तुझ्या नाजुक कोवळ्या खांद्यांवर
माझ्या पहाडाएवढ्या दु:खाला थोपटत
पहिल्यांदा अंगाई गायलीस तेव्हा
होतास अवघ्या एकोणीशीचा
आणि माझी आई झालास !
ते दहा दिवस
तुझा माझ्या डोळ्यांवर सक्त पहारा
काय बिशाद एक टिपूस ओघळेल तर !
दहाव्याला मात्र ओक्साबोक्षी रडून घेतल घाटावर..
तुला विधीत गुंतलेल पाहून
आणि माझा तटस्थ, पाठीराखा सखा झालास !
मग तू मोठा मोठा होत गेलास
आणि मी लहान लहान ...!
माझी प्रत्येक गोष्ट, प्रत्येक कृती
फक्त न्याहाळत राहिलास
प्रत्येक निर्णायाला तुझा मूक पाठींबा
पडू दिलस, ठेचकाळू दिलस आणि त्रयस्थ राहून सावरलसही !
हे तुझ अकाली मोठ होण
नाही थांबवू शकत
आणि तुझ पोरकेपण
त्याहूनही नाही पाहू शकत !
कारण ...
त्या प्रलयाच्या दिवशी
फक्त वडिलांचच छत्र हरवल नव्हत तुझ
तू तर तुझ्या आईचाही बाप झालास
आईचाही बाप झालास !!
सुप्रिया
केवळ अप्रतिम !
केवळ अप्रतिम !
अप्रतिम काव्यरचना
अप्रतिम काव्यरचना
अप्रतिम!!
अप्रतिम!!
निव्वळ अप्रतिम. फेबू वर
निव्वळ अप्रतिम. फेबू वर वाचली होती ही रचना.
सुंदर फारच सुंदर
सुंदर फारच सुंदर
खूप छान...
खूप छान...
अ प्र ति म !!
अ प्र ति म !!
खूप खूप अप्रतिम.......
खूप खूप अप्रतिम.......
सगळ्यांचे मनापासून आभार !
सगळ्यांचे मनापासून आभार !