तुझ्याशिवाय

तुला पाहिले की दिवसाची सुरवात व्हायची,
मखमली स्वप्ने मनोमन फुलून जायची,
प्रतेक क्षणी ध्यानी मनी तूच होतास,
माझ्या सोनेरी दिवसांचा तूच तर बहार होतास,
किती अलगद बांधल्या गेली आपल्या मैत्रीची गाठ,
खूपच जवळ आलो आणि एकच झाली आपली वाट,
एकमेकांसाठी झुरलो, रडलो, भांडलो, हसलो,
Assignment च्या नावाखाली कित्तेक वेळा भेटलो,
आता मात्र सगळच निराशमय वाटतेय,
असं वाटतेय तू फक्त formality केली होतीस,
तुला माझ प्रेम कधी समजलच नाही,
की तुला माझ्या भावनाच समजल्या नाहीत,
तुझ्यासाठी मी लाखो-करोडो सारखीच एक होते न?

कागदावर रेखाटलेलं आयुष्य, ओरबडलेलं लेखन आणि कित्येक कागदांचा चुरा करून हिरमुसून सांडलेले अश्रू सारं काही तुझ्यासाठीच…
तुझ्या सवयी, गोड आठवणी जपताना साऱ्या जखमां पुन्हा भळभळत ताज्या होतात, तीव्र वेदनेत त्या कळा नकोशा झाल्या कि अबद्र ते सारे शिव्या शाप मीच मला देत कुडत बसतो.
मनाची कवाडे केंव्हाच बंद केली पण त्यावरील तुझी दस्तक अजूनही तशीच. रोज तीळ तीळ तुटताना मगरमिठीत गवसल्याची जाणीव होते या भाबड्या जीवाला. नकोसा होतो हा देह, नकोसा वाटतो जीव. मी जगतो ते फक्त तुझ्या निशाणीसाठी.