आनंद

संशयाचं भूत वसकन अंगावर येताना,
चार चिमुकले जीव भेदरून जाताना
पाहिलयं मी.
तशी जुनीच आठवण
काल-परवासारखी डोळ्यांपुढे तरळताना,
पाहतोय मी
संशयाचं भूत वसकन अंगावर येताना...

आम्ही मोठे झालो, नावारुपाला आलो
आतातरी बोलशील, सगळी भडास काढशील
ह्या आशेवर कधी विचारलं नाही
किंबहुना आम्हाला बोलवलं नाही.
तू बोलली नाहीस, आम्हाला बोलवलं नाही,
तू पिरगळली गेलीस, मोडली नाहीस
आम्ही भेदरत गेलो, गुरगुरलो नाही.
जास्तीतजास्त काळीज पिळवटुन रडलो असेल
दोनेक मिनिटं
तुलासुध्दा बरं वाटलं असेल
दोनेक मिनिटंच.

आता परिस्थिती सुधरलीय,
आणि त्याचं डोकंही.
मात्र कधीकधी पाहतो त्या भूताच्या नजरा
वसकन अंगावर येताना,
आमचा ससेमिरा चुकवत का होईना.
तुला थोडेसे निर्ढावलेले,
आणि प्रसंगी तोंडाला तोंड देताना पाहून
होणारा आंनद लपवू कसा!

समीर चव्हाण
(पूर्वप्रकाशित, ऐलपैल)