चिपळूण

माझं आजोळ ही माझ्यासाठी एक मोठी खाणच होती. माणसं, झाडं, जनावरं, पक्षी, आगळे-वेगळे खेळ, अत्रंग साहसं, वेगवेगळे अनुभव आणि त्या सगळ्यांमधे समरस होताना मिळणारा नि त्यानंतर अगदी आजवरही टिकणारा आनंद यांची ती खाण !

चिपळूणला आईकडे बर्‍याच दिवसांत एस.टी. ने गेलो नव्हतो. यावेळी का कोणास ठाऊक पण महामंडळाकडे पुन्हा वळलो .. महामंडळाच्या लाल डब्यातून असो, किंवा निम-आराम किंवा आराम बस मधून, प्रवासाला निश्चित असं वेळापत्रक असतं त्यामुळे ताशी ४०-४५ कि.मी.पेक्षा जास्त दराने अंतर कापलं जाणार नाही याची मानसिक तयारी असतेच. ती ज्यांची नसते असे महाभाग हा संपूर्ण प्रवास चरफडत पार पाडतात .. आणि इतरजण मात्र एखाद्या माहेरवाशिणिला माहेरचं एखादं काही, सासरी वेगळं काही पटल्यानंतरही जितकं खटकेल तितक्याच शांतपणाने त्या प्रवासाशी मिळतं घेत असतात. तर काल माझा असा प्रवास अनेक वर्षांनी मी अनुभवत होतो.