माझी मऊ मऊ आई

भर दुपारी मला स्वप्न पडत होतं.. मी जोरजोरात रडू पाहात होते,पण घशातून स्वर बाहेर पडत नव्हता.ओरडून बोलत होते..मी आईला म्हणत होते.. मला न भेटता कशी निघून गेलीस तू? माझ्यासाठी का नाही थांबलीस गं?? पण हुंदक्यांमधे शब्द ऐकू येत नव्हते.खूप विचित्र घुसमटल्यासारखं वाटत होतं. इतक्यात फोन घणघणला. मला दचकून जाग आली. स्वप्नात इतकं रडले होते,बोलत होते पण डोळे मात्र कोरडेच होते फक्त खूप दमल्यासारखे वाटत होते.
पलीकडून ताई म्हणत होती,'आई नाहीये!!".. मी अं?अं ? करत चार वेळा तोच प्रश्न विचारला. बधिर झालेल्या डोक्यात उत्तर शिरत नव्हते.
खूप दिवसांपासून आई आजारी होती. तिचा आनंदी ,उत्साही आवाज हळू हळू क्षीण होत होता. मी दररोज ३,४ वेळा फोन करत होते. कधी जागी असायची तर कधी झोपलेली..कधी २ वाक्यं बोलून तिला दम लागायचा.मला बेचैन बेचैन वाटत होतं..वाटे आताच्याआता उडून तिला भेटायला जावे.पण विसाच्या अडचणीमुळे माझा पासपोर्ट अडकला होता.आईच्या आठवणी येऊन मनाची घालमेल होत होती.तिच्याच बद्दल विचार करता करता सोफ्यावरच गाढ झोप लागून गेली आणी ते स्वप्न पडले..आणी हे मी काय ऐकतेय??.. आत्ताच तर मी २ दिवसात निघणार होते..यंदा दिवाळी मी आईच्या सोबतच साजरी करायचे ठरवले होते आणी तसं मी तिला खूप आधीपासून सांगूनही टाकलं होतं..मग ती का बरं नाही थांबली माझ्यासाठी?? का अशी न भेटता निघून गेली?? मी शेंडेफळ असल्यामुळे मी सर्वात लाडकी होते ना तिची!!!..मग.. अश्रूंचे धबधबे अविरत कोसळत राहिले, आठवणींच्या धुक्यात मन हरवून गेले... कसंबसं मनाची समजूत काढायला सुरू केली.. आता आईला आपल्या जवळ यायला कोणत्याही पासपोर्ट्,विसाची गरज नाही.. तिला वाटेल तेन्व्हा ती माझ्याजवळ येऊन राहील, माझ्याशी बोलेल..
बालपणापासून ते आत्तापर्यन्तची आई आठवली.. तिचा स्पर्श्,तिची नजर ,तिचे हात,तिच्या साड्या,तिने केलेल्या पोळ्या सर्वच कसं मऊ मऊ होतं. आम्ही लहानपणी कितीही खोड्या केल्या,तिला त्रास दिला तरी तिने कधीच हात उगारला नाही..
आत्ताच्याआत्ता ताईला सांगते, आईच्या मऊ मऊ साड्यांची माझ्यासाठी एक दुलई बनवून घे.बास!!! ती पांघरली कि माझ्यापासून तिचा मऊ मऊ स्पर्श कद्धी दूर जाणार नाही...
आमच्या लहानपणी आमचे आजोबा कधी कधी उदासवाणे होऊन गुणगुणत ,'स्वामी तिन्ही जगाचा,आईविना भिकारी!!".. आत्ता त्याचा अर्थ कळला...