Submitted by रसप on 1 July, 2015 - 02:10
ध्वस्त इमारत जुनी-पुराणी
तुटकी दारे फुटक्या खिडक्या
गळके छप्पर ओंगळ भिंती
कुरकुरणाऱ्या टेबल-खुर्च्या
इमारतीच्या पुढ्यात खंबिर
स्थितप्रज्ञ निश्चल गुलमोहर
वाताहतीस सांगत होता
कशी लागली होती घरघर
"कधी काळची हसरी फुलती
शाळा किलबिल, गोंगाटाची
अज्ञाताशी लढते आहे
एक लढाई अस्तित्वाची"
नकोनकोसे दाटुन आले
कृतज्ञतेला फुटला पाझर
चाचपले मी रित्या खिश्याला
माझी गरिबी झाली कातर
गुलमोहर बाबाला केवळ
डबडबलेली नजर वाहिली
ताठ कण्याने म्हटले त्याने
"एक जुनी कविता आठवली"
....रसप....
१ जुलै २०१५
http://www.ranjeetparadkar.com/2015/07/blog-post.html
विषय:
Groups audience:
Group content visibility:
Public - accessible to all site users
शेअर करा
आंगठा वरती.
आंगठा वरती.
वा! छानच जमली आहे कविता.
वा! छानच जमली आहे कविता.
आवडली..
आवडली..
सुंदर कविता
सुंदर कविता
छान जमलिये
छान जमलिये
मस्त
मस्त
अगदी डोळ्यांपुढे आले दृश्य .
अगदी डोळ्यांपुढे आले दृश्य . कविता आवडली...
वाह..क्या बात है
वाह..क्या बात है
रणजीत - तुझ्या आवाजाईतकंच
रणजीत - तुझ्या आवाजाईतकंच तुझं लिखाणही छान आहे !
सुरेखच.......
सुरेखच.......