बालस्नेहसंमेलन ( संमेलनाचे धमाल किस्से )

Submitted by मितान on 20 December, 2013 - 04:10

दिवाळी झाली की शाळांना स्नेहसंमेलनाचे वेध लागतात. त्यात चिमुकल्यांच्या आनंदाला तर उधाण येतं. शिशुवर्ग आणि बालवर्गाची तर ही पहिलीवाहिली संमेलनं. पहिल्यांदाच नेहमीपेक्षा वेगळा पोषाख, नाटकात काम, गाण्यावर नाच, फॅन्सी ड्रेस, पाठांतर, गोष्ट सांगणं, लिंबू चमचा नि बेडूक उड्या ! शाळा कोणतीही असो, कोणत्याही गावातली, कोणत्याही माध्यमाची नि बोर्डाची, गरिबीतली किंवा श्रीमंतीतली ; छोट्या वर्गांच्या स्नेहसंमेलनाची धमाल सगळेकडे सारखीच ! अशाच काही संमेलनातील निरीक्षणे.

एका शाळेच्या क्रीडास्पर्धा. बेडुक उड्या. भल्या सकाळी ७:३० वाजता आपापल्या चिमुकल्यांना मैदानावर घेऊन आलेले पालक. मुलांना समजत नाहिये की आजच माझ्या बेडूक उड्या बघण्यासाठी सगळे आईबाबा एवढे का उत्सुक आहेत. बाईंना अजून उत्साह. गणवेषातल्या मुलांना मैदानावर आखलेल्या पांढर्‍या रेषेवर उभं केलं जातं. मुलं निर्विकार चेहर्‍यानं गर्दीकडे बघतायत. काहींच्या माता 'फास्ट जा हं' च्या खुणा करतायत. काहींच्या माता तक्रारीच्या सुरात लहानग्यांचे कौतुक करतायत. " काय दिवे लावते काय माहीत ! घरात तर साधी चालतच नाही. बेडूक, घोडा, गाढव, ससा अशांच्याच उड्या चाललेल्या असतात ". हे सांगताना डोळ्यातून कौतुक ओसंडून चाललेलं. मुलं आता आपसात गप्पा मारतायत. ही 'स्पर्धा' त्यांच्या गावीही नाही. पहिली शिट्टी होते. एखादा झोपाळू ऐसपैस जांभई देतो. बाकी मुलं निवांत. बाईंच्या सूचना. 'आता शिट्टी वाजली की बेडूकउड्या मारत त्या रेषेपर्यंत जायचं हं सगळ्यांनी ! ' मुलं शिकवल्याप्रमाणे सुरात 'हो...' म्हणतात. " जो तिथे आधी पोहोचेल त्याचा नंबर पहिला " मुलं काही न समजताही सवयीनं 'हो....' भरतात. शिट्टी होते.बेडूकपोजिशन मधून पुढे जाताना एकमेकांचा धक्का लागून मुलं पडतात. काही खरोखर टुणटुणत मज्जेत पुढे जातात. पडलेल्यांपैकी काहींचे भोंगे...काहींचं खिदळणं...काहींचं काहीच न सुचून जागेवर उभं राहाणं... यातलाच एखादा 'गिफ्टेड' या सगळ्यांशी देणं घेणं नसल्यासारखा अंगठा चोखत निवांत मांडी घालून पांढर्‍या लाईनवर बसून राहिलेला असतो. त्याची माता तिकडे कपाळाला हात लावून ! क्रीडा शिक्षिकांनी मात्र सगळ्यांना बेडकवायचा चंग बांधलेला असतो. त्या मुलांजवळ जाऊन काहीतरी खुसपुसतात. आता रडणारे,हसणारे,निवांत असणारे डोळे बाईंचे बोलणे प्राण कानात आणून ऐकत असतात. अचानक काय होतं माहीत नाही. "सुरु" असं म्हटल्याबरोबर आतापर्यंत डिंभक असणारे आता डराव डराव करत टणाटणा उड्या मारत स्पर्धा पूर्ण करतात. माता पिता टाळ्या वाजवत सुटकेचे निश्वास सोडतात... !!!

आज बडबडगीतांची स्पर्धा असते. जास्त संख्येनं माता नि कमी संख्येनं पिता मंडळी रांगेत बसलेली असतात. ज्यांनी स्पर्धेत भाग घेतला ती मुलं पुढच्या रांगेन नि ज्यांनी भाग घेतला नाही ती पालकांच्या जवळ. भाग घेतलेल्या मुलांमध्ये अजिबात शांतता नाही. कारण ताणच नाही !

स्पर्धा सुरू होते, बाई पहिले नाव घेतात. अनिका येते. परीक्षकांकडे तोंड करून उभी राहाते. नाव सांगते गाणं सुरू.. कोणास ठाउक कसा, पण शाळेत गेला ससा.... सश्याने उडी मारल्यावर अनिकाचे लक्ष प्रत्येक स्पर्धकाला देण्यासाठी समोर ठेवलेल्या बक्षिसांकडे जाते. गाणं थांबवते. बाई जवळ येतात. प्रेमाने सांगतात, अनिका, पुढचं गाणं म्हणणार ना ? अनिका तो प्रश्न सपशेल दुर्लक्षून बाईंनाच विचारते, ' टेडीची पेन्सिल कधी देणार ? ' ! अनिकाची माता असहाय नजरेने बाई नि परीक्षकांकडे बघत कसनुसं हसते. बाई अनिकाला पेन्सिल देतात. अनिका उड्या मारत जागेवर ! मज्जेत !

आता गोष्ट सांगण्याची स्पर्धा. वातावरण तेच. वेद गोष्ट सांगायला उभा राहातो. "ससा नि कासव पळायला लागतात. सशाला भूक लागते. मग तो मेथीचा पराठा खातो. कासवाला आई म्हणते आंघोळ झाल्याशिवाय लाडू नाही म्हणजे नाही !" त्याची माता चक्कर येऊन पडायचीच बाकी. परीक्षक जे कौतुकाने ऐकतायत ती गोष्ट सांगायची ठरलेलीच नसते. सकाळपर्यंत टोपीवाला नि माकडाची गोष्ट पोपटासारखा सांगणारं आपलं कार्टं आई नि त्याच्यातले प्रेमळ संवाद गोष्टीत का घुसडतंय ते तिला कळतंच नाही.

आज फॅन्सी ड्रेस ! सगळ्या मॉडर्न आयाआणि सोबत जनाबाई, तानाजी, शिवाजी महाराज, संत तुकाराम, भाजीवाल्या, दहीवाल्या, कृष्ण, झाशीच्या राण्या आणि विठोबा रुक्मिणी, झालंच तर भारत माता, बैलजोड्या, वाघोबा, ससे, मोर........... एकच जत्रा. कुरकुरे खाणारा भटजी, दाढीमिशांमध्येच सर्दीने हैराण शिवाजी महाराज, 'मला नाही जायचं ..' म्हणत आईच्या गळ्यात पडणारा तुकाराम, भारदस्त पगडी घातलेला पण कोकिळस्वरात " मी शेंगा खाल्ल्या नाहीत..." म्हणणारा टिळक, आतून घातलेली स्लॅक्स दिसणारा वल्कलधारी राम, मोरपिसार्‍याचे बंद गच्च बांधल्याने तिथे खाजवणारा मोर, मधेच 'मी मोबाईल आहे..' म्हणत नाचत धुमाकुळ घालणारा 'मोबाइल'.... डोळ्यांचे पारणे फिटते अक्षरशः !!!!!

आता मुख्य दिवस. मोठ्या सभागृहात पालक आपापल्या इष्टमित्रांसह आपल्या पिल्लांचा सांस्कृतिक कार्यक्रम बघायला आलेत. स्टेजच्या मागे मुलं सोडलियेत. १० शिक्षिका मिळून सुमारे ८० पोरांना तयार करतायत. मदतीसाठी आलेले निवडक पालक भराभरा पोरींना नऊवारीत गुंडाळतायत. गालांवर 'लाली' नि ओठांवर लिपस्टिक, स्केच पेन ने गोंदण नि डोळ्यात बचकभर काजळ, बॉब केलेल्या केसांना हजारो पिना लावून बांधलेले अंबाडे, त्यातही केस पुढे येऊ नयेत म्हणून डिंकाने ते चिप्प बसवलेले.एकेक जण मोठ्या कापडात गुंडाळलेला गोंडस कोबीचा गड्डा ! कोणाचे तरी कानातले सापडत नाहीत. म्हणून सोनेरी कागद कानाच्या पाळीला चिकटव, कोणाचं गळ्यातलं पदराला शिवून टाक, कोणाला बांगड्या घालून दे...चाललंय.. एकीला पूर्ण नऊवारी नेसवल्यावर, दोर्‍यांनी आवळून बांधल्यावर शू येते. तिचे ऐकून बाकीच्यांनाही. कावलेल्या बाई वरात घेऊन सगळ्यांची लुगडी सोडवत एकेकीला नेऊन आणतात. पुन्हा बांधाबांध. लुगड्यांची. कागदी गजरे नि बांगड्या घालून अखेर ग्रुप तयार. नाचाला जातो नि ठसक्यात धमाल नाचतो.मधेच आपापल्या आई-आजीला हेरून त्यांच्याकडे बघत शायनिंग मारत नसलेल्या स्टेप्सही नाचल्या जातात. ज्या स्टेपला फुगड्या आहेत. तिथे जोडीदारीणच हरवते. ती कोपर्‍यातच ठुमकत असते. तिला ओढत आणून फुगडी उशीराने साजरी होते. तोवर बाकीच्यांची पुढची स्टेप नाचणं सुरू. पण काही फरक पडत नाही. मन लावून क्रमाने नाचणं महत्त्वाचं !

मुलांचा नाच असतो विदुषकांचा. ३० विदुषक रंगीबेरंगी कपड्यात सजलेत. नाकावर फुगे, डोक्यावर टोप्या.. एकाला अचानक आईची आठवण येते. भोंगा निघतो. "आई पाहिजे..... " एका विदुषकासोबत मग बाकीचेही विदूषक रडवेले. याचा "आई पाहिजे.." चा सूर एवढ्या गर्दीत बाहेर बसलेल्या माऊलीला ऐकू जातो. ती लगबगीने विंगेत येते. तिला पाहिलं की बाळाला अजून मोठ्ठ्याने रडू येतं. बाकीचे रडण्याच्या काठावर. बाई महा अनुभवी असतात. आलेल्या मातेला बाहेर पाठवतात. आणि ठेवणीतल्या आवाजात , " सगळे विदूषक जर आता हसले नाहीत तर एकेकाला फटके देईन" असे सुनावतात. मुख्य रड्या विदूषक गप्प. बाकी गप्प. तेवढ्यात गाण्याचा नंबर. विंगेतून स्टेजवर जाताना एकेकाच्या चेहर्‍यावर हसू. गाणं सुरू होतं. रंगीत तालीम दोन वेळा झाली असूनही ३० पैकी १०-१२ विदूषकच नाचत असतात. बाकीचे पाय हलवत समोर प्रेक्षकांमध्ये आई बाबांना शोधत असतात. विशेष म्हणजे ते एकमेकांना सापडतात. मग गाण्याला उधाण येतं नि उरलेला नाच झोकात होतो !

नंतरची भाषणं, सत्कार, बक्षिसं यात कोणालाच रस नसतो. आई बाप आपल्या चिमुकल्यांनी पहिल्यांदा स्टेजवर परफॉर्म केल्याच्या कौतुकात नि मुलं एवढ्या गर्दीत सापडले बाबा आईबाबा ! या विचारात बडबडत सुटलेले !!!

अशा रितीने हे पहिलेवहिले स्नेहसंमेलन पार पडते.

तुम्हाला आठवतायत अशा गमतीजमती ? सांगा तर मग...

Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

Rofl कसलं भारी लिहिलयसं मितान , सगळी प्रसंग नजरेसमोर आले.
<<< "ससा नि कासव पळायला लागतात. सशाला भूक लागते. मग तो मेथीचा पराठा खातो. कासवाला आई म्हणते आंघोळ झाल्याशिवाय लाडू नाही म्हणजे नाही !" >>> Lol

खूप मस्त.

एका गॅदरिं ग मध्ये माउलीने मुलाला शिवाजी बनवून आनले होते. त्या ड्रेस बरोबरचे कानातले मोती फार महाग आहेत ते नीट परत द्या हे पूर्ण समारंभ भर सांगून तिने वैताग आणला होता. बाळ गोड दिसत होते बाकी.

एका शेतकी जीवनावरील नाचात बैलांची जोडी व शे तकरी त्यांना घेऊन शेतात जाते त्या नाचात मी बैल झाले होते. ( एकच. जोडी नव्हे!)

"ससा नि कासव पळायला लागतात. सशाला भूक लागते. मग तो मेथीचा पराठा खातो>> Lol
विंगेतून उडती केरसुणी आली>>>> दॄश्य डोळ्यांसमोर आले नी खूप हसले.

माझ्या लेकानी ज्यु. केजीत, नाचातल्या जोदीदाराबरोबर कप्केक आत्ता खायचा का नंतर वरून वाद झाला म्हणून दुसर्याच मुलाला जोडीला
घेतल. त्याचा अन ह्याचा जोडीदार भोकाड पसरून मधे आणि आजूबाजूला नाचणारे इतर, विंगेतल्या हताश शिक्षिका !

मी चौथीत असताना, बंधूप्रेम ( द्रौपदीची चिंधी) नाटकात द्रौपदी झाले होते. माझ्या बॉबकट्वर अंबाडा लावायच्या अनेक असफल प्रयत्नांनंतर शेवटी द्रौपदी शाळेचा हेयर्बॅन्ड लाउन शालूचा बोंगा सावरत , अरेरे सख्या हे काय झाल तुझ्या बोटाला करत स्टेजवर धावली. Happy फोटो शोधते अन टाकतेइथे.

ं. मितान .....काय मस्त लिहिलंयस!
माझ्या लेकाच्या शाळेतल्या गेदरिंगला आदिवासी डान्स बसवला होता. मुलांच्या छातीवर कवट्या वगैरे रंगवलेल्या.
आणी अंडरपॅन्ट्वर अशोकाच्या पानांचे एका दोरीत ओवलेले स्कर्ट. हातात भाला. हे दोरीत पानांचा स्कर्ट ओवायचं काम अर्थातच उत्साही मातांचं!
शाळॅतल्या सरांनी कुठूनसं भयानक आफ्रिकन "मूझिक" पैदा केलेले.

५वी / ६वीतली गोड बाळं अशी आफ्रिकन आदिवासी (?!) भुतांमधे रूपांतरित!
डान्स सुरू ़ झाला. आणी हाय रे कर्मा..... एका भुताचा पानांचा स्कर्ट गळून स्टेजवरच धराशायी,
आणी तेव्हाच नेमका फोटो निघाला.
आत्ता बघताना मजा वाटते.
सगळ्या हिरव्या पानांचे स्कर्ट घाललेल्या आदिवासीत एकच "व्हीआयपी"धारी आदेवासी मस्त भाला हलवत नाचतोय.
नाचतोय आआणी खाली स्टेजवर एक बिचारा स्कर्टही खाली पड्लेला फोटोत दिसतोय!

झकास लिहिलय.
मी दरवर्षी "भाषण स्पर्धेत" आजच्या कार्यक्रमाचे अध्यक्ष.....ही सुरुवात हे चिठ्ठीवर लिहुनच न्यायचो.... पुढे काहिच प्रॉब्लेम नसायचा. Happy स्टार्टींग ट्रबल.
एकदा "भटक्याचे भविष्य" नाटकात राजाची भुमिका केली होती. कान टोचलेले होते पण छिद्र बुजलेले, त्यामुळे प्लास्टिकचे कानातले वापरले. पुढे ४-५ दिवस कान सुजलेले Happy
त्याच नाटकात राजा "खबरदार!!" असा ओरडतो, मी ते माईकच्या इतक्या जवळ असुनही जोरात ओरडलो, की पहिल्या रांगेतल्या परिक्षकांच्या हातातली कागदं खाली पडली. Happy

<<< "ससा नि कासव पळायला लागतात. सशाला भूक लागते. मग तो मेथीचा पराठा खातो. कासवाला आई म्हणते आंघोळ झाल्याशिवाय लाडू नाही म्हणजे नाही !" >>>
हसुन हसुन डोळ्यात पाणी आले............
मस्त लिहिले आहे....

माझ्या मुलगा ज्यु. केजीत असताना शाळेत बटाटा शर्यत मध्ये बटाटा एवजि चोकलेट ठेवलेली ....सगळे जण ते ऊचलुन नेन्या एवजि तिथेच बसुन खाउ लागले.....सगळ्या माता बाहेरुन ओरडत होत्या ..... अरे जा .... टीचर ला दे ............. मला ते आता हि आठवल कि हसायला येते.........:D Lol :

बाप्रे!!! हसून हसून पार वाट लागली. ऑफिसमध्ये बसून आवाज न करता हळूहळू हसायचं म्हणजे परिक्षा आहे बुवा!

मी माँटेसरीत असताना आमच्या नूतन बालविकास मंदिर ऊर्फ पिल्यांच्या शाळेचे स्नेहसंमेलन. मी नाचात होते. पायांत आईबाबांनी हौसेने घेतलेले छुमछुम / पैंजण घातले होते. केसांचा बॉबकट असल्यामुळे गजरा हेअरपिनेला लावून कपाळाच्या मधोमध येईल अशी ती पिन मी हट्टाने लावली होती - जेणेकरून माझ्या डोळ्यांना तो गजरा केसांवरून खाली लोंबकळताना दिसेल!! (त्या गजर्‍याकडे डोळे तिरळे करून बघायचे!!) स्टेजवर आमच्या वर्गाच्या नाचात मी नाचत असताना अचानक माझ्या पायातल्या पैंजणाचा हूक का स्क्रू ढिला होऊन पायाखाली आला व नाचताना मला टोचू लागला. मग सर्व स्टेप्स लंगडत लंगडत केल्या आणि घरी जाताना आधी आईच्या आणि मग बाबांच्या कडेवर बसून छुमछुम कसा बोचतोय म्हणून भोकाड पसरून झाले!!

आज पहिलीचं गॅदरिंग. गाण्यात शेवटी उंच मुली बुटक्या मुलींना उचलून गोल गोल फिरतात नि मग झोपतात अशी स्टेप होती. माझ्या लेकीने नि तिच्या मैत्रिणीने दोन पोरींना उचलून फिरवायला घेतलं त्या थांबेचनात !!!! बाके ८ जोड्या फिरून झोपल्या तरी या चौघी खिदळताहेत !!

दुसर्‍या एका गाण्यात हनुमानाला एका टेबलावर उभा केला होता. तो द्रोणागिरी पर्वत त्या ठराविक पोजमध्ये घेऊन उभा राहाण्या ऐवजी दोन्ही हातात घेऊन बघत बसला. विंगेतून बाई ओरडताहेत. वर धर..वर धर.. तर म्हणतो काय धरू ???? Lol

लहान KG च्या स्नेहसामेलाना ला आम्ही सगळे वेगवेगळे प्राणी झालो होतो. मला कांगारू करण्यात आले होते. त्या रविवारी संपूर्ण शहर शोधले पण कान्गारूचा ड्रेस काही मिळेना, शेवटी आईने कुठूनसे चोकलेटी कपडे मिळवले. त्यात ती प्यांट ढिली होति… कांगारूच्या प्रत्येक उडीला ती खाली यायची आणि मी परत ती वर करून पुढची उडी घ्यायचो…
तसा एक फोटो पण आहे प्यांट वर घेतानाचा….

खबरदार जर टाच मारुनी जाल पुढे चिंधड्या नावाची एक कविता आम्हाला होती. ह्यावर आमच्या प्रार्थमीक शाळेत स्नेहसंमेलनात एक प्रवेश ठेवला होता.

एक मावळा प्रत्यक्ष शिवाजी महाराजांना अडवतो आणि ओळख विचारतो अशी काहीशी कवितेची कल्पना. शेवटी या कवितेत शिवाजी महाराज त्या मावळ्यावर खुष होतात आणि गळ्यातला पटका त्याला बक्षीस देऊ करतात.

या प्रवेशात काही केल्या पटका डोक्यातुन निघत नाही कारण शिवाजी महाराजांचा उंच शिरपेच असतो.शेवटी पायातुन काढुन पटका शिवाजीमहाराज या मावळ्याला देतात.

मितान अय्यो किती गोड लेख आणि प्रतिसाद सुद्धा खूप मस्त!!

तोंड दाबून हसताना आणि लहानपणच्या सगळ्या आठवणी जाग्या झाल्याने डोळ्यात पाणीच आलं. Happy
मेथीचा पराठा खाणारा ससा... अंघोळ झाल्याशिवाय लाडू नाही म्हणजे नाही असं ठणकाऊन बजावणारी कासवाची आई...
उडती केरसूणी, तिरक्या डोळ्याने गजरा बघणारी नी जोडीदाराच्याही स्टेप्स आलटून पालटून करणारी अकु, पायातुन काढुन पटका देणारे शिवाजीमहाराज, "व्हीआयपी"धारी आदिवासी, हेयरर्बॅन्ड नी शालू वाली द्रौपदी... धम्म्माल नुस्ती!!!

मला सगळ्यात गोड वाटलेला आणि हेवा वाटलेला प्रसंग... "एखादा 'गिफ्टेड' या सगळ्यांशी देणं घेणं नसल्यासारखा अंगठा चोखत निवांत मांडी घालून पांढर्‍या लाईनवर बसून राहिलेला असतो." आईगं किती निरागस, किती गोड!!! मस्त मस्त मस्त!!

सगळ्यात धमाल म्हणजे, जेव्हा वरतुन ते च्मकी / कागद वगैरे टाकतात ना स्टेजवर नाच चालु असतना.. सगळी मुले वर पहात बसतात... काही ते कागद गोळा करायला पण मागे पुढे पहात नाहीत... आणि विंगेतुन टीचर हातवारे करत असतात Lol

विंगेतून उडती केरसुणी आली आणि माझ्या पायाजवळ पडली. मी शांतपणे ती उचलली आणि केर काढला ....
़. केश्विनी.....दॅट्स द स्पिरिट! : फिदी:

शेवटी पायातुन काढुन पटका शिवाजीमहाराज या मावळ्याला देतात. >> समयचुकतेची कमाल आहे :d

आमच्या ही यंदाच्या स्नेहसंमेलनात खुप धमाल आली. चित्रपटांची शंभरी ही थीम होती. त्यात नव्या जुन्या सगळ्या गाण्यांची चिरफाड होती.

अमर अकबर अ‍ॅन्थोनीच्या गाण्यात तीनही जोडप्यांनी आपल्या धर्माला अनुसरुन प्रार्थना करायची होती. पण अमर साहेब मात्र सारखे बाजुच्या अकबरचीच कॉपी करत होते.
IMG_6338.JPG

एका गाण्यात गिटार वाजवणार्‍या मुलीने तो उलटा पकडुन आपल्या हिरो वर बुंदुकी सारखा रोखला होता.
IMG_6287.JPG

तर पडोसन मधिल चतुर नार गाण्यात मेहमुदची लुंगीच सुटली होती.
IMG_6264.JPG

Pages