भयकथा: तुला पाहते रे!

Submitted by निमिष_सोनार on 9 November, 2018 - 07:17

मनोजला इंजिनियरींगच्या पहिल्या वर्षी हॉस्टेलमध्ये राहिल्यानंतर स्वतंत्र रूम घ्यावीशी वाटली.

दोन मित्रांसह तो रूममध्ये राहू लागला. किचन आणि मोठा हॉल अशा रचनेच्या घरात ते तिघेजण रहात होते. भाडे तिघांमध्ये विभागले जात असल्याने परवडत होते आणि ही रूम त्या एरियातल्या इतर रूम्सपेक्षा खूप स्वस्तात मिळाली होती. तिघांनी रुममध्ये टिव्ही मुद्दाम ठरवून घेतला नव्हता, त्याऐवजी एक स्वस्त वाय फाय घेतले होते. पैसा आणि वेळेची बचत हे हेतू त्यामागे होते.

मनोजचे आईवडील गावी होते. अधून मधून त्याला भेटायला येत. पहिल्या वर्षी 60 टक्के मार्क मिळाले होते म्हणून आईवडिलांनी चांगला नवीन स्मार्टफोन घेऊन दिला होता. एका रात्री जवळच्याच एका नेहमीच्या मेसमध्ये जेवण करून आल्यानंतर तो रूममध्ये आला. परवाच दोन्ही रूम-मेट्स राजेश आणि अविनाश त्यांच्या गावी काही तातडीच्या कामासाठी गेले होते आणि उद्या सकाळी ते परत येणार होते. दोघेही एकाच गावचे होते. रात्री स्लीपर कोच ट्रॅव्हल्समध्ये बसल्याचा त्या दोघांनी मनोजला कॉल केला होता. मग जेवण केल्यावर त्या दोघांना गाढ झोप लागली....

मनोजचा आजचा सगळा अभ्यास झाला होता आणि जर्नल सुध्दा लिहून झाले होते.

थोडा वेळ त्याने मित्रांच्या व्हॉटस्ऍप ग्रुपवर रिकाम्या गप्पा मारल्या मग मोबाईलवर इयरफोन लावून गाणी ऐकली. आता त्याला झोप येऊ लागली...

झोपण्याआधी रूमचा दरवाजा नीट लॉक करून समोरच्या पुस्तकांच्या कपाटात वह्या पुस्तके आपल्या जागेवर ठेऊन त्याने ते कपाट बंद केले.
मग त्याची सहज नजर गेली तिकडे उजव्या बाजूला थोडे दूर एक बूट ठेवण्याचे लाकडी स्टँड (शूज रॅक) होते त्यावर बूट आणि चपला ठेवलेल्या होत्या.
सगळ्यात वर त्याचे स्पोर्ट शूज, त्याखाली चपला आणि त्याखाली फॉर्मल शूज होते. आणखी खालचे दोन रॅक रिकामे होते. तेथे त्याचे दोन्ही रूममेट्स बूट चपला ठेवत.
डाव्या बाजूला टेबलावर अभ्यास करण्यासाठी टेबल लॅम्प होता, तो त्याने बंद केला आणि स्विचबोर्डकडे थोडा हात लांबवून रूम मधला मेन लाईट बंद करून मग उंचावर असलेला पिवळा डिम लाईट त्याने ऑन केला.
सीलिंग फॅन सुरूच होता... घर्र घर्र घर्र ....
समोरच्या भिंतीवर कॅलेंडर टांगलेले होते. त्यावर वेगवेगळी चित्रं छापलेली होती. पिवळ्या डीम लाईटच्या प्रकाशात ती वेगळीच वाटत होती. त्यांच्यातील मूळचे रंग बदलून ते वेगळेच भासत होते.
कॅलेंडरच्यावर भिंतीवर एक घड्याळ टांगलेले होते...
तो बेडवर आला आणि झोपणार इतक्यात अचानक आठवण आल्याने उठून त्याने फ्रीजमधून पाण्याची बाटली घेतली आणि टेबल लॅम्पजवळ टेबलावर ठेवली. त्यानंतर जवळच्याच खिडकीची जाळी सरकवली, पडदा सरकवला आणि बेडर आला आणि पांघरूण घेऊन तो झोपून गेला...

****

ती सँडलची जोडी कुणाची आहे?
लेडीजची दिसते आहे, ते ठीक आहे हो, पण माझ्या शूजच्या खाली कशी आली ती जोडी?
कमाल आहे?
मला कुणी भेटायला आलं होतं का?
नाही, माझ्या दोन पाच मैत्रिणी आहेत पण त्या कधी रूमवर भेटायला येणार नाहीत काही!
आणि मी त्यांना रूमवर भेटायला बोलवण्याइतका माझ्यात दमही नाही...
आणि हे काय? टेबलावर हे काय? काहीतरीच!
टिकल्या, बांगड्या? लिपस्टिक?
कुणी ठेवलं हे इथं?
आणि हा मंद सुगंध कसला येतोय?
असे परफ्यूम मी अजूनपर्यंत तरी वापरल्याचे आठवत नाही!
इतक्यात त्याचं लक्ष कॅलेंडरकडे गेलं. बापरे!!
त्या कॅलेंडरच्या खिळ्याला काय टांगलंय ते? सापासारखं वाटतं आहे!

ते काही नाही, मला बघितलं पाहिजे काय आहे ते नेमकं??
आता टॉर्च पेटवतो आणि मारतो फोकस तिकडे...

त्याने टेबलच्या ड्रावरमधून टॉर्च काढला आणि तो ऑन करून कॅलेंडरवर फोकस मारला...
कॅलेंडरच्या खिळ्याला एक वेणी टांगलेली होती.
मोठ्ठी होती.. काळीशार!
घाबरून तो ओरडला आणि झोपेतून घामेघूम होऊन जागा झाला आणि भेदरल्यासारखा इकडे तिकडे बघू लागला...
त्याला अभद्र स्वप्न पडलं होतं..
बाजूच्या बाटली मधलं पाणी पिऊन तो थोडा शांत झाला..

बाजूच्या टेबलावर काही नव्हते, शू-रॅकवर लेडीज चपलांचा जोड नव्हता, कॅलेंडरवर सुध्दा काहीही टांगलेले नव्हते पण फॅनच्या हवेने ते फडफडत होते.
एरवी नाही पण आज त्या स्वप्नामुळे त्याला नेहमीच्या सवयीचा कॅलेंडरच्या फडफडण्याचा आवाज सुध्दा कोण भीतीदायक वाटत होता!!
त्याने पटकन लाईट लावला आणि कॅलेंडरला यु-क्लिप अडकवली.
घड्याळात रात्रीचे दोन वाजले होते.
पण का कोण जाणे तो मंद सुगंध अजूनही त्याच्या नाकात ठाण मांडून बसला होता...

****

टडींग टिंग...

मोबाईल मध्ये मेसेज ट्यून वाजली. ओहो, झोपताना तो घरातले आणि मोबाईलमधले वाय फाय बंद करायचे विसरला होता...

"बघू कुणाचा मेसेज?" म्हणून त्याने मोबाईल उचलला कारण आता नाहीतरी झोप उडालेली होती.

त्याने झोपण्यापूर्वी व्हॉट्सऍपच्या आधी एक "अन्नोन चॅट" (अनोळखी गप्पा) हे ऍप नुकतेच डाऊनलोड केले होते पण ते बंद करायचे तो विसरला होता.

त्यातच कुणाचा तरी मेसेज आला होता. मुलगी होती ती!

"एकटीच_मी" या टोपण नावाने चॅट करत होती. तिनें "हाय" केलं.

याने "तुझाच_मी" हे टोपण नाव टाकले आणि "हॅलो" केलं.

एकटीच_मी: "झोप येत नाही. मी एकटीच आहे मारतोस का गप्पा माझ्याशी?"

तुझाच_मी: "नक्की मारूया की गप्पा! पण तु मुलगी आहेस ना? आणि आता एकटी आहेस ना? कारण बहुतेक वेळेस अशा अनोळखी गप्पांमध्ये मुलींचे नाव टाकून मुलंच गप्पा मारतात आणि गंमत करतात"

एकटीच_मी: "मी मुलगीच आहे! आणि आता एकटीच आहे. आणि तसं पाहिलं तर प्रत्येक जण या जगात एकटाच असतो रे....ते जाऊ दे! मी मुलगी आहे हे तुला पटल्याशिवाय तू काही पुढे गप्पा मारणार नाहीस. तर मला सांग मी मुलगी आहे हे सिद्ध करण्यासाठी मी नेमकं काय करू?"

तुझाच_मी: "सरळ सरळ व्हिडिओ चॅट कर म्हणजे प्रश्नच नाही येणार"

एकटीच_मी: "वाहरे! अगदी सुरुवातीलाच एकदम व्हिडिओ चॅट करायला सांगतोस? थोडी एकमेकांची ओळख तर होऊ देत! मी असे करते, तुला माझा एक छान फोटो पाठवते. विश्वास ठेव माझ्यावर, मी मुलगीच आहे!"

लगेच समोर एक फोटो आला, त्या फोटो मधली मुलगी अतिशय सुंदर दिसत होती. दिवसा काढलेला तो एक सेल्फी होता आणि तिने अतिशय आकर्षक कपडे घातले होते. तिचे लांब केस तिने मोकळे सोडलेले होते, चेहऱ्यावर स्मितहास्य होते आणि खोल गळ्याच्या तंग टीशर्ट मधून तिच्या छातीवरचे उभार बरेचसे दिसून येत होते.

एकटीच_मी: "बघा बघा कसा चेहरा उजळला एका मुलाचा आणि चेहऱ्यावरचे रंग कसे उडाले! आणि कशी धडधड वाढली माझा फोटो पाहून! एकदम "घायल पार्ट 3". अगदी इथपर्यंत ऐकू आली मला तुझे हृदयाचे वाढलेले ठोके! धक धक.. धक धक.."

तुझाच_मी: "तुला कसं कळलं गं?"

एकटीच_मी: "अरे गम्मत केली, सगळ्या मुलांची हीच हालत होते मला पहिल्यांदा या फोटोत बघतात तेव्हा!"

तुझाच_मी: "असं का? सगळ्या मुलांची? म्हणजे आणखी किती बॉयफ्रेंड्स आहेत तुझे? आणि स्वतःच्या सौंदर्याचा एवढा अभिमान बरा नाही! बरं, जाऊ दे! सुंदर मुलींना असं सांगणं म्हणजे पालथ्या घड्यावर पाणी!! बरं एक सांग, आता तू काय करते आहेस? म्हणजे एकटी आहेस हे नावावरून वाटतंय पण नेमकी तू कुठे आहेस? कोणत्या शहरात राहतेस? खरंच तू एकटी आहेस का?"

एकटीच_मी: "अरे हो हो. किती वेळा सांगू की मी खरंच एकटी आहे आणि अजून आपली पुरती ओळखही नाही आणि मला माझ्या बॉयफ्रेंड्स बद्दल विचारायला सुरुवात? इतका पझेसिव्ह? आतापासूनच? मी विचारलं का तुला तुझ्या गर्लफ्रेंड्स किती म्हणून? आणि बरं का, जसा तू आता एकटा बसला आहेस ना, बेडवर पांघरूण घेऊन आणि लोडला टेकून लांब पाय करून, तशीच मी पण मऊ चादर पांघरून लोळले आहे माझ्या मऊ मऊ बेडवर...पण चादरीच्या आतमध्ये मात्र....!!!"

मनोजच्या अंगातून वेगाने एक भीतीची जोरदार लहर पायापासून मस्तकापर्यंत गेली.

हिला कळलं तरी कसं?
हिला मी दिसतोय की काय आणि कसा?
दोन क्षण त्याला काही सुचलेच नाही आणि मोबाईल हातातून बेडवर गळून पडला...

मग त्याने पांघरूण झटकले आणि खिडकीचा पडदा बाजूला करून बघितला, जणू ती मुलगी खिडकीतून त्यांचेकडे बघते आहे, पण खिडकी बाहेर कुणी नव्हतं.

एक कुत्रा मात्र समोरच्या निर्जन रस्त्यावर एका विजेच्या खांबाखली बसून करुण आवाज काढून विव्हळत होता आणि मनोजने पडदा बाजूला करून समोर बघताच तो कुत्रा मनोजकडे बघून रडायला लागला. ते पाहून त्याने पटकन पडदा बंद केला आणि मेन लाईट स्वीच ऑफ केला. त्याला भीती वाटली की आणखी कुणी उजेडामुळे आपल्याला बघत तर नाही ना!!!

****

टडींग टिंग...
टडींग टिंग...
टडींग टिंग...
टडींग टिंग...

"बापरे एकसारखे किती मेसेज पाठवते ही पोरगी?" असे म्हणून त्याने पुन्हा पूर्वीच्या स्थितीत बसून मेसेज बघायला सुरुवात केली. चार मेसेज एकदम आलेले होते.

एकटीच_मी: "अरे? घाबरलास की काय?"

एकटीच_मी: "कुठे गेलास?"

एकटीच_मी: "अरे, मी गंमत केली"

एकटीच_मी: "अरे ऐक तर खरं पुढे! मी बेडवर मऊ चादरीखाली कशी आहे ते ऐकायचं नाही का? तुला ते सांगायच्या आतच किती घाबरा झालास, उठून इकडे तिकडे काय गेलास, खिडकी काय उघडून बघितलीस आणि कुत्र्याला बघून भीतीने चांगला पांढराफटक पडला होतास की...घाबरट कुठचा!"

पुन्हा त्याला तो प्रश्न पडला की हा काय प्रकार आहे?
ही अचूकपणे कसे सांगते की मी खोलीत काय करतोय?
ह्या चॅटिंग अँप मध्ये पलीकडच्या व्यक्तीचा कॅमेरा स्विच ऑन करता येतो की काय?
पण त्याच्या फ्रंट कॅमेराला ऑन केल्यास फ्लॅशपण ऑन होत असे त्यामुळे आता फ्लॅश चालू नसल्याने ती शक्यता नव्हती...

पण आता त्या प्रकारची भीती वाटण्यापेक्षा त्याला "ती" मऊ पांघरुणाच्या आत कशी बसली आहे (बहुदा काहीच कपडे न घालता?) हे तिच्याच शब्दांत ऐकण्याची म्हणजे वाचण्याची उत्सुकता निर्माण झाली. त्याच्यावरचा भीतीचा अंमल थोडा दूर होऊन आता तिच्या (अजून पूर्ण नीट न पाहिलेल्या) सौंदर्याचा अंमल त्याचेवर हळूहळू वाढायला लागला.

तुझाच_मी: "बरं सांग, कशी बसली आहेस तू मऊ चादरीखाली?"

एव्हाना त्याच्या शूज रॅकवरून दोन लेडीज सँडल्स, आवाज न करता उतरल्या आणि त्याच्या बेडकडे हळूहळू चालत यायला लागल्या. लाईट बंद असल्याने आणि चॅटिंग मध्ये संपूर्ण गुंतल्याने त्याचे तिकडे लक्ष गेले नाही. एव्हाना टेबलावर टिकल्या, बांगड्या आणि लिपस्टिक वगैरे सुद्धा दिसायला लागले होते.

दरम्यान खिडकीच्या पडद्यावर एक सावली दिसायला लागली होती. कुणीतरी खिडकीच्या गजाला दोन्ही हातांनी धरून एकसारखं आतमध्ये बघत आहे असं वाटत होतं पण त्या बघणाऱ्याचा चेहरा मानवी वाटत नव्हता. थोडासा कुत्र्यासारखा भासत होता. बहुदा तो त्या खांबाखाली बसलेला मघाचा कुत्रा असावा काय?

कॅलेंडरच्या खिळ्याला आता केसांचा झुपका आकार घेत होता. मोकळे सोडलेले केस होते ते! हळूहळू त्यात नवनवीन केसांची भर पडू लागली आणि वेणी बनायला सुरुवात झाली.

पण मनोजचे तिकडे लक्ष नव्हते. जणू काही मोबाईलच्या स्क्रीनशी त्याचे डोळे एखाद्या जहरी संमोहन प्रभावाने बांधले गेले होते!

एकटीच_मी: "अरे, बरं मला एक सांग आता! मी मऊ चादरीखाली कशी बसले आहे हे तुला शब्दांनी अनुभवायचे आहे की शरीराने?"

तुझाच_मी: "बापरे, म्हणजे?"

एकटीच_मी: "तू म्हणशील तर येते मी? येऊ का?"

एव्हाना लेडीज सँडल्स त्याच्याजवळ बेडच्या जवळ अशा काही येऊन स्थिरावल्या जणू काही त्या कुणी पायात घातल्या आहेत आणि पायात घालणारी ती बेडवर बसली आहे, पण सध्या तिथे दिसत होत्या फक्त सँडल्स....

तुझाच_मी: "येते मी? म्हणजे?"

एकटीच_मी: "अरे, घाबरू नकोस रे असा! सांगते थांब. तुझ्या जवळ एखादी कापडी पट्टी आहे का? ती डोळ्यांना करकचून बांध आणि परत बेडवर येऊन बैस. आणि हो, मला फसवलंस आणि पट्टी काढलीस तर माझ्याशी गाठ आहे, आजच्या या रात्री! लक्षात ठेव, मी तुला पाहते आहे!"

भीती तसेच तिला बघण्याची (अनुभवण्याची) उत्सुकता आणि त्याच्यावर पडलेला कसलातरी अघोरी प्रभाव यामुळे त्याने मोबाईलवर "बरं, थांब पट्टी शोधतो", असे टाईप केले आणि कापडी पट्टी शोधायला तो भारावल्यासारखा उठला.

तोपर्यंत मोबाईलमध्ये तिचे काही मेसेज येतच राहिले.

एकटीच_मी: "अरे बिचारा, हासुद्धा इतर मुलांसारखाच निघाला. लगेच याला माझे शरीर बघायचे आहे. आतापर्यंत माझा शरीर विरहित आत्मा वर्षभर खिन्नता आणि विषाद यात तळमळत होता. आता मी पुन्हा जागी झाले आहे आणि सगळ्या पुरुषजातीचा बदला घेणार आहे. मला मुक्ती नकोय! मला भूतयोनीतच राहून बदला घ्यायचाय"

एकटीच_मी: (पुढे टाईप करू लागली)

"मागच्या वर्षी याच दिवशी याच खोलीत काही पुरुषांनी माझा घात केला! पुरुषांनी म्हणजे माझे चांगले ओळखीचे होते ते! मित्र होते नावाला नुसते! त्यांना मित्र म्हणायला लाज वाटते मला.
शेवटी काय सगळे पुरुष सारखेच! स्त्री दिसली आणि थोडी मैत्री झाली की यांना लगेचच तिच्याशी सेक्स करायचा असतो.
फक्त त्याच उद्देशाने मैत्री करतात सगळे पुरुष. काहींना संधी मिळत नाही म्हणून ते काही करत नाहीत आणि काहींना मिळाली रे मिळाली की ते डायरेक्ट... शी!...

मला सांगायला सुद्धा लाज वाटते.

शहरात शिक्षण किंवा नोकरी निमित्ताने एकट्या राहणाऱ्या स्त्रीने म्हणून काय कुणाच पुरुषाशी मैत्री करूच नये काय?
माझ्यावर अत्याचार करणारे तर पैशांचे वजन वापरून काही महिन्यांनी सुटले.
माझा न्याय संस्थेवर विश्वास होता म्हणून मी भरकटलेल्या आत्म्याच्या रूपाने निकाल लागेपर्यंत थांबले होते पण ते सगळे "निर्दोष" सुटले...
मात्र त्याच रात्री दारू पिऊन तो आनंद साजरा करतांना त्यांच्या गाडीला अपघात झाला आणि त्यांचा चेंदामेंदा झाला.
माझा काहीही हात नाही बरं का त्यांच्या गाडीला अपघात करण्यात...
निर्दोष सुटले म्हणून त्यांचा राग आल्याने मी फक्त त्यांना जाब विचारायला म्हणून त्यांच्या गाडीसमोर येऊन उभे राहिले होते...
बाकी काही नाही...
उगाच माझ्यावर नाव घेऊ नका हं तुम्ही कुणी!!
हां, माझा चेहरा बघून ड्रायव्हरसहित गाडीत बसलेले ते सगळे असे भयंकर दचकले होते ना, की सांगता सोय नाही! आणि मग ..."

****

मनोजला एव्हाना एक कापडी पट्टी त्याच्या पुस्तकांच्या कपाटात सापडली. त्याने पटकन ती डोळ्यांना बांधली आणि हळूहळू चाचपडत बेडवर येऊन बसला.

आता पूर्ण खोलीभर एक छान सुगंध पसरला आणि एसी लावल्यासारखी खोली थंड झाली. कुठे असेल ती, खरंच येईल का असा विचार करत बेडवर तो हात चाचपडत होता. कुणीतरी जवळ बसलंय अशी जाणीव त्याला होऊ लागली. त्याची उत्सुकता ताणली गेली...

मोबाईलमध्ये अक्षरे टाईप होतच होती...

एकटीच_मी:

"खरे तर ते दोघे मेले त्याच वेळेस मला मुक्ती मिळायला हवी होती. पण मला आकाशातून हजारो काळ्या अघोरी आकृत्या "नको जाऊस" म्हणून विनंती करत होत्या.
मी त्यांचं ऐकलं...
ऐकू नाही तर काय करू?
मला आवाहन करतांना त्यांच्या नजरेची जरब काय साधी होती का?
एका झटक्यात मी ठरवलं, यांचं ऐकायचंच!
ते म्हणतील तेच ऐकायचं!

मग त्यांनी मला माझ्या कानात आमच्या काळ्या गूढ जगाचं एक रहस्य सांगितलं ते म्हणजे, दरवर्षी याच दिवशी याच वेळेस जर का मी या खोलीत आले आणि तोच अत्याचार आठवून पुन्हा मनात अनुभवला तर मला एक अमानवी शक्ती प्राप्त होणार आणि मनोज सारख्यांची नियत पडताळून मला त्यांना तसेच दुःख आणि पीडा देता येईल, आणि पुरुषजातीचा बदला घेता येईल!

एक बळी गेला की ही आनंदाची बातमी त्या काळ्या अघोरी आकृत्यांना मी सांगणार आणि मग मला त्या आणखी नवीन रहस्य सांगणार, आणखी नवीन काळी शक्ती कशी मिळवता येईल याबद्दल!! मी घेतलेले बळी वाढतील तशी माझी शक्तीसुद्धा वाढेल!"

****

बेडवर बसलेल्या मनोजला मागच्या बाजूने अचानक संपूर्ण नग्न अश्या भरगच्च शरीरयष्टीचा स्त्रीचा स्पर्श जाणवला.

मागच्या बाजूने तिचे दोन्ही उभार त्याला पाठीवर गच्च दाबले गेलेले जाणवले...

प्रथमच असा कुणा स्त्रीचा स्पर्श त्याला होत होता...
त्याच्या शरीरभर रोमांच आणि त्याच्या पौरुषात सळसळतं चैतन्य संचारलं...

पण अशा प्रणय प्रसंगात शरीरात जी हवीहवीशी गरमी निर्माण होते ती मात्र तिच्या शरीरात जाणवत नव्हती.

त्याऐवजी जाणवत होते एक बर्फासारखं थंडगार शरीर!! आणि त्यामुळे तो एवढ्या थंडीत घामेघुम झाला....

तरीही त्याच्या मनात एकदा तरी पट्टी काढून तिला बघावे अशी अनावर इच्छा होत होती आणि त्याने तसा प्रयत्न सुद्धा केला पण ती पट्टी त्याच्या डोळ्यातून निघेचना!

जणू काही त्याच्याच शरीराच्या मांसाची एखादी पट्टी टाके घालून त्याच्याच डोळ्यांभोवती बांधली आहे, असे त्याला जाणवत होते...

मग मागच्या बाजूने त्याच्या मानेला तिने तिचे नाक आणि ओठ घासायला सुरुवात केली आणि तिने त्याला दोन्ही हातांनी छातीवर करकचून पकडले...
जिथे जिथे तिच्या शरीराचा स्पर्श झाला तिथे तिथे त्याला असंख्य काळे विंचू चावत असल्यासारखी वेदना झाली. अंगभर सुया टोचल्यासारखे वाटत होते.

खिडकीतली ती आकृती पडद्याआडून एकटक या सगळ्या प्रकाराकडे बघत होती...

त्याने ओरडण्याचा प्रयत्न केला पण तिने तिच्या उजव्या हाताची दोन्ही बोटं त्याच्या ओठांवरून फिरवले आणि त्याचे ओठ टाके घालून शिवल्यासारखे बंद झाले...

कलेंडरवरच्या खिळ्याला असलेल्या केसांची वेणी आपोआप बांधून पूर्ण झाली आणि ती वेणी तेथून निघून मनोजच्या गळ्याभोवती करकचून बांधली गेली.

आणि ती गाणे म्हणू लागली, "तुला पाहते रे, तुला पाहते, जरी आंधळा तू, तुला पाहते मी!"

आता चारही भिंतीवर अनेक काळ्या सरपटणाऱ्या आकृत्या जमा झाल्या होत्या आणि बेडवर जे काही चाललं होतं त्याकडे कुतूहलाने बघत होत्या...

****

घनघोर अंधारात, निर्जन आणि थोड्याश्या कच्च्या रस्त्यावरून जातांना ती स्लीपर कोच ट्रॅव्हल्स बस खूपच डगमगली.

हा कच्चा खड्डेरी रस्ता आता बराच वेळ असणार होता. मग नंतर मोठा घाट लागणार होता...

ड्रायव्हर निर्विकारपणे गाडी चालवत होता.

बसच्या मागच्या बाजूला समोरासमोर वरच्या बाजूला सॅक डोक्याखाली घेऊन झोपलेल्या अविनाश आणि राजेशच्या सॅक मधून एकाच वेळेस मोबाईलच्या व्हायब्रेशनची घुर्र घुर्र घुर्र झाली आणि अधून मधून चमकणारा फ्लॅश लाईट जाणवू लागला. अविनाशची खड्डेरी रस्त्यामुळे अर्धवट झोपमोड झालीच होती आणि तेवढ्यात डोक्याखाली व्हायब्रेशन जाणवलं तसा तो उठून बसला आणि त्याने चेन उघडून मोबाईल बाहेर काढला आणि डोळे चोळून पाहिले तर "मनोज कॉलिंग" अशी अक्षरे दिसायला लागली.

त्याने टच स्क्रीनवरून स्वाईप करून कॉल रिसिव्ह करण्याचा प्रयत्न केला पण कॉल रिसिव्ह होत नव्हता.

फोन एकसारखा व्हायब्रेट होत होता, थांबतच नव्हता.

मग त्याने राजेशला हाक मारून जागवले तेव्हा त्याला दिसले की राजेशच्या डोक्याखालच्या सॅक मधून सुद्धा मोबाईल व्हायब्रेट होत होता आणि सॅक मधून प्रकाश चमकत होता....

राजेशने चेन उघडून मोबाईल काढला आणि पाहिले की स्क्रीनवर "मनोज कॉलिंग" लिहिले होते आणि त्याने कॉल रिसिव्ह करण्याचा प्रयत्न केला तर कॉल रिसिव्ह होत नव्हता. फोन एकसारखा व्हायब्रेट होत होता...

दोघांना एकाच वेळेस मनोजकडून कॉल आला होता पण रिसिव्ह करता येत नव्हता आणि कॉल बंदसुद्धा होत नव्हता...व्हायब्रेशन तर आता इतके वाढले होते की अख्खी बस व्हायब्रेट होते आहे असे भास व्हायला लागले...

आणि ट्रॅव्हल्स आता अंधाऱ्या घाटाच्या नागमोडी वळणावरून चढू लागली... (समाप्त)

लेखक: निमिष सोनार, पुणे (sonar.nimish@gmail.com)

विषय: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users