Submitted by स्वाती_आंबोळे on 16 November, 2018 - 13:29
सावल्या उंच झाडांच्या ताणून पसरती अंग
केशरी, लाल, सोनेरी पानांत उमलती रंग
जोवर हा उजेड आहे तोवर बोलू निर्धोक
त्यानंतर शब्दांमध्ये मिसळत जाइल काळोख
काळोख उसवतो नीज, रक्तात रुजवतो वीज
स्वप्नांना फुटतिल कोंब नांगरले जर काळीज
आता ना पेलायाचे तसले ते वेडे बहर
तू नकोस लावू ओठी हे शापित काळे जहर
विषय:
Groups audience:
Group content visibility:
Public - accessible to all site users
शेअर करा
मस्त आवडली
मस्त आवडली
जोवर हा उजेड आहे तोवर बोलू
जोवर हा उजेड आहे तोवर बोलू निर्धोक
त्यानंतर शब्दांमध्ये मिसळत जाइल काळोख
खूप सुंदर......
बरेच दिवसांनी वेगळं काही तरी
बरेच दिवसांनी वेगळं काही तरी वाचायला मिळालं.
काळोख उसवतो नीज, रक्तात रुजवतो वीज >> कल्पनाचमत्कृती छान आहे. मात्र अर्थ नाही उमगला.
स्वप्नांना फुटतिल कोंब नांगरले जर काळीज >>> आशय छान. नांगरले काळीज हा शब्दप्रयोग जSरा खटकला.
अरे वा कविता! बहोत दिनोंके
अरे वा कविता! बहोत दिनोंके बाद ! मस्त आहे!
काळोख उसवतो नीज, रक्तात
काळोख उसवतो नीज, रक्तात रुजवतो वीज
स्वप्नांना फुटतिल कोंब नांगरले जर काळीज
वाह! सुरेख!
सुरेख!
सुरेख!
वाह सुंदर
वाह सुंदर
मस्त !
मस्त !
सुरेख!
सुरेख!
छान
छान
वा!
वा!
वाह!!!!
वाह!!!!
सर्व प्रतिसाददात्यांचे अनेक
सर्व प्रतिसाददात्यांचे अनेक आभार.
किरणुद्दीन, कोणत्याही बदलाच्या, सृजनाच्या मागे मुळात असंतोष/असमाधान असतं अशी कल्पना आहे त्यात. काळोख हे त्या असामाधानाचं प्रतीक आहे असं म्हणता येईल. एकदा त्याला वाट दिली की झोप उडते आणि बदलाची स्वप्नं पडू लागतात - जी सत्यात आणणं हे मग एक मोठं उत्तरदायित्त्व होऊन बसतं. सगळं कसं छानच चाललंय असं मानत सुखासीन उजेडात नाहणं तुलनेत किती सोपं नाही का?