नातीगोती

.

.

कुणी पाहिला का केवड्याचा सुगंध
कुणी मोजले हे तारे अनंत
कुणास ठावे काळाचा आदिअंत
असेच काहीसे माझ्या मनात तुझे येणे
खरंच कठीण गं शब्दात पकड़णे...

आजवर कुणी ठेवला का श्वासांचा हिशोब
मावळतीच्या रंगछटा मोजल्यात कुणी !
पावसाच्या थेंबाची कुठे गणती
शिशिराच्या पानगळतीत पाने किती ?
असेच अगणित मार्गाने तुझे येणे
खरंच कठीण गं शब्दात पकड़णे...

मी लहान असतांना , मला आई तयार कशी होते हे बघायला खूप आवडायचं. तिच्या कॉटनच्या साड्यांना नेहमीच स्टार्च आणि इस्त्री असायची. आणि पाच दहा मिनिटात तिची साडी, वेणी घालून, तिचं 'तयार होणं ', आरशा समोर असणं संपलेलं असायचं. कानात कुड्या - मोत्याच्या किंवा सोन्याच्या, गळ्यात मंगळसूत्र, कपाळावर मरून रंगाची टिकली, एका मनगटावर लेदर च्या पट्याचं टायटनचं घड्याळ, दुसऱ्या मनगटावर, तिच्या लग्नातल्या, पण साध्या, दोन सोन्याच्या बांगड्या. तिने कधीच ' खोटे ' कानातले घातले नाहीत; त्याने कान चिडतात म्हणून.

.

.

वाट तू निवडावी...
आपल्या भाव स्वप्नांची
ग्रीष्म शिशिर आणि वर्षा
साथ मी नेहमीच द्यावी

ना तू पुढाकार घ्यावास
ना मी माघार घ्यावी
स्वप्नपूर्ति जीवनाची
कैसी साकार व्हावी !

अथांग खळबळ मन सागराला
संसार किनारी ओढ़ असावी
शाश्वत बेट दीपस्तंभ आधारी
तशीच ह्या नात्याला जोड़ असावी

विखुरलेल्या माझ्या शब्दांना
प्रेमाची उपमा जर तू द्यावीस
शब्दांतून उपजेल एकच अर्थ
जीवनसारथी फक्त तू यावीस

.

.

वेदनेची वेदना म्हणे
फक्त वेदनेलाच कळते
मग दुराव्याची भावना
मनाला का बरं छळते

अन्योन्य संबधानेच जेथे
डोळ्यांची भाषा हृदयाला कळते
मूकभाष्यातुन म्हणूनच येथे
महाकाव्यही पाझरते

कधी अबोला कधी शब्दकोटि बोचरी
अस्फुट घुसमट अन् रागाचे हुंकार
सूर्यपुत्राची कवच कुंडलेही अपुरी
सोसवेना आता हे शब्दच्छलांचे वार

.

.

.

व्हायरल इंफेक्शन
सर्दी झुकाम खाँसी
आशिक दिल की धड़कन
जन्नत-ए-इश्क़ में फंसी

प्रेमाचा व्हायरस
जीव करी वेडापिसा
खयालों और ख्वाबो में
स्माइल उसकी मोनालिसा

रोग प्रिय हां सर्वाना
नको औषध अन् डॉक्टर
मेहबूबा की रजामंदी
यहां सबसे बड़ा फॅक्टर

चंद्र तारे तुझ्यासाठी आणेन
हा तर नाही करत मी वादा
हुस्न-ए-मलिका तेरे दरबार में
हाथ माँगता यह शहजादा

― अंबज्ञ

मी आणि माझी पत्नी आम्ही एकत्र राहील्यास भाण्डणे होतात म्हणून वेगळे राहातो. आमच्या मुलाचे सन्गोपन चान्गले व्हावे यासाठी आम्ही काय करावे? या परीस्थीतीतून गेलेल्या लोकान्चे किन्वा समपदेशकान्चे अनुभव काय आहेत ?

डिस्क्लेमर:
हे आपलं लिखाण आपणच 'विनोदी' म्हणवून घ्यायचं म्हणजे भीतीच वाटते. त्यातही संसाराचं रडगाणं लिहिताना, हसावं की रडावं हे कन्फ्युजन असतंच. मी तर म्हणते 'अवघाचि संसार' नावाची अजून एक कॅटेगरी केली पाहिजे हे असल्या पोस्ट लिहायला. असो. तर डिस्क्लेमर हा की, यातील सर्व पात्रे काल्पनिक नसली तरी त्यातील घटनां पूर्णतः काल्पनिक असून त्यांचा लेखिकेच्या आयुष्याशी किंवा स्वभावाशी कुठलाही सुतराम संबंध लावू नये. शिवाय, घरची भांडणे अशी पब्लिकमध्ये मांडण्यावरुन आधीच भांडणे झाल्यामुळे, त्यावर लिहिणे हा अजूनही घरी वादाचाच मुद्दा आहे.

एक कागद कस्पटासम, रद्दीमध्ये फरपटला
जसा जीव हा आप्तांमधुनी, गर्दीमध्ये भरकटला
एक कागद कस्पटासम ।। धृ ।।


एक बालक हाती घेई,
मायेने मग आकार देई,
बनता त्याचे जहाज हवाई, उंच तया उडविला ।। १ ।।


उंच विहरता मन स्वच्छंदी,
हीन भासली भुतल रद्दी,
वाटे मनासी खाशी शक्ती, दैवचि अर्पि मजला ।। २ ।।


वाटे त्यासी उंच उडावे
वादळ वारे यांसी भिडावे
कांबीटाचा कणा देउनी, पतंग सुंदर केला ।। ३ ।।


इतकी उंची तये गाठली
साद मनीची नभी आटली
ढील देण्या जाता बालक, मांजा संपून गेला ।। ४ ।।