कशिदाकाम

व्वा. कविता फार आवडली.

बोटांच्या मेणबत्त्या मालवून एव्हाना ती उठून आत गेलेली

माफ करा... फार वेळा वाचली.. पन नेमका अर्थ बोध नाहि झाला..
शब्द सुंदर मांडलेत.. पन अर्थ समझला नाही तर मजा घेता येत नाहि यार..
अजुनहि पारयने करतोच आहे...

आवडली, भरतकाम (कशिदाकाम ) --मग्न होऊन करावयाचे आणि त्याच बरोबर त्यास अनुसरून ही कविता!!!
व्वा..

नीटशी समजली नाही. क्षमस्व.

अवघड आहे.

तुमच्या शब्दात कवितेचा अर्थ वाचल्यावर कविता समजली आणि आवडली शब्दयोजना नेहमीप्रमाणे अप्रतिम.

ओह्ह, सुंदर वर्णन, मला पहिलि दोन कडवी, समजली होती पन तीसर रिलेट करता येत नव्हत पहील्या दोंघाशी. पन आता उलघडा झाला..

छान मांडनी झालिय..

अप्रतीम....

मी भारतीताईंच्या प्रतिसादासाठी थांबलो होतो प्रतिसाद द्यायला

बाकी ही कविता भारतीताईंसाठी खूप खास आहे हे आताच समजले

ही काहीतरी खास कविता आहे हे आधीच माहीत होते
________________________________________________________________
या कवितेचा आकृतीबंध मला जगावेगळा वाटला

एक पूर्ण लांबीची ओळ...मग एक अर्धी म्हणावी इतकी ...मग पुन्हा एक पूर्ण लांबीची ओळ !! पहिल्या व तिसर्‍र्या ओळीत उत्तम यमक साधलेलं . या तीन ओळी मिळून एखादा शेर असावा तश्या !! असे तीन शेर मिळून एक परिपूर्ण कविता बनवताय्त
________________________________________________________________

ही कविता अतीशय सुंदर व अर्थःघन कथा सांगते ....पथिक व खिडकीतली मुलगी ही २ पात्रे

मी तो त्या अजगरी फुटपाथाचा पदपथिक झालोय ! मी त्या मुलीला जाणू इच्छित असेन तर ते कशिदाकाम केलेले तोरण व ती इवलीशी खिडकी इतकेच साधन
ती सर्वसर्वज्ञ , त्या गुलबक्षी तोरणाची निर्माती
मी ते तोरण पाहून होणारा शून्याभास झेलत त्या संवेदनांचे (मृत्यू ???) आमंत्रण स्वीकारून तिथेच उभा
मला दिसतेय ती एका शालीवर फुले विणताना (माझे कफन???) डांबरगोळ्यांचा कोमल गंधकोश मला इथवर येवून स्पर्श करतोय
या अनाहत गलबलाटात अपघाताची एक विखुरलेली किंकाळी मला ऐकू येतेय त्या खिडकीतून दिसणार्‍या त्या पडद्यावरचे सळसळते नृत्यमग्न मोर माझ्याभिवती फेर धरू लागलेत आताशा
........ आणि हे काय !! बोटांच्या मेणबत्त्या मालवून एव्हाना ती उठून आत गेलीही .

मला माझाच एक शेर आठवतोय .....( ती मला जाताजाता असं तर म्हणत नसावी ....?.)

हे तुझे आकाशही सामावते ...
त्या, मनाच्या सानुल्या खिडकीत मी !!!!

__________________________________________________________

भारतीताईंच्या कविता रम्य असतात गूढ नव्हे
अगम्य तर अजिबातच नाही

छोट्या छोट्या शब्दातून अतीशय दिव्य व्यापक आणि सखोल असे काहीतरी नेमेकेपणे सांगीतले गेलेले असते
शब्दांचे नेमके अर्थ व त्याची व्याप्ती यावर जरा वेळ द्यावा लागतो समजून घेताना.. त्याचा चपखलपणा मग लक्षात येत जातो तसा एका ओळीचा अर्थ लागतो मग तसाच दुसरीचा ...असे करत एक कडवे समजते

पण मग इथे जरा घोळ होतो ...माझातरी ...(मी ताईंना हे या आधीही सांगीतले आहे) की जेव्हा एक कडवे संपल्यावर कवितेला पुढचे वळण द्यायला आपण जातो तिथला जो वळणाचा भाग असतो (कर्व्ह) अनेकदा धूसर / अव्यक्त राहतो ज्यामुळे त्या २ कडव्यातले रिलेशन चटकन समजत नाही (कोकण्या यांचा प्रतिसाद क्र. २ हेच व्यक्त करतोय )

मग एकंदर कवितेने एक जे संपूर्ण वलय / कडे तयार करायला हवे ते मधे मधे तुटक असल्याचा भास होत राहतो

असो
या कवितेत हा अडथळा तितकासा मलातरी नाही जाणवला
___________________________________________

भारतीताई : कविता अतीउत्तम आहे
तुमची कविता तुम्ही उलगडून दाखवलीतही फार छान !

धन्यवाद !!!!!

~वैभव

भारतीताई तुमच्या कविता, लेख, रसग्रहण मी आवर्जून वाचतो, आज प्रथमच प्रतिक्रिया देतोय. खूपच छान जमलेय.
बोटांच्या मेणबत्त्या विझवून ---- काय अप्रतिम शब्द. तुमच गद्य स्पष्टीकरण वाचून जास्त छान समजली कविता, पण ती माझी कमतरता.
पुढच्या वेळेला, प्रतिसाद वाचायची घाई न करता कविता परत वाचली पाहिजे.

ज्ञानेश्वरीत एक उपमा आहे .घडी उलगडून दाखवलेल्या शालूची ,ती आठवली .फार सुंदर .

भारतीजी,
कविता छान उलगडून दाखविलीत.

फार सुरेख उपमा वाचनात आली -
>>>>>>>बोटांच्या मेणबत्त्या मालवून एव्हाना ती उठून आत गेलेली.>>>>>>>>
कैच्या कै सुंदर उपमा आहे.