निर्मिती
मी असते इथेच, आत्ताच, अशीच
खोलीच्या तपमानावर बहरलेली वेल;
मृगजळावर पोसलेलं असतं माझं पानपान;
क्षुधा वाढवणारी फळं धरतात मला.
कोणत्या काळाचा अॅनास्थेशिया
हुंगत असते मी ?
भूतवर्तमानभविष्याचे मुक्त
आवर्तप्रत्यावर्त उठतात,
कोणत्या किनार्यावर
नेऊन टाकतात मला ?
जिथे मी ठरवते भरती ओहोटी ,
अस्ताच्या रंगच्छटा
सुहृदांचे सहवास वियोग .
दडपण आणणारं स्वातंत्र्य
दिलं जातं मला ;
भरकटून टाकणारे तपशील
पुरवले जातात मला.
मी मुठीत घट्ट धरून ठेवते
संचितातल्या निष्कर्षांचा पारा
घडल्या- न- घडलेल्या घटनांमधून
काळजीपूर्वक काढलेलं तात्पर्य
परिचयाची शारीरवेदना;
प्रियजनांनी दिलेली यातना.
मी सुरुवात करते
एका बिंदूपाशी अडखळत
हसू नकोस, स्वतःशी प्रामाणिकच राहून.
- सर्वस्वाची शपथ घेऊन.
('मध्यान्ह'मधून) - भारती बिर्जे डिग्गीकर
ही कविता माझ्या लक्षात नाही
ही कविता माझ्या लक्षात नाही राहिली की मी वाचलीच नाही हे आठवत नाही पण मुक्तछंदात असल्यामुळे व माझी सवय सुटल्यात जमा असल्यामुळे ह्या कवितेच्या भावविष्वात नीट प्रवेश घेता येत नसावा मला असेही असेल
पुन्हा वाचून पाहतो
अंतर्मुख होऊन केलेला विचार
अंतर्मुख होऊन केलेला विचार चांगला मांडलाय.
"मी मुठीत ........शपथ घेऊन. " >>> छानच......
कविता खूप आवडली
कविता खूप आवडली
आभार उल्हासजी,विदिपा.. वैभव
आभार उल्हासजी,विदिपा..
वैभव निर्मितीप्रक्रियेवरची ही कविता.
खोल आशयघन , अर्थपूर्ण मुक्त
खोल आशयघन , अर्थपूर्ण मुक्त लयीतला छंद...चपखल शब्दबांधणीचा आक्रुतीबंध .अगदी मनभावन ... !