गीत भावानुवाद २ : इलाही मेरा जी आए....

माणसानं आयुष्यभर भटकंच रहावं.
स्वाभाविक आहे की नाही, कोठेतरी सेटल व्हायलाच हवं वै. प्रश्न वेगळेच आहेत. त्यांचा इथे संबंधच नाही. भटकं म्हणजे मनातून भटकं.
नवीन गोष्टी जाणण्यासाठी उत्सुक असलेलं.जगण्यासाठी आसुसलेलं.

शामे मलंग सी
राते सुरंग सी
बागी उडान पे ही ना जाने क्यूं
इलाही मेरा जी आए आए ...

एखाद्या फकिरासारखं भटकावं. उद्याची चिंता न करता. कुंद संध्याकाळी पायाच्या पोटर्या सुजेपर्यंत आणि धुंद रात्री झोप उडेपर्यंत. दिशा, काळ, वेळ आणि भुकेची तमा न बाळगता.
त्या बंडखोर प्रवासावर मन भाळलेलं.

कल पे सवाल है
जीना फिलहाल है
खानाबदोशियों पे ही ना जाने क्यूं
इलाही मेरा जी आए आए

नेहमीचीच धावपळ.. पाचवीला पुजलेली. रोजचे हेलपाटे. लोकांनी केलेले झोलझपाटे.
डोक्यात जाणारया गोष्टी. हे सगळं असच चालू राहिलं तर?
जगणं हातातून निसटू देणारे अनेक जण आजूबाजूला. त्यांची मतं.
आपलं स्वच्छंदी मन. त्याची टोचणी, इतरांची बोलणी.
उद्यावर प्रश्नाची चिन्हं.
जगतोच तर आहोत की! आणखी काय असतं जगणं? असा प्रश्न विचारणारे आपलेच?! लोक.
पण त्या भटकेपणावरच मन भाळलेलं.

मेरा फलसफा कंधेपे मेरा बस्ता
चला मै जहाँ ले चला मुझे रस्ता
बूंदों पे नही गहरे समंदर पे
इलाही मेरा जी आए आए

सगळ्या गोष्टी नियोजित करायला लावणार्या जबाबदारया. त्यांच्यात अडकून पडलो तर उठलो आणि निघालो असं सुख कधी मिळणार? रस्ता मिळाला तसं चालत जाणं रादर जिकडे रस्ता नेईल तिकडे जाणं हे जमायला हवं. जमतं का हे कोणाला? की हे काहीना जमणार असं कोणीतरी ठरवलंय पूर्वनियोजितपणे? तो एखादा थेंब मिळाला की समाधानी होणारे आहेतच की मग त्या हजारो थेंबांच्या मालकाची ओढ का? त्या ओढीवर मन भाळलेलं.