"झाला साला मा*** लाल...!!!"
प्रत्येक स्पीड ब्रेकरला 'भ'कारी, आणि लाल झालेल्या ट्रॅफिक सिग्नलला 'म'कारी, शिवी पण ठरलेली आणि पुढचं स्पष्टीकरणसुद्धा...
"अरे हे साले भो** स्पीडब्रेकर रे, एवढे मोठे यांच्या बापाने बांधलेले, गाडीचा पाटा घासून निघतो सगळा!" किंवा लाल सिग्नल असेल तर "हे मा** सिग्नल ना, आयुष्यातल्या साडेसात घोड्यासारखे असतात, एक लागला कि एकामागोमाग एक लागत जातात..." आता हे घोडे साडेसात कसे असं त्याला आजपर्यंत कोणी विचारलं नाही, आणि त्याने स्वतःहून सांगायचा तर सवालच येत नाही.
वेळ सकाळची. गाडीला नेहमीप्रमाणे ऑफीसला जाणाऱ्याची गर्दी. वान्द्रे स्थानकात मी गाडीची वाट पाहत उभे होते. चर्चगेटच्या दिशेने जाणाऱ्या गाडीत मी चढले. गर्दी जास्त असल्यामुळे दाराजवळ उभी होते. दादर स्टेशन आलं. लोकांचे लोंढे उतरले. तशी उभं राहायला थेाडी मोकळी जागा झाली. एक वयस्कर स्त्री गाडीत चढली. पेहराव निटनेटका, हाती बॅग बहुतेक ऑफीसला जात असावी. चढल्या चढल्याच ती छान गाणं म्हणायला लागली. वयस्कर असल्यामुळे मी तिला आत येण्यासाठी जागा करुन दिली. तर ती दाराजवळच उभी राहिली.
चित्रकला - एक छंद - एक व्यक्त व्हायचे माध्यम
नुकतेच मायबोलीवर "कलर बाय नंबर" बद्दल समजले. अ‍ॅप डाऊनलोड करून चेक केले तर त्यात एका चित्राचे त्याच्या रंगसंगतीनुसार अगणित तुकडे केले होते. त्या तुकड्यांना नंबर दिले होते. प्रत्येक नंबरसोबत एक रंग होता. बोटाने प्रत्येक तुकड्याला टिकटिक करताच आपोआप ते रंग भरले जात होते. जसे ते क्रमाने नंबर ठिपके जोडून चित्र तयार करायचे असते, तसेच यात एक चित्र डोळ्यासमोर रंगताना बघून आनंद घ्यायचा असतो. विरंगुळा म्हणून नक्कीच छान आहे. पण चित्रकला म्हटले की माझ्या डोक्यात काहीतरी वेगळेच येते..
नव्या शतकात बदलत असलेल्या भू-राजकीय परिस्थितीत भारतीय नौदलाला आपल्या ताफ्यात बॅलिस्टिक क्षेपणास्त्रवाहक अणुपाणबुड्यांबरोबरच (SSBN) हल्लेखोर अणुपाणबुड्यांचीही नितांत गरज भासत होती. त्या पार्श्वभूमीवर भारतीय नौदलासाठी नेर्पा ही अकुला-2 वर्गातील हल्लेखोर अणुपाणबुडी भारतानं भाड्यानं घेतलेली होती. भारतीय नौदलाची शक्ती वाढवण्याच्या दृष्टीनं ते एक महत्वाचं पाऊल होतं. वाजपेयी सरकारच्या काळात 2004 मध्ये भारत आणि रशियामध्ये या पाणबुडीसंबंधीचा करार झाला होता. त्यानुसार आधी रशियाकडून अकुला-2 वर्गातील दोन अणुपाणबुड्या 10 वर्षांसाठी भाड्यानं घेण्याचा निर्णय झाला होता.
रात्रभर पडणारा पाऊस पहाटे उघडला. पण वातावरण कुंद होतं, निरुत्साही होतं. आषाढघनांनी सकाळही झाकोळून गेली होती. अंघोळ आटपून अरूण देवपूजा करत होता. तिथेच शांतीची सकाळची कामं चालली होती. डब्यांचा स्वैपाक, अथर्वची शाळेची तयारी, घरातली आवराआवर, पाणी भरून ठेवा, एक ना दोन. पण शांतीच्या हालचालीत एक शिणवटा होता. अरूणला तो जाणवला. गेले काही दिवस ते एक सावट घरावर होतंच. शांतीची नोकरी सुटली होती. या आठवड्यात शेवटचा दिवस होता. दोघांच्या कमाईत कसाबसा घरखर्च भागत होता. पण आता परिस्थिती कठीण होणार होती. काल रात्रीही दोघं तेच बोलत होते. कमी पगाराची का होईना शांतीला दुसरी नोकरी मिळणं आवश्यक होतं. पण..
मी परीक्षण लिहीत नाही. कारण मला ते लिहीता येत नाही. कारण माझी चित्रपटांची समज फार तोकडी आहे.
मी फक्त अनुभव शेअर करतो. कारण मी एक सामान्य चित्रपटप्रेमी आहे. जी कलाकृती आनंद देते ती आवडते. तिच्याबद्दल लिहितो.
मग ती वाळवी सारखी डार्क कॉमेडी असो किंवा झिम्मा सारखा हलकाफुलका एंटरटेनर, आत्मपॅम्फ्लेट सारखा हटके शैलीत बनवलेला चित्रपट असो किंवा जवानसारखा सौथेंडियन मसालापट..
मायबोलीचे मोबाईल अ‍ॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
