'शरीर' - श्री. सचिन कुंडलकर

Posted
8 वर्ष ago
शेवटचा प्रतिसाद
8 वर्ष ago

माझ्याबरोबर आयुष्यभर सतत प्रवास करणारं, वेदना आणि आकर्षण निर्माण करणारं शरीर. माझं आणि माझ्यासोबत येणाऱ्या अनेकांचं. तीळ, लव, जन्मखुणा, हजारो लाखो रंध्रं, पोकळ्या. नितळ आणि केसाळ. उंच, सपाट, थुलथुलीत, बलदंड आणि पुष्ट. शरीरावरची वळणं, शरीरावरचे उंचसखल, मऊ आणि विस्तीर्ण प्रदेश. गुहा. त्यातून सातत्याने वाहणारे अनेकधर्मी स्राव. प्रत्येक शरीराचे आपापले गंध. अगदी स्वतःचे असे. एकाच शरीरातले त्वचेचे असंख्य पोत. कानाच्या पाळीच्या मऊ आरक्त त्वचेपासून टाचांवरचे खरबरीत पोत आणि नखं त्वचेला मिळतात तिथले गाडीसारखे फुगीर पोत. माझ्या शरीराची आणि माझी नीट ओळखही नाही. सूक्ष्मातून मी त्याच्याकडे कधी पाहिलेलं नाही. जगण्याच्या व्यवहारामध्ये तसं काही करत बसलेलं कोण आहे?

त्यातून आपलं संपूर्ण शरीर बघण्याची मानवी डोळ्यांपाशी प्रतिभा नाही आणि दुसऱ्यांचं संपूर्ण शरीर काही तीव्र आकर्षणं आणि ठोस वैद्यकीय कारणं यांशिवाय बघण्याची मानवी रीत नाही. एरवी मी नीट बघतो ते फक्त चेहऱ्याकडे. माझ्या किंवा इतरांच्या. मग काही दुखलं, खुपलं, सुजलं तर इतर भागांकडे. पण फारच क्वचित.

शरीर नश्वर आहे, शरीरविचार उथळ आहे, शरीर हे फक्त साधन आहे, नग्नता अश्लील आहे, हे सगळं माझ्या मनाच्या आत मला न विचारता कुणीतरी लिहून ठेवलं आहे. पण एकदा मी जमिनीखाली खोलवर गेलो असता पाणी, प्रकाश आणि उदंड नग्न शरीरं यांच्या समुच्चयातून मला आलेला हा बेभान अनुभव.

मी विनाकारण दूरच्या प्रवासाला एकटा निघून जातो तेव्हा अनेकदा माझं मन गोठून गेलेलं असतं. काहीतरी संपून दुसरं काहीतरी सुरू होण्याच्या मध्ये असलेली ही अवस्था. तेव्हा फार बोलावंसं वाटत नाही. मन अकारण शांत, शहाणं बनतं आणि दिवसाचा बराच वेळ आजूबाजूच्या गोष्टींना सौम्य प्रतिसाद देण्यात जातो. अशा वेळी मी कशाचाच फारसा प्रतिकार करत नाही. पण अनोळखी प्रदेशात आणि बिनहककांच्या माणसांमध्ये अशा वेळी राहणं सोपं वाटतं. माझ्या सुदैवाने मनाच्या अशा रिकाम्या गोठलेल्या अवस्था आणि असे लांबलांबचे एकट्याने केलेले प्रवास माझ्या छोट्याश्या आयुष्यात पुष्कळ आले आहेत.

अर्धवट झोपेतून जाग येते तेव्हा बस ऑस्ट्रिया आणि हंगेरी यांमधल्या चेकपोस्ट वर थांबलेली आहे. अंग आखडून गेलं आहे. गेला संपूर्ण दिवस बसमध्ये एकाच सीटवर बसून राहिल्याने आंबल्यासारखं झालं आहे. हे पारोसेपण आणि शिळेपण निवांत सुटीच्या दिवशी घरबसल्या फार हवहवसं वाटतं, पण प्रवासात ते अचानक नकोनकोसं होतं.

अजून पाऊण तासाने बुडापेश्त.

काहीच घडत नाहीये म्हणून इतर चारदोन जणांबरोबर मी खाली उतरतो. बसचा ड्रायव्हर आणि हंगेरियन कस्टम्स अधिकारी यांची माग्यार या अगम्य भाषेमध्ये लांबलचक चर्चा चालू आहे. मला भयंकर अशा भित्या म्हणायच्या तर दोनच आहेत. एक म्हणजे सापाची. आणि दुसरी म्हणजे आपण लघवीला गेल्यावर बस किंवा ट्रेन निघून जाईल अशी. नेहमीप्रमाणे तसं काहीच न होता मी बसमध्ये येउन बसतो.

हे साल आहे २००४. युरोपमधली बडी राष्ट्रं एक होऊन युरोपियन युनियन तयार झाली आहे. आर्थिक फायदा होणार आहे, पण तो नक्की कोणाला ते कळलेलं नाही. देशांमधली कुंपणं गळून पडली आहेत आणि लोंढ्याने माणसं या देशांमधून त्या देशात फिरतायत. पण त्यात फ्रान्सचं फ्रान्सपण जातंय आणि जर्मनीचं जर्मनत्व. सांस्कृतिक सपाटपणाचं लाटणं नकळत फिरायला लागलं आहे. हंगेरी बिचारा या महासत्तेत सामील होण्याची वाट बघत दाराबाहेर उभा आहे. त्याचा अर्ज आत मंजुरीसाठी पाठवला गेला आहे.

बस टर्मिनलवर टेलिफोन बूथपाशी मला दिसतो जिप्सी मुलींचा थवा. रुंद चेहऱ्याच्या, फुलाफुलांचे झगे घातलेल्या आणि डोक्याला रुमाल गुंडाळलेल्या रुमानियन जिप्सी मुली. शांत बस टर्मिनलवर त्यांनी नुसती कलकल माजवली आहे. कानातले मोठे डूल जोरजोरात हलवत आणि टिपेच्या स्वरात खिदळत त्यांचं काय चाललं आहे कोण जाणे!

विल्यम मला न्यायला येतो. त्याच्या मागोमाग मी त्याच्या घरी चालू लागतो.

जमिनीखाली आता अनेक शहरं आहेत, सर्वच देशांमध्ये. आम्ही जमिनीखाली शिरून दोनतीन ट्रेन्स बदलून मग जमिनीवर पुन्हा सूर्यप्रकाशात. जमिनीखाली रेल्वे धावतात, दुकानं आहेत आणि अंधाऱ्या कोपर्‍यांमध्ये करण्याजोगे सर्व काळे व्यवहार. जमिनीखाली गेल्यावर माणूस थोडं कमी बोलतो. इथली हवा दाट असते आणि आकाश नसतं. मला अनेकवेळा जमिनीखालच्या ट्रेन्सने प्रवास करताना आपल्या डोक्यावर अख्खं शहर धावतंय, याची विस्मृतीच होते. आणि मग त्या प्रवासाचा अर्थच कळेनासा होतो. आपल्याला कुठे पोचायचंय आणि का करतोय आपण हा प्रवास?

विल्यम एका वाड्यामध्ये राहतो. चक्क पुणेरी वाडा! तळमजल्यावर खडूस मालक. घराची दारं उघडी टाकून उंबऱ्यात शिवणकाम करत आल्यागेल्यावर नजर ठेवणाऱ्या हंगेरियन आज्या. अरुंद लाकडी जिना आणि तितक्याच अरुंद बोळकांडीतून चालल्यावर विल्यमच्या दोन खोल्या. त्याच्या दारात झगझगीत पिवळ्या फुलांचं झाड.

मग तो सगळा दिवस त्या अजब शहरात आम्ही पाय तुटेस्तोवर भटकतो. या पूर्व युरोपियन देशांमध्ये एक प्रकारचा सतत मेटालिक कोल्ड्नेस जाणवतो. भव्य इमारती, भव्य रस्ते, पण त्या वास्तुरचनेत एक अलिप्त कोरडेपणा. बहुदा धाकच. फ्रॅंकफर्ट किंवा न्यू यॉर्कसारखं हे शहर धावणारं नाही. घड्याळाच्या काट्याला बांधलेलं नाही. विल्यम दिवसभर एखाद्या आज्ञाधारक गाईडसारखा मला सर्व शहराची माहिती देतो. काही वेळाने आम्ही दमून एका टेकडीच्या हिरवळीवर पडून आकाशाकडे पाहत राहतो.

एका विस्तीर्ण पटांगणात समोर पडदा टांगला आहे. समोर पन्नासशंभर बाकडी टाकली आहेत. जुन्या मूकपटांचा शो चालू आहे. फारशी गर्दी नाही. मी आणि विल्यम पहिल्या ओळीत बसलो आहोत. अगदी पडद्यापाशी. मी समोरची भराभर हालचाल करणारी पात्रं आणि त्यांचे मोठ्ठे मूक चेहरे बघतोय. मोठ्ठे डोळे करून सतत बडबडणारे. काही वेळाने माझ्या डोळ्यांसमोर वेगळीच दृश्यं दिसायला लागतात. एकामागून एक मूकपट चालूच राहतात. संगीत नाही की काही नाही. टाचणी पडावी एवढी शांतता.

मग मी विल्यमशी बोलायचं ठरवतो. मग आम्ही बोलतो. बोल बोल बोलतो. एवढं की सकाळच होते. आणि सकाळी पुन्हा पारोसेपाणाचा पापुद्रा चढलेलं माझं शरीर. मी बाथरूमच्या दिशेने जाताना विल्यम मला थांबवतो.

डगडग चालणाऱ्या ट्राममध्ये बसून आम्ही पुन्हा जुन्या बूडा शहराकडे चाललोय. दान्यूब नदीचं विस्तीर्ण पात्र ओलांडून एका गल्लीवजा भागातल्या थांब्यावर आम्ही उतरतो. घंटा वाजवून ट्रामपुढे निघून जाते. गल्लीच्या टोकाशी एका जुन्या गढीसारखी एक इमारत आहे. तिच्या दिशेने मी विल्यमच्या मागून चालायला लागतो.

त्या इमारतीच्या अंगणात एक मोठा काचेचा घुमट दिसतो. जमिनीवर बांधलेला. घुमटाच्या चारही बाजूंना दगडी खांब. एका खांबाला वळसा घालून मागे जावं तर एक काचेचं दार. ते दार उघडून विल्यम आत जातो आणि जमिनीच्या पोटात नेणाऱ्या एका वळसेदार जिन्याची एकएक पायरी मी त्याच्या मागून उतरायला लागतो. जमिनीवरच प्रकाश कमी कमी होत जातो आणि सोनेरी दिव्यांनी उजळलेल्या जमिनीच्या पोटातील एका वाड्यात आम्ही पोचतो. ते एक सार्वजनिक स्नानगृह आहे. बाथहाऊस.

जमिनीखालील एका अतिउष्ण पाण्याच्या जिवंत स्रोताला वेगवेगळ्या पद्धतीने बांध घालून हौद तयार केले आहेत. त्या हौदांमधल्या पाण्याचं तापमान त्यात आवश्यकतेप्रमाणे गार पाणी मिसळून नियंत्रित केलं आहे. आज मंगळवार आहे. फक्त पुरुषांचा दिवस. कपाटांमध्ये कपडे ठेवून आत जायचं आहे. संपूर्ण विवस्त्र.

खोलीत पोचल्यावर मी एका कोपऱ्यात घुटमळत उभा राहतो. विल्यम अंगावरचा एक एक कपडा काढायला लागतो. माझं शरीर इतक्या मोकळेपणाने घेऊन वावरायची मला सवय नाही. मी कुणासमोर पटकन कपडेसुद्धा बदलू शकत नाही. मी शहरातल्या सुरक्षित आणि कप्प्यांच्या वातावरणात वाढलो आहे. कारण नसताना काही पुरुष कपडे काढून दंड दाखवत गावभर फिरतात तशीही काही कमाई मी आयुष्यात केलेली नाही. संपूर्ण विवस्त्र होण्याची माझ्या मनाची तयारी नाही. विल्यम अंगावरचे सर्व कपडे काढून नग्नावस्थेत चालत जातो. माझा संकोच बघण्यातही तिथे कुणाला रस नाही. मी खोलीत एकटा उरलो आहे, हे बघून मी अंगावरचा एक एक कपडा उतरवायला लागतो. अतिशय धैर्याने शेवटचा कपडा उतरवून मी कपाट बंद करतो आणि खोलीबाहेर चालत जातो. चेहऱ्यावर ठेवता येईल तितका शांतपणा ठेवून.

स्नानगृहाचं दार उघडल्यावर दाट धूसर वाफेच्या पडद्यापलीकडे अनेक शरीरं दिसतात. संपूर्ण नग्न. उष्ण पाण्याच्या तीनचार हौदांमध्ये काहीजण पडून आहेत. काहीजण काठावर ठेवलेल्या बाकांवर बसून आहेत. सगळीकडे एक ओलसर स्वछता आहे आणि अवकाशयानात असावी तशी शांतता. नागड्या शरीराने आत गेल्यावर आता सगळेजण आपल्याकडेच बघणार, हे मला नक्की माहिती आहे. त्यामुळे माझी नजर खाली. पण कुणीच कशाची दखल घेताना दिसत नाही .

पेटीसारख्या बाथरूममध्ये घरी केलेली बादलीतल्या पाण्याची अंघोळ, हॉटेलमधल्या माफक टबात अंग बुचकळून केलेली अंघोळ, नद्यांमधलं पोहणं, समुद्रात केलेली मस्ती आणि एकदा कोकणातलं शूटिंग आटपून परत येताना घाटामध्ये प्रचंड धबधब्याखाली संपूर्ण शरीर बधीर होणं. अंघोळ करतानाचे रंगीत शाम्पू, साबण आणि क्रीम्स्‌. शरीर स्वछ करायला आणि मनावर पाणी टाकून त्याला जागं करायला.

एका कोपऱ्यात उभा राहून इकडेतिकडे बघत मी विल्यमला शोधतोय.

स्नानगृहाच्या मध्यभागी सर्वांत गरम पाण्याचा हिरवट निळा विस्तीर्ण तलाव आहे. वाफा तिथून येतायत. त्या तलावाच्या बरोब्बर वरती मघाशी जमिनीवर पाहिलेला काचेचा घुमट. त्या दमट अंतराळामध्ये मी आता उरलेलं जग हळूहळू विसरून जायला लागतो आणि माझी पावलं मला त्या गरम प्रकाशमान तळ्याकडे न्यायला लागतात.

पुरुषाचं शरीर. उंच, सपाट, रेखीव. वर्तुळांनी नाही, तर रेघारेघांनी अधोरेखित होणारं. अनवट जागी बलस्थळ. रुक्ष कोरड्या त्वचेवर भुरभुरत उगवणारे केसांचे समूह. काही शरीरभाग बालपणीइतकेच नाजूक. काही पुष्ट बेफिकीर. अस्वस्थ हालचाल करत राहणारे गळ्यावरचे उंचवटे. मनाची उलाघाल ऐकताच मन वर करणारे लिंग. दाढीने झाकून लपले नसतील तर हिरवट सोललेले गाल. किंचित निष्काळजी नखं आणि लाखो रंध्रांमधून घामामागून वाहणारा लिंबाच्या सालीचा पुरुषगंध. कधी भाजलेल्या मडक्याचा, कधी कडीकुलपातल्या बंद भुयाराचा.

काही क्षण वेळ माझ्यासाठी थांबून राहतो. अंगठ्यापासून छातीपर्यंत ते उष्ण गंधकमिश्रित पाणी मला हळूहळू वेढून टाकतं.

त्या सर्व नग्न शरीरांच्या गर्दीत मी माझ्या शरीराचा संकोच आपोआप विसरून जातो आणि हळूहळू एकेका शरीराकडे बघयला लागतो. वाफेच्या उष्म्यामुळे एक जड निश्चलता माझ्या शरीरावर सरपटायला लागते आणि एका अर्धवट ग्लानीमध्ये माझा मन तरंगायला लागतं. ह्या सगळ्या वातावरणाला, ह्या सगळ्या अद्भुत दृश्यांना माझ्या आजपर्यंतच्या अनुभवांशी जुळवून बघताच येत नाही. माझ्या आजूबाजूला एक वेगळाच ग्रह उगवला आहे असं वाटतं. फक्त शरीर घेऊन वावरताना एक मस्त मोकळेपणा जाणवतो आणि मी त्या परग्रहावरच्या अनिर्बंध व्यवहारात स्वतःला झोकून देतो. आपण सुंदर आहोत याची जाणीव काही माणसांना असते. त्या बिचार्‍यांवर मग फार जबाबदाऱ्या पडतात. पण ज्यांना ती जाणीवच नाही अशा सुंदर माणसांना बघण्याइतकं मोहक काहीही नाही. पाणी आणि बाष्पामुळे ओलसर निथळती प्रकाशमान शरीरं थोडी तीव्र दिसतात.

पायऱ्यांवरील एका कोपऱ्यात अंग दुमडून बसलेला एक म्हातारा. शून्यात टक लावून बसलेला दणकट काळसर त्वचेचा एक भाबडा चेहरा. स्वतःच्याच दंडांकडे पुन्हा पुन्हा रोखून बघणारा एक कोवळा तरुण. सगळे आपापल्यात. ध्यानासाधनेला आल्यासारखे मग्न. ह्या सगळ्यांना मी न्याहाळत असता माझ्याही शरीराला कोणी न्याहाळत असेल ही जाणीव मनातून संपूर्णपणे गेलेली. मी माझे पाय उचलून त्या तळ्यामध्ये हळूहळू पोहायला लागतो आणि समोरच्या काठावर जाऊन पाण्याच्या आवरणातून बाहेर पडून मोकळेपणाने पायरीवर पडून राहतो.

एवढी नागडी शरीरं मी ह्याआधी फक्त ब्लू फिल्म्समध्ये पाहिलेली आहेत. पण ती सगळी व्यायामी मापात बसणारी शरीरं. शिवाय वखवखलेली. ब्लू फिल्म्समधल्या जगाला असणारा वेग आणि वखवख इथे अजिबात नाही. गंधकाच्या सौम्य वासाने आणि वाफेच्या आवरणाने इथल्या हालचाली संथ, दबलेल्या आणि आवाजही फिक्कट. ह्या सगळ्याला साजेसं संगीत वाजवायचं झालं तर ते कोणतं असेल?

रेखीव दणकट शरीराने फारतर फार लढाई करता येईल किंवा नट होता येईल. चांगली कविता लिहायची झाली तर डोळ्याखाली सोसून कमावलेली काळी वर्तुळं हवीत आणि पोटाला एक दोन प्रेमळ वळ्या.

पुरुषापुरुषांना एकत्र ठेवलं आणि बायाबायांना वेगळं, तर शारीरिक व्यभिचार टळतील हा बालीश विचार जगात सगळीकडे चालू असतो. अशी ही योग्य उपाययोजना करून जमिनीवरचं जग आपापल्या व्यवहारात दंग आहे. कामाची पळापळ, वेग, वाहनं हाका, जेवा - धुवा- धावा ह्या सगळ्यांत. पण इथे जमिनीच्या पोटात चालू आहे मंगळवार. नियमाप्रमाणे फक्त पुरुषांचा वार.

उंच पायऱ्यांवर वरच्या कोपऱ्यात दोन शरीरं एकमेकांमध्ये गुंतलेली आहेत. एकमेकांची चव घेत. त्यांच्या सगळ्या हालचालींत सवय आणि साधेपणा दिसतोय. काहीवेळाने हळूच ते दोघं तलावात शिरतात आणि तालावाच्या समोरासमोरच्या काठांवर रेलून एकमेकांकडे एकटक पाहत राहतात. मी त्यांच्या नात्याची एक कथा माझ्या डोक्यात जुळवायला लागतो.

वरच्या जगात कपडे घालून ते कोण असतील? त्यांची नावं काय असतील? ते एकमेकांना पहिल्यांदा कसे भेटले? आज सकाळी त्यांनी इथे यायचं कसं ठरवलं असेल?

माझ्या मागे एक थुलथुलीत म्हातारा माणूस एका कोवळ्या तरुण मुलाकडून स्वतःला गोंजारून घेतो आहे. सारखा त्याच्या मिठीत शिरून हळू आवाजात त्याच्याशी बोलतोय. त्या तरूण मुलाची नजर तिसरीकडेच आहे. नजरेत निर्विकार भाव. त्यांच्या एकत्र असण्यातूनच त्यांचा रोख व्यवहार लख्खपणे दिसतो आहे. मग दिसतात त्या दोघांची एकत्र आलेली शरीरं आणि उसनं सुख मागून संधान साधणाऱ्या म्हाताऱ्या माणसाचा चेहरा. ही दोन माणसं आपापल्या जगात असतील तेव्हा काय आणि कशी असतील? शरीरासाठी पैसा आणि पैशासाठी शरीर ह्याच्या पलीकडे त्यांचे म्हणून प्रेमाचे लोक असतील. ती त्यांची माणसं आत्ता जमिनीवर काय करत असतील?

ह्या दोन्ही जोड्यांकडे खास बघण्यासारखं काहीही नाही, ह्या भावनेने बाकी सगळे आपापल्या एकेका कोषात. मी मान वर करून घुमटापलीकडे दिसणाऱ्या आकाशाकडे बघत पाण्यात तरंग उमटवत राहतो. मी पुन्हा जमिनीवर जाईन तेव्हा बरीच वर्षं उलटून गेली असतील.

सवय आणि पूर्वकल्पना नसताना आपल्यासमोर काही बदाबदा ओतलं गेलं की काही वेळाने उत्सुकता आणि ताण ओसरतात. एका शांत अंतराने मी सगळ्या शरीरांकडे बघायला लागतो. ही विरक्तावस्था नाही. झाडांकडे एकटक बघत बसावं तशीच शरीरं दिसायला लागतात. इथे येण्यापूर्वी माझ्या शरीरावर मीच तयार केलेल्या एका ओरखाड्याकडे मी बराच वेळ बघत राहतो. आता शरीराला एक हलकं शैथिल्य वेढून टाकतं. नखांचे कोपरेन्‌कोपरे स्वच्छ होवून ती पांढरीफटक होतात. माझ्या मानेवर उन्हाचा एक दाट झोत गरम वर्तुळ तयार करतो. मी इकडेतिकडे बघतो. विल्यम कुठेही दिसत नाही. मी तलावातून बाहेर पडून पुन्हा कपडे बदलायच्या खोलीकडे चालायला लागतो.

वरती अख्खं शहर धावतंय. अंगभर कपड्यांत. असंच चालत चालत वर जाता येणार नाही. आता मी जे अनुभवलं, ते सांगता येणं कठीण आहे. नीट लिहून काढायला पाहिजे. मराठीत लिहू? शरीरव्यवहार, प्रेम आणि हिंसा ह्यांविषयी माझ्या मातृभाषेत बोलायची सवय मी घालवून बसलो आहे. कपड्यांच्या आत लपवलेल्या अवयवांची नावं मी मराठीत घेत नाही आणि शारीरिक प्रेमाचं दीर्घ वर्णन इंग्रजीचा आधार घेतल्याशिवाय मला करता येत नाही. माझ्या आज्यांच्या तोंडच्या म्हणी आणि शिव्यां यांच्यात असलेले कुल्ले वगरे शब्द मी नागरी मराठीमध्ये बोलताना संकोचतो. शिव्यातर बिचाऱ्या आयुष्यातून इंग्रजीमुळे आणि सिनेमातून सेन्सोर बोर्डामुळे परागंदा झाल्या आहेत. जुने शब्द टाकून देऊन नव्या शब्दांची भाषेत भर न घालणारी माझी पिढी. मराठीतलं शारीरिक लिखाण मला संस्कृताळलेलं वाटतं आणि वृषण, योनी, वीर्य असे शब्द जीवशात्रीय. त्यांचे बोलीभाषेतले समानार्थ परीटघडीच्या शहरात शिवराळ मानले जातात. मग आता वर जाऊन या उदंड नागडेपणाविषयी मी कसं लिहू?

मी अंग पुसून एकामागून एक कपडे चढवतो. अत्यावश्यक, मग आवश्यक आणि मग अनावश्यक. पाय बुटात अडकवून त्याच्या नाड्या करकचतो. मनगटाला घड्याळ आवळतो आणि कमरेला पट्टा. आणि सगळं नीट लपवून साळसूदपणे वरच्या जगाच्या पायऱ्या चढायला लागतो.

***

पूर्वप्रसिद्धी - 'मिळून सार्‍याजणी' (दिवाळी - २००७)

***

हा लेख मायबोली.कॉमवर प्रकाशित करण्यास अनुमती दिल्याबद्दल श्री. सचिन कुंडलकर व श्रीमती विद्या बाळ यांचे मनःपूर्वक आभार.

***
विषय: 
प्रकार: 

भन्नाट आहे लेख. जपान मधे अशाच प्रकारच्या गरम पाण्याच्या ओनसेनमधे शिरल्यावर हा अनुभव आला होता. पहिल्यांदा जपानला गेलो तेव्हा. सोबत क्लायंट होता. त्याने जपानीतली एक म्हण सांगीतली तेव्हा की 'एक्दा का माणुस दुसर्‍यासमोर असा संपूर्ण नग्न झाला की त्याच्यामधे काही अंतर रहात नाही' थोडक्यात इस हमाम मे सब नंगे है. जपानमधील वास्तव्यात जेव्हा जेव्हा ओनसेनम्धे गेलो तेव्हा पहिल्या वेळी वाटला तसा संकोच परत कधीच आला नाही.

जपानी ओनसेनची आठवण झाली.

इतका व्यक्तीगत आतल्या स्तरावर घेतलेला अनुभव कुठल्याही भाषेत इतक्या सुंदर शब्दात इतकं चांगल्या रितीने उतरवता येईल आणि त्यातून मराठीत असं अजीबात वाटलं नव्हतं.....

शब्दांचा जादूगार आहे सचीन कुंडलकर. वाचकांना शब्दांनी संमोहित करण्याची हातोटी लाजवाब

जबरदस्त आवडला... काही ठिकाणी प्रचंड परका वाटला, काही ठिकाणी फार फार जवळचा वाटला लेख... मुख्य म्हणजे ह्या दोन्ही फेजेसमधे प्रचंड आकर्षण वाटलं लेखाबद्दल, म्हणूनच कदाचित खूप आवडला.
हे असे विषय हाताळण्याचं किंबहुना ह्या अश्या विषयांवर विचार करण्याचं स्वातंत्र आणि प्रगल्भता एकटं राहण्यातून, खूप विविध अनुभव घेत भटकण्यातून, मुख्य म्हणजे नेहेमीच्या आखून दिलेल्या चौकटीच्या बाहेर राहिल्याने येत असावी का?
विचार प्रभावीपणे लिहू शकणं ही केवळ एक बाजू झाली माझ्यासाठी.. मुळात ह्या अश्या विषयांवर विचार करणं, अनुभव घेणं हेच भारी आहे... त्यासाठी हा लेख जास्त आवडला मला.

वाचताना कुठेतरी 'चिन्ह च्या नग्नता' विशेषांकावर झालेली चर्चा आठवली.

मस्त आहे! निरिक्षणं शब्दात मांडायची हातोटी फारच उच्च आहे. इथे स्क्रीनवर वाचत असलो तरी अगदी तिथेच आहोत/होतो असं फिलिंग आलं आणि एकदम शांत वाटलं.
हे असं वाट फुटेल तिथे खरच भटकायला हवं! नवीन अनुभव घ्यायला हवेत असं मनापासून वाटतं.

Pages