माझा पहिला मद्यप्रयोग !

Submitted by ऋन्मेऽऽष on 28 July, 2016 - 13:00

मायबोली उपभोक्ता क्रमांक ६२११७ आणि ३३२९६ यांनी माझ्या मायबोली धागा क्रमांक ५९४३१ वर प्रतिसाद क्रमांक ५२, ५४, १०५, ११६ आणि ११७ मधून वारंवार केलेल्या विनंती विशेषला मान देत हा धागा काढत आहे. तरी उगाच त्रागा करू नये.

गंमत केली हं, धागा-त्रागा यमक जुळले म्हणून.. बिनधास्त करा Happy

..............................

तर, ‘पाणी हेच जीवन आणि दारू हाच मृत्यु!’ या संस्कारांना सोळा वर्षे उराशी कवटाळल्यानंतर मी अखेर दारूची परीक्षा घ्यायचे ठरवले. लोकं दारूला वाईट वाईट म्हणतात आणि तरीही ती ढोसतात, तर नेमकी ती चीज तरी काय आहे हे स्वत:च चाखून बघूया म्हटले.

दारू म्हटले की पार्टनर हवा. एका हाताने टाळी वाजत नाही तसे एक बेवडा स्वताशीच चीअर्स करू शकत नाही. अश्यावेळी आपण नवखे आहोत तर पार्टनर अनुभवी असावा ईतकीच माफक ईच्छा होती. पण त्याचबरोबर तो जवळच्या मित्रांपैकी नसावा ही अपेक्षाही होती. अन्यथा पिणार छटाकभर आणि बोभाटा गावभर हे नको होते. बुद्धीला ताण देता अब्दुल्ला आठवला!

अब्दुल्ला! आम्ही क्रिकेट खेळायला जायचो त्या गल्लीत एक जुगाराचा अड्डा होता. तिथे तो पार्टटाईम जॉबला होता. माझ्याच वयाच होता, पण त्याचा जॉब प्रोफाईल पाहता तो नक्कीच पोहोचलेला असावा असा माझा कयास होता. तर त्यालाच गाठले. मधल्या काळात त्याचा जुगाराचा अड्डा बंद होऊन तिथे कॅरमचा अड्डा सुरू झाला होता. त्या कॅरमवर लटकलेल्या फोकसच्या प्रकाशात, झळाळून निघालेला त्याचा खूनशी चेहरा पाहून, मला खात्री पटली की हाच तो दिव्यपुरुष, जो आपल्यासाठी या मदिरापान जन्नतचे दरवाजे उघडणार. तो देखील या कल्पनेने खुश झाला. पण माझ्या दुर्दैवाने त्यालाही काही पिण्याचा अनुभव नव्हता.

आमचे संभाषण ऐकत असलेला, जवळच उभा असलेला त्याचा एक मित्र - नाव बेंजामीन - "मी पण, मी पण" म्हणत हट्ट धरून बसला. मी आणखी एका अननुभवी आणि अनोळखी व्यक्तीला सोबत घ्यायला उत्सुक नव्हतो, पण आपल्याला चढली तर कोणीतरी सांभाळायला हवे असा युक्तीवाद करत अब्दुल्लाने मला राजी केले.

कोणी ओळखीचे भेटावे ईतके घराच्या जवळ नाही, तसेच लुडकल्यास घरी पोहोचायचे वांधे व्हावेत ईतके घरापासून लांब नाही, असे एक ठिकाण ठरवण्यात आले आणि लवकरच तो दिवस उजाडला.

मी माझे डार्क ब्राऊन शर्ट आणि जळल्या तसल्याच रंगाची प्यांट घालून तयार झालो. पिऊन कुठे रस्त्यात पडलो, चिखलात लोळलो, तर कोणाच्या लक्षात येऊ नये म्हणून ही खबरदारी होती. त्याऊपर जास्तीची सावधगिरी म्हणून उग्र वासाचे अत्तरही सोबत घेतले होते. तर या प्रकारे नटूनथटून अर्धा तास आधीच ईच्छित स्थळी पोहोचलो, तर बेंजामीन माझ्याही आधी तिथे येऊन पोहोचला होता. त्याला बघून मला माझे हसू आवरले नाही. तो चक्क पांढराशुभ्र कुर्ता आणि जळली तसलीच विजार घालून आला होता. काय तो कॉन्फिडन्स! मी त्याच्या जवळ जात म्हणालो, "छातीवर एखादे गुलाबही लावायचे होतेस मित्रा. पक्का चाचा नेहरू वाटला असतास." .. तसे त्याचा चेहरा आंबट पडला. मी म्हटले, "जोक होता रे, आवडला नसेल तर ईट्स ओके, सॉरी!" .. तसे तो म्हणाला, "नाही रे ऋ ब्रो, उलट मी तर लाजलो. पण सकाळपासून काय होतेय समजेनासेच झालेय. कुठलेही एक्स्प्रेशन द्यायचे म्हटले की चेहर्‍यावर आंबट भावच येत आहेत... मी काय म्हणतो, खूप कडवट असते का रे? जमेल ना आपल्याला??"

अश्या नकारात्मक विचारांच्या भेदरलेल्या इसमास आपण का घेऊन आलो याचा मला प्रचंड पश्चाताप झाला. पण आता करणार काय होतो. ईतक्यात समोरून अब्दुल्ला येताना दिसला. त्याने आणखी एक मित्र बरोबर आणला होता, जो अनुभवी होता. जास्तीच्या चांभारचौकश्या करता समजले की त्या मित्राला पिण्याचा नाही तर केवळ बारमध्ये जाण्याचा अनुभव होता. आपल्या भावाच्या मित्रांबरोबर एकदा तो बारमध्ये जाऊन लेमन ज्यूस पिऊन आला होता. आमच्या या मोहीमेत बारमध्ये न कचरता कसे शिरावे, तिथे आत्मविश्वासाने कसे वावरावे, काय ऑर्डर करावे आणि समोर ताटात, नव्हे ग्लासात वाढून ठेवलेल्या पदार्थांचा समाचार कश्या पद्धतीने घ्यावा याबाबत तो आम्हाला मार्गदर्शन करणार होता. चला काही हरकत नाही, हे ही नसे थोडके आणि भूक लागली की दोडके, असे मनातल्या मनात म्हणत आम्ही त्याचे स्वागत केले.

"साईश्रद्धा बार!" - नाव पाहताच उगाचच आमच्या घरच्या तस्विरीतले साईबाबा आणि त्याखालची टॅगलाईन ‘सबका मालिक एक’ डोळ्यासमोरून तरळून गेली. बाबांचा आशिर्वाद आपल्या पाठीशी आहे म्हणत बारमध्ये प्रवेश केला. पुढे रघुराम चालत होता आणि त्याच्यामागे वानरासारखे उड्या मारत आम्ही चाललो होतो. मुख्य दारावरच्या दरवानाने न हटकता, उलट सलाम ठोकत आत घेतले तेव्हा माझ्या डोळ्यातून बस्स पाणी यायचे शिल्लक राहिले होते. कारण त्याच वर्षी दोन महिन्यांपूर्वी मी माझ्या आयुष्यातील पहिलावहिला अ‍ॅडल्ट सिनेमा बघायला थिएटरात गेलो होतो. तेव्हा तेथील डोअरकीपरने हाताच्या चिमटीने माझे गाल कुस्करत मला तिथूनच हाकलले होते. त्या पार्श्वभूमीवर हा छोटासा विजयच होता.

बारच्या मुख्य दरवाजातून आत प्रवेश करताच एक अंधुक प्रकाशाची लांबलचक आणि चिंचोळी गल्ली लागली. एखाद्याच्या मनात काय चालू असते हे ज्याचे त्यालाच ठाऊक, पण मला मात्र पक्की खात्री होती की त्यावेळी बारमध्ये पहिल्यांदाच प्रवेश करणार्‍या आम्हा तिघांच्या मनात काय चालू असणार. एक हुरहुर, एक अनामिक उत्सुकता.. ही अंधारी गल्ली संपताच एक प्रकाशझोतात झळाळून निघालेला प्रशस्त दिवानखाना.. असावा सुंदर दारूचा गुत्ता, चंदेरी सोनेरी डिस्कोलाईटचा.. पण हाय रे दैवा, त्या अंधेरी गल्लीच्या दुतर्फा पसरलेली त्याहून अंधेरी दालने हाच बार होता. तिथेच आम्हाला जायचे होते. अपेक्षाभंगातून आलेले नैराश्य तिथेच झटकून आम्ही एका दालनात शिरलो. पण आत शिरताच सत्तर प्रकारचे वास आणि त्यावर कडी करत एक श्वास घुसमटवून टाकणारा दर्प! नव्हे सर्प, आम्हाला विळखा घालून बसला. तिथूनच परत फिरावेसे वाटले. दोन पावले मागच्या दिशेने सरकलोही. तरी मग विचार केला की आपले मुख्य काम दारूची चव घेणे आहे. त्यावर फोकस करू. स्वत:ला थोडा वेळ दिला तर कदाचित येथील वातावरणाशी जुळवूनही घेता येईल.

रघुरामला विचारले, "ईथे फॅमिली सेक्शन नसतो का रे?"

तर त्याचा उलट प्रश्न, "आपण फॅमिली आहोत का रे?"

"चल मग जाऊया घरी.. लग्न झाल्यावर परत येऊया" पाठीमागून बेंजामीन कुजबुजला.

योद्ध्यांचे पाय पिण्याआधीच लडखडत होते. ना पुढे जात होते ना मागे हटत होते. मन बनवण्यातच वेळ खर्ची होत होता. ईतक्यात एका वेटरने हटकले,

- किधर बैठोगे साब?

आमच्या वयाच्या दुप्पट वयाचा म्हणजे साधारण बत्तीसेक वर्षांचा माणूस आम्हा चार सोळा वर्षांच्या मुलांना ‘साहेब’ बोलत होता. बहुधा आमच्या चौघांच्या वयाची टोटल त्याच्या वयाच्या दुप्पट भरत असल्याने बोलत असावा. पण त्याच्या त्या संबोधनाने धीर आला. त्याला आमचा प्रॉब्लेम सांगितला. तसे त्याने शेजारच्या एका दालनाकडे बोट दाखवले. तो देखील काही फॅमिली सेक्शन नव्हता. पण तो नॉन स्मोकिंग झोन होता आणि हा स्मोकिंग झोन होता. त्या जीव गांगरून टाकणार्‍या दर्पाचा आता आम्हाला उलगडा झाला. आयुष्यात कधी सिगारेट प्यायची नाही हा निश्चय करतच आम्ही तिथे प्रस्थान केले.

तिथे जाऊन स्थानापन्न होतो न होतो तोच तेथील वेटरने हातात मेनूकार्ड आणून दिले. पण त्यात डोके न खुपसता आम्ही आजूबाजुच्या टेबलवर डोकावू लागलो. प्रामुख्याने दोन प्रकार आढळले. एक व्हिस्की आणि एक बीअर. व्हिस्की पिणारे छोटे छोटे घोट मारत होते आणि तोंड किंचित वेडेवाकडे करत होते. तर बीअर घेणारे मोठमोठे घोट घेऊनही चिल्ल मारत होते. त्यावरून बीअर हा आत ढकलायला कमी त्रासदायक प्रकार असावा असा निष्कर्श काढून आम्ही आमच्या कारकिर्दीची सुरुवात बीअरने करायचे ठरवले.

एक बीअर! मी ठसक्यात ऑर्डर केली.

एक चिल्लड् किंगफिशर स्ट्रॉंग बीअर! रघुरामने ऑर्डर विस्तारीत केली. और शायद ईसी को एक्सपिरंन्स कहते है, असे मनातल्या मनात म्हणत मी मनातल्या मनातच त्याचे कौतुक केले.

वेटर मात्र अजूनही थांबला होता. आळीपाळीने आम्हा चौघांच्या तोंडाकडे अविश्वासाने बघत होता. ईतकी बाळबोध ऑर्डर त्याला का समजत नव्हती याचा आम्हाला अर्थबोध होत नव्हता. आमचे काही चुकले का मित्रा, असे त्याला विचारावे ईतक्यात तोच म्हणाला, ईतनाही?? बस्स एक बीअर.. और क्या लाऊ?

एक शेवचकली
एक पाकिट खारा काजू
एक मसाला पापड
एक प्लेट तळलेल्या कोलंबीचे तुकडे ..

त्याने और क्या विचारायचा अवकाश, आम्ही धडाधड एकेक करत आमच्या आवडीचे चखना आयटम सांगितले.. त्याच्या चेहर्‍यावरच्या अविश्वासाची जागा आता कुत्सितपणाने घेतली होती. त्याच कुत्सितपणाने हसत तो तिथून निघून गेला.

विविधरंगी, विविधढंगी, आणि त्याच्या रोजच्या सवयीची नसलेली, म्हणजेच ‘दारू कम और चखना ज्यादा’ ऑर्डर पुर्ण करायला त्याला नेहमीपेक्षा जास्त वेळ लागणार असे म्हणत आम्ही बसल्याबसल्या, पहिल्यांदाच शांतपणे आजूबाजुचा माहौल न्याहाळू लागलो.

मी दूरवर नजर लावली. समोरच्या दालनाचा दरवाजा फक्त पाचच क्षणांसाठी उघडला. आणि बंद झाला. पण त्या पाच क्षणांत जे दिसले ते माझ्या हृदयाचे ठोके दसपट वाढवून गेले.

आईशप्पथ! समोरच्या दालनात दारू सर्व्ह करायला मुली आहेत.. मी किंचाळलोच.

कुठे कुठे, म्हणत माझ्या शेजारी बसलेल्या अब्दुल्लाने आपले डोळे गरागरा फिरवले. फार वाट पहावी लागली नाही त्याला. पुढच्याच मिनिटाला दरवाजा पुन्हा उघडला आणि त्यानेही तो अजब गजब नजारा पाहिला. दार बंद होताच त्याने रघुरामकडे अगतिक नजरेने पाहिले आणि म्हणाला, "भाईजान, आपण तिथे का नाही गेलो?"

रघुरामलाही बहुधा याची कल्पना नसावी. पण तरीही तो सावरून म्हणाला, "काही नाही रे, उगाचच दुप्पट पैसे लावतात. आपल्याला दारू पिण्याशी मतलब, कोणीही का सर्व्ह करेना, चव बदलणार आहे का?"

पॉईंट होता!

पण त्यात ईतका दम नव्हता.

कारण, ईथे अब्दुल्लाची नजर त्या दरवाज्यावरून हटत नव्हती, तर बेंजामीन आपण पाठमोर्‍या टेबलवर का बसलो म्हणून हळहळत होता. आणि खुद्द रघुराम आपल्याला याचे काही कौतुक नसल्याचा आव आणत चोरून चोरून बघत होता.

पण, सोनेरी चंदेरी वळणदार बाटली टेबलवर हजर होताच सर्वांचे लक्ष तिच्यावर केंद्रीत झाले. वेटर ती चार ग्लासात ओतणार ईतक्यात, तो नेमके आपल्यालाच जास्त ओतेल, या भितीने आम्ही चौघेही ओरडलो, "नको नको, आमची आम्ही घेऊ." तसे तो वेटर निघून गेला.

आम्ही पुन्हा आजूबाजुच्या टेबलवर पाहिले. लोकं ग्लासात थोडी दारू घेत होते, वरतून थोडे पाणी टाकत होते, आणि सर्वात शेवटी त्यात बर्फाचे खडे सोडत होते.

आम्हीही तसेच करायचे ठरवले. पाव पाव ग्लास बीअर घेतली. आणि उरलेला ग्लास पाण्याने भरणार ईतक्यात, पुन्हा तो वेटर मध्ये कडमडला. आमच्या हातातील पाण्याचा जग खेचून घेतला आणि असा काही लूक दिला, की त्याने एकही शब्द न ऊच्चारता आम्हाला आमची चूक समजली. बाटलीतील बीअर त्यानेच मग सर्वांना समसमान वाटून दिली.

आम्ही सर्वांनी आपापले ग्लास उचलले. चीअर्स केले. आणि पुन्हा खाली ठेवले. चौघे जण आता एकमेकांमडे टकामका बघत होतो. पहिला घोट कोण घेणार?

आणि ईथे माझ्यातला ‘रिशी पकूर’ जागा झाला. अश्यावेळी हा बहुमान पटकवायला मी फार उत्सुक असतो. कारण एखादा पराक्रम जो पहिला करतो त्यालाच जग ओळखते, दुसर्‍याला तितकीशी किंमत नसते. असे कुठेतरी वाचले होते.

तर मी तो ग्लास उचलला आणि लावला तोंडाला. सरबताचा घोट घ्यावा तसे प्यायलो. घशाखाली उतरणे दूरची गोष्ट, तोंडातलेच पचकन चूळ मारून थुंकावे असे वाटून गेले. निम्मे त्याच ग्लासात ओतलेही. काही का असेना! दारूचा स्पर्श माझ्या तोंडाला झाला होता. दारूची चव मी चाखली होती. माझे आयुष्यातील पहिलेवहिले मद्यप्राशन झाले होते. मी अधिकृतरीत्या ‘बेवडा’ झालो होतो!

माझीच री अब्दुल्लाने ओढली. त्याने माझे जवळून निरीक्षण केले असल्याने त्याने छोटासाच घोट घेतला. त्याचे वेडेवाकडे तोंड बघून मला आरसा बघत असल्याचा भास झाला. आता सारे बेंजामीनकडे बघू लागले. पण ग्लास उचलतानाचा त्याचा गळपटलेला हात बघून आम्ही काय ते समजलो.

वासरात लंगडी गाय शहाणी म्हणतात, पण ईथे वासरेच लंगडी होती. रघुराम मात्र त्यातल्या त्यात मोठा वासरू होता. त्या बिरुदाला जागत त्याने आपला कोटा संपवला. अगदी टॉप टू बॉटम म्हणता येणार नाही, कारण ग्लास अर्ध्यापेक्षा कमीच भरला होता. मात्र जिथवर भरला होता तिथून बॉटमपर्यंत त्याने एकाच दमात रिचवला. आणि ग्लास टेबलवर आदळून मोठ्याने "हांह" केले. त्या ‘हांह’ चा अर्थ नक्की काय होता त्याचे त्यालाच ठाऊक, मात्र ईथे बेंजामीनची आणखी टरकली.

मी न राहवून त्याला म्हणालो, "अरे मित्रा बेंजामीन, तू ख्रिश्चन असून सुद्धा इंग्लिश दारू प्यायला ईतके आढेवेढे का घेत आहेस?"

तसे तो म्हणाला, "भाई कोण ख्रिश्चन? मी ज्यू आहे ज्यू .."

"अरे मग आम्ही काय चु आहोत का चु? दारू सर्व धर्मांना सारखीच प्रिय! आता पितोयस मुकाट्याने की पाजू?" मी चेकाळलो.

तसे भितीने बेंजामीनचा चेहरा आणखी आंबटशार झाला.

आता मी खरेच वैतागलो, "आता बस्स झाले हा बेंजामीन गोन्साल्वीस.. ईनफ इज इनफ!"

"हायला!, तुला माझे पुर्ण नाव कसे समजले?" बेंजामीनचा चेहरा आश्चर्याने आणखी आंबट पडला.

मी कपाळाला हात लावला. उचलला ग्लास आणि बेंजामीनच्या तोंडाला लावला. रघुरामने पुन्हा आपला एक्सपिरंन्स दाखवत त्याचे नाक दाबले. अब्दुल्लानेही आपला आतातायीपणा दाखवत ग्लासला मागून धक्का मारला. आणि तोंडात दारू घ्यायला कचरणारा बेंजामीन, अखेर नाकाने दारू प्यायला.

...

पुढची पंचवीस मिनिटे बेंजामीन डोके गरगरतेय म्हणून धरून बसला होता.

अब्दुल्ला छातीवर हात धरून उचक्या काढत होता.

रघुरामने या संधीचा फायदा उचलत त्याच्याशी आपली जागा बदलून घेतली होती. आणि तो आता समोरच्या मुलींच्या दरवाजाकडे नजर लावून बसला होता.

मी मात्र ईमानईतबारे चौंघांच्या वाटणीचा चखणा संपवत होतो.....

तो संपल्यावर मगासचा वेटर पुन्हा आला. यावेळी तुच्छतेने हसला. आणि आमच्या हातात बिल कोंबत आम्हाला एक्झिटचा दरवाजा दाखवला.

....

स्टोरी इथेच संपत नाही.

त्या रात्री मला फार भयानक स्वप्न पडले...

असाच आम्हा चौघांचा एक दारूचा कार्यक्रम झाल्यावर आम्ही बारमधून बाहेर पडलो. ते टॅक्सी पकडून घरी गेले, तर मी दादर चौपाटीवरच्या एका घोड्यावर टांग मारली. माझ्या तोंडच्या दारूच्या वासाने घोड्यालाही झिंग चढली आणि तो अचानक उधळला. कदाचित अरबी घोडा असावा. कारण त्याने मला थेट अरबी समुद्रात नेऊन आदळले. माझ्या अंगातली चरबी एका क्षणात बाहेर निघाली. आणि मला तडक कस्तुरबा हॉस्पिटलमध्ये अ‍ॅडमिट करावे लागले. तिथे एका प्रशस्त जनरल वॉर्डमध्ये मी जमिनीवर मधोमध झोपलो होतो. माझ्यासभोवताली तीन खाटांवर तीन मुले झोपली होती. ज्यांचे रक्त मला एकाच वेळी चढवले जात होते.

होय! तुम्ही बरोबर ओळखलंत!

ती तीन मुले होती रघुराम, अब्दुल्ला आणि बेंजामीन. त्यांचे अल्कोहोलयुक्त तांबडे रक्त वेगाने माझ्या शरीरात मिसळत होते आणि तितक्याच वेगाने शरीरातून आत्मा बाहेर पडावा तसे माझ्या रक्तातील पांढर्‍या पेशी बाहेर पडत होत्या. ते द्रुश्य पाहून आजूबाजूला दबा धरून बसलेले कित्येक रोगांचे काळेकरडे विषाणू, दात विचकावत माझ्या शरीरात शिरत होते. माझ्या नरड्याचा आतल्या बाजूने घोट घेत होते. आणि मी हताश निराश हतबल, जमिनीवर पडल्यापडल्या एकच विचार करत होतो. एकदा का हे स्वप्न संपले, की आयुष्यात पुन्हा कधी दारूच्या वाटेला जायचे नाही.

बस्स, आजपर्यंत तरी त्या रात्री स्वत:लाच स्वप्नात दिलेले ते वचन निभावण्यात यशस्वी ठरलोय Happy

यापुढे मात्र कसे वागावे हे तुम्ही मला प्रतिसादांत सुचवा ..

Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

धन्यवाद समीर,
तुर्तास तरी कथालेखक वगैरे काही नाही, चांगला वाईट ती तर पुढची गोष्ट. मायबोलीवर धागे काढण्यापुरतेच माझे लिखाण मर्यादीत आहे आणि ते देखील मी थांबवावे असे मायबोलीवरील ३८ लोकांना वाटते Happy

Mala nai vatat h runmesh tuze lihine thambave ase.... tuze dhage time pass n entertaining pn astat

n i want to see u in marathi KBC...tu nakki try kar tithe...aage badho hum tumhare saath hai ..

काढायचा विचारच होता, पण इथला आकडा आता ४१ वर गेलाय, उगाच तो पोल माझ्याविरुद्ध बहुमतात गेला तर माझ्यातला स्वाभिमान मला मायबोलीवर राहायची परवानगी नाही देणार, आणि तसे झाले तर मद्यपान निर्मुलनाचे हाती घेतलेले कार्य अर्धवटच राहील Happy

हा ऋन्मेष नावाचा आइडि खरच 16 वर्षाचा आहे का? >> १६ व्या वर्षी त्याने 'मद्यपानाचा प्रयोग' केला होता आता तो साधारण गद्धेपंचविशित असेल Wink दिवा घे हं ऋ.

रच्याकने, मी पण ऋन्मेssष फॅन क्लबात बरं का!

हो पेरू, निल्सन म्हणतात तसेच आहे ते..

सोळाव्या वर्षाते केलेले प्रयोग कधी आयुष्यभरासाठी टिकत नाहीत. म्हणून सोळाव्या वर्षातच करून घ्यायचे असतात, सतरावे लागेपर्यंत वाट बघायची नसते.

असो, माझे सोळाव्या वर्षात केलेले प्रयोग, लेखमालेला छान विषय आहे.

क्या बात है निल्सन. तुम्ही म्हनता ते एकदम बरोबर हाय.
मला बी ऋण्मेषच्या सडाफटिंग बिन्दास वागण्या बोलण्यावरुन त्याची ऐन गद्धेपंच्विशी सुरु असन असच वाटतं.

ओह्ह! असं आहे का, Thank u नील्सन.
मला पण ऋ चे काहीकाही हल्के-फुल्के लेख आवडतात.

जबरदस्त राव, हे काल्पनिक/अकाल्पनिक हा विचार आपण बाजूला ठेवू
पण खरोखर अप्रतिम लिहिलं आहे, मला वाटते तुम्ही खूप चांगले कथा लेखक होऊ शकाल/असाल

+++१

{{{ अरे मग आम्ही काय चु आहोत का चु? }}}

कु ऋ यांचे एकाचढ एक धागे वाचून आता वाचकांनाही कपाळावर हात मारत म्हणावेसे वाटेल -

तु ऋ आहेस तर अरे मग आम्ही काय चु आहोत का चु?

Pages