प्रार्थना

प्रार्थनेचे हात जुने होत नाहीत, विटत नाहीत, विरत नाहीत
धोकादायक वस्तूंची विल्हेवाट कशी लावतात?
चंद्र उगवलेल्या रात्रीत मल्हार ऐकताना
पाऊस बनून कोसळावेसे वाटते आहे
माझी म्हणावी अशी जमीन उरलेली नाही
माझे म्हणावे असे आकाश उरलेले नाही
वीजा, ढग, सोसाट्याचा वारा ह्यांचा वरखर्च...
रकाने मारलेल्या मन-देहाला झंकारणे झेपणार की नाही?

रात्र उलटताना पुन्हा पुन्हा त्याच दिवसापाशी सोडते
उजेडाची भुक, उजेडाची तहान
घनघोर पसरलेले उजेडाचे रान
उजेडाची श्वापदे त्यांचे स्वप्न-भक्षी दात
उजेडाची भिती मागते माझे प्रार्थनेचे हात...
दिसू लागतो राक्षस श्रद्धेमागे मेलेला
ऐकु येतो शोक मला प्रार्थनेने गाडलेला...
अशावेळेस हात जोडू?
कुणासमोर जोडू?
कसे जोडू ?
का जोडू?

ह्या चंद्र उगवलेल्या रात्रीत
मल्हार ऐकताना वाटते आहे पाऊस व्हावे
माझ्या ह्या प्रार्थनेला पुन्हा कोणावर कोसळण्याआधीच
काही ओलाव्याचे आयाम मिळावे?