालीय

वळणे घेत घेत तू तिथून तर मी कुठून कुठून यायचो

कधी तू तर कधी मी , या इथेच झाडामागे तोन्ड लपवायचो

मी घाबरून तुलाच म्हणायचो हळहळू डेरिंग बरी झालीय

त्या झाडामागे बराच इतिहास घडला

तो काळ सुवर्णाक्षरात लिहावा असा

पण नंतर तुटलो ते कायमचेच जणू भेटलोच नव्हतो

आज इथे आलो तेव्हा साठी माझी पुरी झालीय

असेल तीही स्वतःच्या नातवंडांबरोबर खेळत

मीही व्यग्र माझ्या जीवनात

तिच्या कपाळावर मळवट भरायची इच्छा होती

ती मात्र कायम अधुरीच ऱ्हायलीय

{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}