कविता

नभ मेघांचे भांडार
नभ अव्यक्ताच्या पार
नभ जळात ओले बिंब
नभ तुझे नि माझे रंग...

नभ ना भिजले काळोखी
नभ तेही जे ना देखी
नभ दिशांत ना मिटलेले
नभ तुझे नि माझे डोळे…

नभ तेजाचा कल्लोळ
नभ अरुपाचेही भाळ
नभ आविष्कृत निर्गुण
नभ तुझा नि माझा कण…

नभ अथांग ना थकलेले
नभ नेत्री-गात्री मितुले
नभ आरंभी अन अंती
नभ तुझी नि माझी प्रीती!

कविता - 'मी चुप्प'

येताना खुपत
जाताना बोचत
कितीही दुखलं तरी मी चुप्प !!

स-दैव सुज्ञ
विचारात महात्म्य
घर जळलं तरी मी चुप्प !!

संस्कृती दक्ष
केल लक्ष
झालो भक्ष तरी मी चुप्प !!

रांगेत सुस्त
प्रगतीचा अस्त
सगळच फस्त तरी मी चुप्प !!

मंत्र्यानचं तंत्र
हाती जातीचा मंत्र
केल माझ यंत्र तरी मी चुप्प !!

दाखवलं संत्र
हेच हल्लीच सूत्र
मोडक्या स्वप्नांची रात्र तरी मी चुप्प !!

करून कष्ट
शून्य प्राप्त
वेळ समाप्त तरी मी चुप्प !!

पाणी लुप्त
वीज गुप्त
सारे होती असे आसक्त तरी मी चुप्प !!

गप्प, गप्प
आवाज ठप्प
मजले गर्दीत हुप्प तरी मी चुप्प !!

गोष्ट आहे दोन व्यक्तिंची
पहिला व दुसरा ही नावे त्यांची

त्यातील एक असे खुप महत्त्वाकांक्षी
आयुष्यातील छोट्या सुखांना तो त्याकरता बक्षी
दुसरा नसे यत्किंचीतही महत्त्वाकांक्षी
आनंद त्याचा वारा, समुद्र व त्यावरील पक्षी

मैत्री जमली दोघांची घनिष्ठ
बघु कोण होते त्यामधील कनिष्ठ

निघाले एक दिवस दोघे लक्ष घेऊन काशी
पहिल्यास होती ती गाठायची जरी राहिलेत ते उपाशी
दुसरयास येणारा प्रत्येक क्षण ठेवायचा होता मनाशी
एकच लक्ष पण विरुध्द व्यक्तिमत्त्वाचे हे दोन प्रवाशी

दुसरा आनंदे जेव्हा उमले कळी
किंवा कुठुनशी सरपटतांना दिसे अळी
आकाशी उठे निरनिराळ्या छटांची जाळी

आपण जेंव्हा म्हणतो धाव माझ्या देवा
असतो खेळत जुगार देव कोठेतरी तेंव्हा
वारा नसतो वहात अन हालत नसते पान
सर्वत्र असतो अंधार अन काहीच नसते छान

देवाला पण हवी असते कधीतरी फुरसत
का म्हणून त्याने रहावे कामात व्यग्र सतत
होतो खूप प्रलय तेंव्हा नाही का येत धावून मग
आपण का धरावे गृहीत माणसासाठी केले त्यानी हे जग

का म्हणतो माणूस मीच आहे सर्व श्रेष्ठ
देवाला सेवेला का ठेवले सांगा बरे स्पष्ट
त्याला काही का काम नाही मुंग्या चिमण्यांचे
प्रत्येक वेळीस माणसाने देवास का वेठीस धरायचे

आता पुरे झाले देव म्हणे मला नको बोलवू सतत
आहे बरेच काम राहिले माझे नको मागू मदत

मी जात होतो माझ्याच धुंदीत
वातानुकुलीत गाडीच्या मस्तीत
आला पाऊस मोठ्ठा,किती हवा छान
पाण्याचा कहर आणि वाऱ्याला नाही भान

मोट्ठे होते डबके अन चिखलाचे फवारे
पक्षी दडलेले आणि वासरांना भरले कापरे
तेंव्हाच दिसले पिल्लू एक चिंब ओले
पहायला किती गम्मत त्याने दिलेले शहारे

पण पाहुनी डोळ्यात आर्जव
आला कंठ भरून, कणव आली मनी
घेतले पिल्लूस उचलुनी कवेत
मग आणले माझ्या सदनी

झाला हलकल्लोळ घरात भारी
कसला विद्रूप हा प्राणी
म्हणे मुले अन पत्नी किती
प्रकारचे जंतू,जखम त्याचे कानी

आणावे का कोणी गाडीतून कोणाला
न शोभणारे ध्यान आपुल्या घराला
नव्हते का आणायचे पोमेरीअन बाळाला

देवाचिये दारी पसरुनी पदर जरी
करुनिया वारी काही लाभ होईना.
केले उपास तापास केला खूप दानधर्म
आणि मनन चिंतन
फळ छोटेसे पण लाभेना
पठण करुनिया केली व्रतवैकल्य
हाती मृदुंग टाळ
पण स्वार्थ काही साधेना

दिवसा मागून दिवस गेले
आणि गेले पावसाळे
तरीही धन काही प्राप्त होईना
करावे तसे भरावे असे म्हणतात खरे
आम्हा त्याचा प्रत्यय काही येईना
वेड पांघरले आणि पेडगावला गेले
तरी रूप आमचे काही झाकले जाईना
आचरणाने स्वच्छ घालून पितांबर
मुखी राम नाम तरी तारू किनारी लागेना
सर्व व्यर्थ आहे हे कळायला वेळ गेला खूप
म्हणून जीव झाला कासावीस. तरीही काही सुधारेना

कोणी सांगितला मंत्र राजकारणात जावे

निरभ्र निळ्या आभाळाच्या छताखाली
तेथे वसले होते एक छान गाव
त्याला द्या तुम्ही कोणतेही नाव

होती जात गावामधून अरुंदशी वाट
घेत असे ती आढेवेढे आणि मधूनच पळे सुसाट

प्रत्येक वळणावर असे सुंदर एक फुलझाडांची बाग
कुंपण नसलेल्या घरांभोवती सतत तिची जाग

दूर आकाशाच्या किनारी दिसे अवाढव्य डोंगर
त्याच्यावरच्या देवळामध्ये नेहमी असे जागर

एका बाजूच्याशेतामध्ये उभे मोठे चिंचेचे झाड
चंद्र त्याच्या आडोशाने म्हणे माझे चित्र काढ

हि तर आहे नदी वाहती तिच्या काठी औदुंबर
त्याच्या आश्रयाला आहे अनेक पक्षांचे माहेरघर

उसाच्या मळ्यातून चालते आहे पांढ ऱ्या बैलांची जोडी

तुझ्या रंगांचं एक बरंय
ते झेलणारी फुले आहेत त्यांच्याकडे
स्वतःचं अस्तित्व विसरून
रंगच होऊन जाणारी..

आणि मग भिजली दवांत
की लाजणारी, जपणारी तुझ्या रंगांना
हळुवार पाकळ्यांत
डोलणारी, झुलणारी तुझ्या कवेत

मलाही होता आलं असतं
तुझ्या रंगांत न्हालेलं एक फूल
तर किती छान!

मग भेटले असते मी तुलाच
तुझ्यातून
अन हसला असतास तू
माझ्याच आतून

खरंच तुझ्या रंगांचं हे फार बरंय
अस्पर्श कळीलाही माझ्यामधल्या
भास देतात ते फुलाचा!

.
खोड्या करुनी
दंगा करुनी
गोपगड्यांना
खेळवतो -

लबाड कान्हा
खट्याळ कान्हा
यशोदामाईला
पळवतो -

क्षण शिक्षेचा
गोळा लोण्याचा
डोळ्यासमोर
वितळतो !

हसणे विसरता
रुसून बसता
आनंद माईचा
मावळतो -

मुख उघडोनी
विश्व दावूनी
यशोदामायेला
'माया'ळतो ,

यशोदामाता
जवळी घेता
पदरामध्ये
विरघळतो !
.