Submitted by मोहन वैद्य on 28 July, 2012 - 10:56
चालतेस झोकात अन डौल तुझा न्यारा
हिंदकळते वेणी यौवन शिडात भरला वारा
जपून टाक पाउल शर्मिली
माझे काळीज असेल खाली
घायाळ मम काळीजाची तमा कुठे तुजला
चकाकणार्या वीजेस काय कोण कुठे जळला
भरभरुनी दान रमणी निसर्गाने तुज दिले
साठविण्या मज त्याने अक्ष दोनच दिले
आतुरले नयन माझे एका कटाक्षास
तोही चोरीसी ठेवी रिते माझे अक्षास
ढिल दिलेल्या पतंगा परी
जाशी जरी दूर दूरवरी
पण प्रेम लावले गळाला, तरी
मत्स्यगंधे माझी होशील लवकरी
विषय:
Groups audience:
Group content visibility:
Public - accessible to all site users
शेअर करा
छान आहे
छान आहे
अनिल तापकीर, धन्यवाद
अनिल तापकीर,
धन्यवाद
घायाळ मम काळीजाची तमा कुठे
घायाळ मम काळीजाची तमा कुठे तुजला
चकाकणार्या वीजेस काय कोण कुठे जळला>>>>मस्त.
विभाग्रज धन्यवाद.
विभाग्रज
धन्यवाद.
रूपगर्वितेला केलेलं आर्जव
रूपगर्वितेला केलेलं आर्जव चांगलं वाटलं.
वृत्त हाताळणीत अधिक सफाईदारपणा असता तर अधिक प्रभावी झाली असती असे वैम.
उल्हास भिडे, शाळेत व्रुत्त
उल्हास भिडे,
शाळेत व्रुत्त शिकुन ४० वर्ष झाली. आता नीट आठवत नाहीत.
पण आपल्या सूचनेचा नक्की विचार करीन. धन्यवाद.
कविता छान आहे. उल्हासकाकांशी
कविता छान आहे. उल्हासकाकांशी सहमत आहे.
रूपगर्विता म्हटलं कि झटकन क्लिओपात्रा हे नाव डोळ्यासमोर येतं
किरण, प्रतिसादाबद्धल धन्यवाद,
किरण,
प्रतिसादाबद्धल धन्यवाद,