शतशब्दकथा

बाकीचे अजून आले नव्हते. गाडी यायला तसा वेळच होता. तेवढ्यात त्याचे लक्ष तिच्याकडे गेले...
तिचे निस्तेज डोळे अजूनही उघडेच होते. आजवर ज्यांच्यासाठी ती राबली, त्यांनी आज टिपं गाळण्यापलिकडे काहीही केलं नव्हतं. पण त्याचं तिला काहीच वाटत नव्हतं. कसली तरी अलौकिक शांतता तिच्या मुखमंडळावर पसरली होती. त्याला हे बघवेना. जाऊ दे, म्हणून त्याने पाठ फिरवली.

महाशिवरात्री

देवळापुढे ५० माणसं रांगेत होती. प्रत्येकाच्या हातात दूध, फुलं. मी असं काही नेत नाही. फक्त पाणी होतं. मोठी रांग होती. उभी राहिले.

रांग सरकत होती. थोड्या अंतरावर एक कचरा वेचणारी, सगळा देह कचरा पेटीत घूसवून कचरा ढवळत 'सामान' शोधत होती. तिथे जवळच एका फटकुरावर तिचं ४/६ महिन्याचं मूल रडत होतं. इतकं की, त्याचे ओठ थरथरत होते.

कसंसच झालं. वाटलं, तिलाही झालंच असेल. पण काय करेल.

मी तिला आवाज दिला. ती बाहेर आली. विचारलं..
"ये सामानसे तुम्हे कितने पैसे मिलेंगे?"

म्हणाली.. "४०-५०"

आत्ता या क्षणाला मला काय वाटतंय सांगू?

तुला घट्ट मिठीत धरावं, अजिबात सोडू नये..
तुझ्या त्या रेशमी केसांमधून हात फिरवावा,

तुझे ते मऊ गाल, ते पाणीदार डोळे जे सतत साऱ्या जगाला अंधारात ठेवत आले, ते मखमली ओठ ज्यांनी कधी सत्य बाहेर नाही येऊ दिलं,

त्यांवर करावा चुंबनांचा वर्षाव अन् झोकून द्यावं स्वतःला त्या काळोख्या अंधारात तुझ्यासवे..

असं कवटळावं की फक्त तो मृत्यूच तुला माझ्यापासून वेगळा करू शकेल...

पण पाय उचलत नाहीयेत, हात धजत नाहीये..
एक गोष्ट आहे जी घट्ट रुजवली गेलीये मनामध्ये लहानपणापासून...

मर्यादा...

वेळेवर येणे याला जमणारच नाही ! संतापाने पुटपुटत सोन्या , शंकुच्या नावाने शिमगा करत येरझारा घालत होता. त्याला कसलिशी चाहूल लागली आणी त्याने वळुन डावीकडे पाहीले. डोळे भक्कन मोठे झाले, तोंडाचा आ झाला, हातपाय थरथरु लागले . समोरुन ती तिच्याच धुंदीत चालत येत होती. उजळ वर्ण, वार्‍यावर उडणारे मऊशार केस, डौलदार चाल चेहेर्‍यावर आत्मविश्वास झळकत होता. सोन्या स्तब्ध होऊन तिला नजरेने पित होता.

काय रे? मला उशीर झाला ना ! असे म्हणत शंकु मागुन आला आणी तो पण नजर विस्फारुन त्या सौंदर्यवतीकडे बघु लागला.

तो भुकेने व्याकुळ झाला होता. कितीतरी वेळापासून त्याच्या पोटात अन्नाचा कण गेला नव्हता. भुकेल्या अवस्थेत रस्त्यावरून जात असताना खमंग वास नाकात शिरला. तेथे एक देवमाणूस गोरगरिबांना खायला देत होता. पण नशीब कसे परीक्षा घेते पहा ना, त्या अन्नदात्याजवळ त्याच्यासारख्याच क्षुधार्थ्यान्ची गर्दी होती. गर्दीतून त्याला फक्त भांड्यांचा, चमच्यांचा खणखणाट ऐकू येत होता. खाणे वाढून घेण्यासाठी वाटली जाणारी कटोरी घेण्यासाठी सुद्धा रांग होती. वाऱ्याच्या झुळकेसरशी येणाऱ्या खमंग वासाने त्याची भूक अजूनच चाळवली जात होती. तोंडाला पाणी सुटले होते. एवढा वेळ वाट पाहण्याची तपश्चर्या फळाला आली. त्याला कटोरी मिळाली.

शतशब्दकथा

बऱ्याच दिवसापासून शतशब्दकथा लिहावसं व्हावंसं वाटत होतं.
शतशब्दकथा म्हणजे नेमकं काय तर १०० शब्दांत मांडलेली आशयघन/मार्मिक/गंमतीशीर कथा.
कथा मांडणं तसं ठीक आहे पण हे १०० शब्द मोजायचे कसे वा कोणी; ह्या प्रश्नाने मला विचारात पाडलेले. पण मनात आलं, जितक्या कथा वाचल्या त्यातील एकाही कथेने खरंच १०० शब्द पुर्ण केले असतील का? कथा टाकण्यापुर्वी येथील अॅडमिन/संपादकाने योग्य खातरजमा केली असेल का?
जर नसेल तर काही बदल सुचवले असतील का?
पण जाऊ देत काही का असेना, आपण आपले कर्म करत राहावे.
सबब, मनात काहीही किंतु न ठेवता शेवटी शतशब्दकथा लिहायला घ्यायचं ठरवलं

अवकाशातून पृथ्वी निळ्याऐवजी शुभ्रधवल भासत होती.

आज तिने हे जीवाभावाचं नातं तोडून टाकण्याचा निश्चय केला होता. मनावर दगड ठेवून आयुष्यात पुन्हा कधी त्याचं तोंड बघणार नाही असं ठरवलं होतं. खूप प्रेम केलं तिने त्याच्यावर. इतकं की त्याच्या सहवासाशिवाय तिला करमायचंच नाही. सतत त्याचाच विचार, त्याची भेट कशी होईल हा ध्यास, त्याची सुखद भेट होऊन गेल्यांनतरही आठवणींच्या सुगंधी विचारांमध्ये हरवून जाणे, हेच तिचे विश्व बनले होते. त्याच्या केवळ सोबत असण्याने सगळी tensions दूर पळत असत. विशेषतः पावसाळ्यात त्या दोघांच्या भेटीगाठींना विशेष कैफ चढत असे. पण त्याने त्या बदल्यात काय दिलं? मन आणि शरीरही जाळणारी असह्य वेदना?

“खूप झालं, आता बास!”

निळ्या शर्टवाल्याचे वडिल भ्रमिष्ट झालेत. शालवाल्या बाईच्या नवर्याला ल्युकेमिया झालाय. ब्लॅक सूटवाल्याचा मुलगा ड्रग्ज घेतो.....

त्या मुलीने माझ्याकडे पाहिलंही नव्हतं तरी तिचे डोळे बघून मला वाटलं - एका माणसाला एव्हढं दु:ख असू शकतं? आधी माझा तिच्या बोलण्यावर विश्वास नव्हता. पण तिने माझ्या डोळ्यात बघून जे सांगितलं ते फक्त मलाच माहित होतं.

मी म्हणालो 'हे मला जमलं तर किती लोकांना मदत करता येईल'.
'आणि श्रीमंत होता येईल, हो ना डॉक्टर?’

मी ओशाळलो.

तिने माझा हात हातात घेतला ‘तुमची खरंच तशी इच्छा आहे?’
‘हो'

(Version 1)

हॅलो! पोहोचलीस का ऑफीसला? गर्दी होती का?

हो, मगाशीच पोहोचले आणि गर्दीही नव्हती फारशी आज. चक्कं बसायलाही मिळालं.

नशीब म्हणायच. पण काय अडलं होतं का इतक्या गर्दीत साडी नेसून जायच?

अरे! वटपोर्णिमा आहे आज.

ते मलाही माहिती आहे. पण पुजा आणि उपवास दोन्ही तू बंद केल होतस ना?

हो रे, केव्हाच बंद केलय.

मग? हे साडीच काय खूळ उगाच?

हे असच नटायला निमित्त रे काहीतरी

ह्म्म! मग ठिक आहे. पण आपला पॅक्ट लक्षात आहे ना?

येस बॉस! तो नाही विसरले