अघोरी (शतशब्दकथा)

याच ठिकाणी त्या अघोरीने सैतानाच्या संतुष्टीसाठी निष्पाप जीवांचे बळी दिले होते, एके काळी प्राणदायी मंदिर समजली जाणारी ही जागा आज जीवघेण्या स्मशानात परावर्तित झाली होती.

ईतके बळी दिल्यानंतर तरी आपली इच्छा पूर्ण होणार, हवे असणारे पुण्यफळ प्राप्त होणार या वेड्या आशेने तो अघोरी पुन्हा एकदा आपल्या साधनेत मग्न झाला.

परंतू, हव्यासापोटी तो निसर्गाचे नियम विसरला होता, 'स्मशानात पुण्यफळ नाही तर केवळ भूत-प्रेतच उत्पन्न होतात, आणि ते कोणाचंच कोणत्याही प्रकारे भलं नाही करू शकत!'

कितीतरी महिने घोर तपस्या करून शेवटी तो दिवस उजाडला, ज्या दिवसाची तो ईतक्या वर्षांपासून वाट पहात होता...

......."मिसेस देशपांडे, अभिनंदन! अखेरीस तुम्हाला नातू झालाच, वंशाला दिवा मिळाला..."
_______________________________________________________________________________________
स्त्री भृणहत्या निषेधार्थ!