हेच मनाला उमजत नाही

-( माझ्या एका मित्राचे उतारवयातील भयावह एकलकोंडे जीवन पाहून सुचलेली कविता )

भरकटणार्‍या मनास वेड्या
कांही केल्या समजत नाही
कुणीच नसते जगात अपुले
हेच मनाला उमजत नाही

आयुष्याचा प्रवास करता
व़ळणावरती खूप भेटले
चार दिसांची संगत ठरली
स्वार्थ साधता निघून गेले
उजाड रस्ता रखरखणारा
कांही केल्या संपत नाही
कुणीच नसते जगात अपुले
हेच मनाला उमजत नाही

वृक्ष वाळता उडून गेले
पक्षी अपुल्या ध्येय दिशेने
शुन्यामध्ये नजर लाउनी
काय बघावे? ईश्वर जाणे
उजाड घरटे तरी कालची
प्रसन्न किलबिल विसरत नाही
कुणीच नसते जगात अपुले
हेच मनाला उमजत नाही

दगड विटांच्या घरासवे या
नाते होते किती वेगळे!
इथेच मी अनुभवले होते
सुखदु:खाचे कैक सोहळे
आठवणींच्या जळमटांस या
काळ कधी का हटवत नाही?
कुणीच नसते जगात अपुले
हेच मनाला उमजत नाही

मीच अताशा करू लागलो
तिरस्कार माझा इतका की!
चिमटीमधुनी सर्व निसटले
असून गर्दी, मी एकाकी
विणलेल्या रेशिम धाग्यातिल
कसा एकही उसवत नाही?
कुणीच नसते जगात अपुले
हेच मनाला उमजत नाही

जन्मताच मी रडलो होतो
अंतक्षणी पण पुन्हा आसवे
अंतरास दोन्ही घटनांच्या
जीवन ऐसे नाव असावे
पुनर्जम घ्यावया तरीही
मना वाटते हरकत नाही
कुणीच नसते जगात अपुले
हेच मनाला उमजत नाही

निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३