एक दिवस असाही

हल्ली किती दगदगीचे झालेय न जगणे, खूप साऱ्या जबाबदाऱ्या कधी आर्थिक कधी भावनिक तर कधी कधी ज्या समाजात आपण वावरतो त्या समाजाप्रती.

नुसती धावपळ, या सगळ्यात बरेचदा आपण स्वतःला हरवून बसतो. माझेही काहीशे असेच झालेय.  पण आज बरेच दिवसांनी माझी मी जणू गवसली मला. वाटले लिहावे इकडे, म्हणून हा खटाटोप.

तर झाले असे कि गेले चार पाच दिवस ऑफिसला सरळ दांडी मारली. जरा बरे गेले दिवस, कारण रोजच्या प्रवासाची दगदग नाही, काही डेडलाईन नाही , काही नाही, अन सिक नोट वर रजा घेतल्यामुळे कुणी जास्त फोन करून त्रासही दिला नाही. पण काही काम नसताना सुद्धा येते की आपल्याला एक प्रकारची मरगळ, माझेही तसेच झाले.  अगदी कसेतरी होत होते, मन नुसते भरकटल्यासारखे झाले, काय करावे काही सुचत नव्हते.

मग मात्र सरळ पर्स उचलली अन निघाली एकटीच घराबाहेर, काय करावे कुठे जावे माहित नव्हते. शक्यतो  अश्या वेळी रादर जेव्हा इच्छा होईल तेव्हा मी सरळ शॉपिंग ला जाते, कारण माझ्यासाठी शॉपिंग म्हणजे स्ट्रेस बरस्टिंग आहे. पण आज तो हि मुड नव्हता.  ट्रेन मध्ये बसल्या बसल्या खूप सारे प्रश्न डोक्यात घोंघावत होते. मध्यंतरी जो नैराश्याचा काळ गेला, त्यातून अजूनही पूर्ण बाहेर पडली नाहीये अन एकांतात तर ते चांगलेच जाणवते. असाच विचार करता करता ठाणे स्टेशन आले अन माझ्याही नकळत उतरले मी.

स्टेशन बाहेर आल्यावरही प्रश्न कायमच होता की पुढे काय? काय करू कुठे जाऊ. थोडीफार भूक लागली होती कारण सकाळपासून काहीच खाल्ले नव्हते.  गेल्यावर्षीपासून डायट चालू केले होते त्यामुळे शक्यतो बाहेरचे खाणे टाळत होते, अगदी काहीही खाताना दहावेळा विचार करावा लागे, पण आज मात्र ठरविले कि खाऊया वडापाव तोही आपल्या आवडत्या जागेचा, कुंजविहारचा. ठाण्यात राहणाऱ्यांना माहितच असेल या बद्दल. मला वडापाव खूप आवडतो अगदी पोटभर जेवण झाल्यावर सुद्धा खाऊ शकते इतका. मी जेव्हा आमच्या ठाण्याची घरी राहायची न तेव्हा तर कितीतरी वेळा खायची मी.  पण आता डायटमुळे अन ठाणा सोडल्यामुळे कित्येक महिने जमलेच नव्हते.  पण आज मात्र ठरविलेच होते की जे मनात येईल ते करायचे मग काय मागचा पुढचा कोणताही विचार न करता खाल्ला एक वडापाव, खूप छान वाटले. पोटाचे माहित नाही पण मन खूप खुश झाले.  वडापाव खाऊन तृप्त होऊन मी पुढे चालायला लागली तर माझी शाळा दिसली.  शाळा, आपल्या प्रत्येकाच्या कितीतरी आठवणी असतात न शाळेच्या.  माझ्यामते आपले शालेय जीवन हा आपल्या आयुष्यातील सुवर्णकाळ असतो. ती निरागसता , मज्जा , मैत्री परत कधीच मिळत नाही. तर, झाले काय शाळा दिसली अन मन नकळत भूतकाळात रमले. सरळ आत गेले अन फेरी मारली. एक ओळखीच्या मॅडम हि दिसल्या पण त्यांना पाहून लगेच सटकली मी तिथून, कारण आज मला एकटेच राहायचे होते, कुणाशीही काही बोलायची इच्छाच नव्हती.

आता तिथून बाहेर निघून सहज  बाजारात फिरायला लागली, वाटेत कोपीनेश्वराचे मंदिर दिसले अन परत एकदा नकळत पावले  मंदिरात गेली.   हे मंदिर, खूप साऱ्या आठवणी जोडल्या आहेत याच्याशी माझ्या. कॉलेज मध्ये असताना माझे काहीही बिनसले, कुणावर राग आला, भांडण झाले किंवा लो फील व्हायला लागले न कि मी इथे येऊन बसायची. खूप शांत अन आश्वस्त असे वातावरण असायचे इथले. अगदी काहीही होवो सगळे नक्की ठीक होणार अशी खात्रीच पटायची जणू.  नंतर नंतर तर माझी मित्रमंडळी सुद्धा मला शोधत इथे यायची. आत्ताही अगदी तसेच वाटले. मी जाऊन माझ्या नेहमीच्या जागी बसले. गम्मत म्हणजे मी तेव्हाही देवाचे दर्शन नाही घ्यायचे अन आजही नाही घेतले. पण खरंच जादू  झाल्यासारखे अगदी थोड्यावेळात मन बर्यापैकी शांत झाले. जवळपास दिडतास तशीच बसून राहिले अन मग निघाली.  प्रश्न तसा कायम होताच कि पुढे काय करायचे, घरी जाऊ कि एखाद्या मैत्रिणीकडे जाऊ कि नक्की काय करू. पण माझ्याही नकळत जणू मी ठरविले होते की आज काहीही करायचे नाही नुसते भटकायचे आणि जे अचानकपणे सुचेल, करावेसे वाटेल ते करायचे.

मग काय, तशीच फिरत फिरत , विंडो शॉपिंग करत तलावपाळी ला आले अन बसली तिथेही. पण एव्हाना मन बर्यापैकी स्थिर झाले होते, प्रसन्न वाटत होते. मध्ये किती वेळ गेला कळलेच नाही आजूबाजुचे निरीक्षण करण्यात. 

सूर्य मावळातीला झुकताना दिसला आणि मग मात्र मी उठले. कितीही स्वच्छन्दि दिवस घालवायचा म्हटले तरी दिवसाच्या शेवटी घर हे गाठायलाच हवे.  पण तरीही अगदी आरामात रमत गमत चालली होते. नेहमीच्या सवयीने ट्रेन पकडली आणि घरी आले. 

पण मज्जा म्हणजे घरातून निघालेली मी अन आता घरी परत आलेली मी जणू दोन वेगळ्या व्यक्ती होत्या,  इतका फरक जाणवला मला स्वतःत.

खूप छान, अगदी हलके अन प्रसन्न वाटत होते.