हाफ राईस दाल मारके - क्रमशः - भाग ५

Submitted by बेफ़िकीर on 27 April, 2010 - 07:10

अबूच्या प्रसंगाने निर्माण झालेले दु:खाचे सावट जायला काहीही वेळ लागला नाही. दुसर्‍या दिवशी सकाळी एक विचित्र पात्र ढाब्यावर प्रकट झाले. गणपतचाचाशी ते पात्र बोलत असताना सगळे हळूहळू तिथे जमू लागले. पोरे एकमेकांकडे बघून खाणाखुणा करून, डोळे मिचकावून हसू दाबत होती. त्या पात्राचे म्हणणे असे होते की नाशिकमधील द्वारका विभागातील एका हॉटेलवर तो आचार्‍याचे काम करतो आणि शाकाहारी डिशेस ही त्याची खासियत आहे. पणं ते हॉटेल आता बंद होणार असल्याने त्याला नोकरी हवी आहे व नाशिकमधील घराचे भाडे परवडणार नसल्याने कुटुंबासकट आडगावीच जाऊन राहण्याची त्याची इच्छा आहे.

हा प्रस्ताव अर्थातच गणपतला अमान्य होता. या माणसाला ठेवून आणखीन फौजफाटा वाढवायचा अन शाकाहारी डिशेस मागवणार दहा टक्के पब्लिक! त्याने त्या माणसाला 'नाही' म्हणून स्पष्टपणे सांगून टाकले.

पण तो माणूस तिथेच बसून राहिला. येईल त्या स्टाफला हसून ओळख दाखवायला लागला. हसायला लागला. कुणी झाडू हातात घेतला तर हा उठून 'मी झाडतो' म्हणायला लागला. पोरे आता आणखीनच मजा घ्यायला लागले. शेवटी झरीनाचाची आली तर हा तिलाच भेटला. म्हणे तुम्हीच सांगून बघा मालकांना, मला जरा नोकरीची गरज आहे.

गणपत याही प्रकारावर हसला नाही. पण अबूला जरा त्या माणसाची दया आली. त्याने विचारले तुला काय काय येते. त्यावर त्याने एकापाठोपाठ एक अशा २६ डिशेसची नावे सांगीतली. आता मात्र अबूही हसायला लागला. शेवटी टेस्ट म्हणून त्याला पनीर मटर करायला सांगीतले. तो काय काय करतो हे बघायला एकटा अबू भटारखान्यात थांबला. त्या माणसाने फक्त काय कुठे ठेवले आहे हे सोडले तर काहीही विचारले नाही.

आणि अर्ध्या तासाने तो माणूस त्याची फॅमिली रामरहीम ढाब्यावर आणायला पुन्हा नाशिकला निघाला होता.

आजवर त्या ढाब्यावर इतके उत्कृष्ट पनीर मटर कुणीही खाल्लेले नव्हते आणि पोरांसकट सगळ्यांनी एकमताने त्या माणसाला ढाब्यावर ठेवलाच पाहिजे असा निष्कर्ष काढला होता.

काशीनाथ! त्याचे नाव काशीनाथ! अडीच हजार पगारावर त्याची नेमणूक करायचे ठरवले होते. भटारखान्यालाच लागून एक मोकळीच स्टोअररूम होती ज्यात कुणीही काहीही ठेवलेले होते. ही स्टोअररूम त्या माणसाला राहण्यासाठी द्यायला हरकत नव्हती. फक्त त्या खोलीला बाथरूम नव्हती आणि खिडकी एकच होती. त्या खोलीचे प्रवेशद्वार भटारखान्यातच होते हा आणखीन एक मोठा प्रॉब्लेम! पण तेवढे सोडले तर ती खोली अतिशय प्रशस्त अन प्रकाशमान व हवेशीर होती. आणि काशीनाथची फॅमिलीही लहानच होती. काशीनाथ आणि... मिसेस काशीनाथ!

आणि सुरुवातीला पोरे काशीनाथला हसण्याचे कारणही लहानसेच होते! काशीनाथची हातवारे करण्याची, मान हलवण्याची अन बोलण्याची शैली ... बायकी होती.

सकाळी गायब झालेला काशीनाथ मिसेसला घेऊन परतला तेव्हा सायंकाळचे सहा वाजलेले होते. हातात दोन बॅगा, मिसेसच्या हातात एक बॅग, एक पिशवी अन तिची पर्स! आणि 'सामान कुठे ठेवायचे' असा प्रश्न जेव्हा काशीनाथ गणपतचाचाला विचारत होता तेव्हा मनातल्या मनात दिपू सोडून सगळी पोरे म्हणत होती... ' हे सामान ठेवायचे असेल तर आमच्या खोलीत ठेवा'

काशीनाथची बायको पाहून पद्या अन पोरेच काय अबू अन गणपतही अवाक झालेले होते. गव्हाळ रंग, कोणताही दागिना नाही, चेहरेपट्टी कॉमनच पण जरा ठसठशीत, नजर इतर बायकांपेक्षा किंचित धीट... आणि... दाक्षिणात्य नटीला लाजवेल असली फिगर!

देवाने पण काय जोडी बनवली होती! तिच्यावरून नजरच हटत नव्हती पोरांची! भटारखान्यात असलेला विकी धावत बाहेर आला होता. काशीनाथ होता तिशीचा अन ही असेल चोवीस पंचवीस! तिच्या चेहर्‍यावर काहीही भाव नव्हते. फक्त नवी जागा ती निरखत उभी होती.

भटारखान्यातील खोलीकडे जेव्हा काशीनाथ वळला तेव्हा त्याच्या पाठमोर्‍या बायकोच्या हेलकाव्यांकडे अख्खा ढाबा बघत राहिला होता.

बास! तेवढेच! पुन्हा तिचे दर्शनच होईना! ती जी खोलीत जाऊन बसायची ती फक्त आंघोळीला अन बाथरूमला वगैरे जायचे असेल तर बाहेर यायची! दिवसातून तिचे दर्शन तीन ते चारवेळाच अन तेही काही क्षणांपुरतेच व्हायचे.

पण तेवढे तर तेवढे.. अगदी पद्यासकट सगळी पोरे तिचे टायमिंग लक्षात ठेवून काही ना काही कारण काढून नेमके भटारखाना ते बाहेरची बाथरूम या मार्गाच्या आसपास घुटमळायची. हे सगळे अबू अन गणपतच्या व्यवस्थित लक्षात आले होते, पण त्यांचा पोरांवर विश्वास होता. नुसत्या नेत्रसुखाच्या पुढे ही पोरे जाणार नाहीत हे त्यांना माहीत होते.

आणि काशीनाथ..!!!

त्याने केवळ तीन दिवसात जे महान कार्य पार पाडलेले होते ते पाहून पुन्हा सगळेच अचंबीत झालेले होते. आधी त्याने कुणालाही न विचारता पहिल्याच दिवशी ढाबा अभुतपुर्व साफ केला अन टेबलांची रचनाच बदलली. आता प्रत्येक टेबलाला 'आपल्या स्वातंत्र्य आहे' असे वाटणे सहज शक्य झाले असतानाच एकही टेबल रद्द झालेले नव्हते.

त्यानंतर त्याने दुसर्‍या दिवशी भटारखान्यात अबूला काही कामच करू दिले नाही. अबू फक्त त्याला निरखत होता. पनीर मटर, बैंगन मसाला, रानीपालक, शाही कुर्मा... किमान बारा प्रकारच्या भाज्या त्याने त्याच त्याच साधनांमधून बनवूनही पैजेवर प्रत्येक भाजीची टेस्ट सहज वेगळी जाणवण्याइतकी वेगळी आणि... अप्रतीम होती. गिर्‍हाईके त्यादिवशी जाताना गणपतपाशी थांबून सांगून जात होती. गणपत अन अबू एकमेकांकडे बघतच बसले होते.

तिसर्‍या दिवशी काशीनाथने लिंबू आणि लोणचे प्रत्येक भाजीबरोबर द्यायला सुरुवात केली. हा खर्च कशाला असे गणपत म्हणायच्या आत दोन तीन नेहमीची गिर्‍हाईके म्हणून गेलीही की 'क्या बात है .. ढाबा और खाना एकदम नया लगरहेला है'! आणि मग ती खर्चाची गोष्ट काढणे रद्द झाले होते. तिसर्‍याच दिवशी त्याने आणखीन एक युक्ती केली. आत्तापर्यंत ऑर्डर आली की एका बाऊलमधे अबू बदाबदा पाहिजे ती भाजी अन रस्सा ओतायचा अन काउंटरवर ठेवायचा. काशीनाथने कलाकुसर सुरू केली. भाजीच्या बाजूने काकडी अन टोमॅटोच्या फोडी लावल्या. वर एक मिरची ठेवली. आणि ढाब्यात आमुलाग्र बदल झाल्यासारखे नेहमीच्या गिर्‍हाईकांना वाटायला लागले.

काशीनाथच्या खिडकीसमोर पद्याची खोली यायची. एकदा काशीनाथने पद्याला स्वतःच स्वतःच्या खिडकीतून 'आपल्या खिडकीकडे बघत असताना' पाहिले. तत्क्षणी काशीनाथने स्वतःच्या घराची खिडकी बंद करून टाकली. पद्या वैतागला.

काशीनाथची बायको दिसण्याची आणखीन एक शक्यता मावळली. नाही रेडिओ, नाही पेपर, नाही मासिके...करते काय कुणास ठाऊक आतमधे?? पोरे विचार करत होती.

आणि काशीनाथ प्रचंड वेगाने लोकप्रिय होऊ लागला होता. केवळ एकाच महिन्यात त्याने 'मांसाहारी स्पेशल' हे रेप्युटेशन घालवून 'शाकाहारी स्पेशल' हे रेप्युटेशन आणून दाखवलं! याच कारण तसंच होतं! जे एस.टी.चे ड्रायव्हर्स अन कंडक्टर्स यायचे त्यांना सरप्राईज डिश दरवेळेला एक तरी मिळायची. गणपतने काशीनाथने केलेल्या डिश ठेवायला लागल्यापासून अचानक ते लोक जेवणाची स्तुती करू लागले. खरे तर एस्.टी. कर्मचारी हे ढाब्याचे मायबाप होते. अचानक गणपतने मग काशीनाथची एकेक व्हरायटी त्यांच्यासमोर पेश करायला सुरुवात केली. दाल तडका, आलू गोभी, पनीर टिक्का मसाला... एस्.टी. कर्मचारी आता शाकाहारी नावे घ्यायला लागले. त्यांच्याकडून माऊथ टू माऊथ पब्लिसिटी व्हायला लागली. हळूच सहाच्या आठ गाड्या झाल्या. रामरहीमवर थांबणार्‍या गाड्यांची संख्या दोनने वाढणे म्हणजे रोजचे किमान सत्तर गिर्‍हाईक वाढणे!

काशीनाथ एक अक्षर बोलायचा नाही. कोणती डिश करायची आहे हे विचारायचाही नाही. स्वतःच बनवलेल्या डिशेसची नावे रोज एका कागदावर काउंटरवर लिहून ठेवायचा. त्याच्या बाहेरची शाकाहारी भाजी पोरांनी मागायचीच नाही. गिर्‍हाईकाला पोरे मेन्युकार्ड न देता काशीनाथने लिहून ठेवलेला मेन्यु तोंडी सांगायला लागली.

अबू आता अघोरी पिऊ लागलेला होता. पण भटारखान्यात तो तसूभरही मागे हटायचा नाही. पण आता मांसाहारी इतकीच शाकाहारीची मागणी यायला लागली होती. अगदी खरे सांगायचे तर शाकाहारीच जास्त खपू लागले होते. त्यामुळे अबू निवांत होता. तो फक्त बाटली घेऊन भटारखान्यात बसून सुपरवाईज करायचा.

मुले बोलायला आली काय, हसली काय, थट्टा झाली काय! काशीनाथला सोयरसुतकच नव्हते. तो मान खाली घालून काम करायचा. त्याचा आवाज कसा आहे हेही आठवू शकायचे नाही इतका कमी बोलायचा. झरीनाचाची एकटीच त्याच्या खोलीत जाऊ शकायची. ती रोज जाऊन काशीनाथच्या बायकोला पाच एक मिनिटे भेटून यायची.

नवरात्र आले तसा गणपतचाचा नाशिकला निघून गेला. आता तो दहा दिवस येणार नव्हता. अबू आणि गणपत हे दोघे मेन आहेत हे माहीत असूनही काशीनाथने कुणालाही न विचारता ढाब्याच्या प्रवेशद्वारापाशी एक फलक लावला.

स्पेशल शेव टोमॅटो भाजी...

आपल्याकडे कंटाळा आला की.... किंवा कार्य वगैरे पार पडते त्यादिवशी दमणूक झालेली असल्याने कशी मुगाची खिचडी करतात किंवा पिठले भात टाकतात.. तशी गुजरातेत शेव भाजी करतात. एक आपला रस्सा करायचा. त्यात शेव अन टोमॅटो टाकायचे... आणि रोटलीबरोबर खायचे!

गुजरात या राज्याची एक खासियत आहे.

इंदोरचा सराफ्यावरची जिलेबी, कलकत्याच्या घाणेरड्या दुकानातील रशोगुल्ला, मथुरेच्या उन्हाने तापलेल्या रस्त्यावरही भर दुपारी गर्दी करून खाल्ले जाणारे समोसे, रांचीहून धनबादला जाताना वाटेवर मिळणारे छोले चाट, चंदीगडचे हिरवे चिकन, हिमाचलची मां की दाल, दिल्लीचा पनीर पुलाव, फरिदाबादच्या हलदीरामचे गोलगप्पे, मुंबईला पाणीपुरीनंतर मिळणारी सुखी मसाला पुरी, कोल्हापुरची मिसळ वा घरगुती मटण, कारवारचा क्रॅब मसाला, बडवाह (किशोरकुमारच्या खांडव्याच्या अलीकडचे स्थानक) येथील दही कचोरी, जयपूरची प्याजवाली कचोरी, मँगलोरचे गस्सी चिकन, बँगलोरच्या कामतमधे सकाळी सात वाजता धूप फिरवणारा व सुपरव्हाईट शर्ट घालून गंध लावणारा माणूस देतो ते 'इडली वडा - सांबार अलग' , चेन्नईच्या निलगिरीजमधील फॉर्टीन इडली किंवा सेव्हन टेस्ट उत्तप्पम, हैदराबादच्या सिकंदराबादमधील पॅरॅडाईजची मटन बिर्याणी, विशाखापट्ट्णमचे कोळंबी, कोकणातले सुरमई, केरळचा रसम भात, गोव्याच्या ख्रिश्चनांचा फ्रूट केक, खोर्दा ओरिसा येथील पुडी सब्जी, पुण्याच्या चितळ्यांची बाकरवडी किंवा रविवारची साजूक तुपातली जिलबी, नागपूरचे सावजी चिकन, सातारी मटन, आणि मुख्य म्हणजे संपूर्णं पंजाबी अन्न....

या सगळ्यांनी एकत्र मिळून पुरवले जाऊ शकणारे चोचले गुजरातमधला एखादा पदार्थही पुरवू शकतो.

अन्न म्हणजे स्वर्ग आहे हे विधान गुजरात खरे ठरवतो.

उंध्यू काय, गोटे काय, खमण काय, ठेपले काय, मठिया काय..

राजकोट अहमदाबाद या पाच तासांच्या प्रवासात अडीच तासांनंतर बस थांबते त्या ढाब्यावर वरकरणी असे वाटते की फक्त आलू रस्सा अन शेव टोमॅटो इतकाच भाज्यांचा चॉईस आहे तर इथे कशाला बस थांबवली...

आणि माणूस त्यातले काहीही खाऊन बाहेर पडतो तेव्हा बस कशाला इतक्यात निघाली असे म्हणत बाहेर पडतो.

त्या दोनच भाज्यांचा चॉईस असलेल्या ताटात इतर अनेक चॉईस त्यांनी स्वतःच केलेले असतात आणि किमान सात पदार्थांचे ताट अन टेबलावर असलेल्या अनेक लोणची, चटण्या या चवीच्या खजिन्यावर माणूस तुटून पडतो. आणि शेवटी एक उंच ग्लास भरून छांछ!

अशा गुजरातने एक भेट दिली आहे लोकांना! शेव टोमॅटो!

काशीनाथने कुणाचेही अ‍ॅप्रूव्हल न घेता लावलेल्या फलकाने जादूच केली. नेहमीचे लोक आज शेव टोमॅटो मागू लागले. अन ती चव समजली तेव्हा रामरहीम ढाब्यावरील कोंबड्यांच्या मृत्यूचे प्रमाण बरेच घटले. अबूला आपण बेकार होण्याची शक्यता आहे हे अंधूक जाणवू लागले.

गणपतचाचा दहा दिवसांनी परत आला त्यावेळेस दुपारचे चार वाजलेले असूनही दोन गाड्या थांबलेल्या पाहून आपला ढाबा कुणी दुसर्‍याने वगैरे चालवायला घेतला की काय असे त्याला वाटले...

आणि तो दारात यायच्या आधीच अबूने लांबूनच घोषणा करून त्याच्या डोक्यावर बॉम्ब फोडला...

'ये एक और आगया नाशिकसे....... शेव टोमॅटोके साठ साठ प्लेटा बिकरहा दिनमे... आदमी मुर्गी नय मांगता नय बोकाडा... इधर सब घासफूस खारहेले है... .. तू यहा कायको आया... मै एक मुर्गी नय मार्‍या दो दिनसे.. सब मुर्ग्या नाचरही इधर उधर खुषीसे... मै अलग ढाबा बनारहेला है बगल मे... तेरेको उधर आनेका तो आ'

पोट धरधरून पोरे हसत होती. 'मुर्ग्या नाचरही' म्हणताना हातात बाटली धरून अबू स्वतः उड्या मारत नाचला होता.

आणि आजही... गणपतचाचा हसलाच नाही.. त्याचे लक्षच नव्हते. त्याने बाहेर शेव टोमॅटोचा फलक पाहूनच नवल व्यक्त केले होते. च्यायला, हे शेव टोमॅटो प्रकरण आपल्याला कसं सुचलं नाही?

सगळी चौकशी केल्यावर कळलं! काशीनाथने कुणाकडून तरी उधारीवर पहिल्यांदा शेव आणली. भाजी विकून मिळालेल्या पैशातून पुढच्या दिवशीची शेव आणू लागला, तरी आदल्या दिवशीचे बर्‍यापैकी पैसे वाचायचेच. ते पैसे तो पद्याकडे द्यायचा. कारण पद्या गल्ल्यावर होता अन झिल्या कॅप्टन!

चाचा - ये.. दही क्या बाटरहेले है बच्चे लोग हर प्लेटाके साथ??
अबू - मेरेको क्या पुछता? वो हिरोसे पूछ
चाचा - ओय पद्या.. दही कायको बरसारहे कस्टमरपे??
पद्या - मै नय.. वो काशीनाथ दे रहा दही सब प्लेटाके साथ
चाचा - कैसे क्या? तुम्हारेने बोलना चाहिये ना??
पद्या - क्या बोलनेका?? दो रुपये का दही देके उसने भाजीका रेट सात सात रुपयेसे बढादिया और कस्टमर पैसा दे रहे.. गल्ला देखो दस दिनका... क्या चाचा आपभी..

शेव टोमॅटो, दही अन इतर शाकाहारी पदार्थांमुळे चक्क गुजरातच्या दोन एस्.टी. पण थांबायला लागल्या.

पोरांनी आणखीन माणसे ठेवा म्हणून मागणी केल्यावर पंधरा पंधरा वर्षांची दोन पोरे आणखीन लावली. त्यांना अबूच्या खोलीमागे एक छोटी सात बाय आठची जुनाट खोली होती ती साफ करून दिली. मन्या अन साखरू!

ढाब्याचे नाव नाशिक अन मालेगावपर्यंत पोचले. आधी ते अबूच्या बिर्याणीसाठी मांसाहारी लोकांना अधिक माहिती होते, आता 'क्या दाल मिलती है वहापे' वगैरे रिमार्क्समुळे ते माहीत व्हायला लागले.

एक्स्प्रेस वेगात गणपतचाचाने महिन्याभरात दोन पुरुष व महिला शौचालये बांधली. ढाब्याला एक छान कुंपण लावले. ढाब्याच्या पाटीवर रात्री मोठा लाईट सोडला. जवळच्या दोन झाडांवर हिरव्या आणि लाल दिव्यांच्या माळा सोडल्या. काशीनाथच्या रूमच्या बाहेरच्या बाजूला एक बाथरूम व टॉयलेट बांधून दिले व त्या दोन्हीचे दार काशीनाथच्या खोलीतून उघडायचे. झाले! पोरांना ती अंजना दिवसातून निदात दोन चारदा तरी दिसायची तेही बंद झाले.

.......तिचे नाव अंजना होते!

ढाबा बंदच करता येत नव्हता. चोवीस तास ढाबा चालू झाला. आता गणपत त्या ढाब्याच्या पाट्या पाच किलोमीटरपासून लावायच्या विचारात होता. काशीनाथने येऊन केवळ दोन महिन्यात ढाब्याचा कायापालटच करून दाखवला.

या सगळ्या प्रकारात एक विचित्र गोष्ट घडत होती. रात्री दिपू मात्र अजूनही भटारखान्यातच झोपत होता. आणि एक महिन्यापुर्वी सगळे लवकर झोपलेले असताना रात्री साडे अकराच्या सुमारास कधीतरी काशीनाथ भटारखान्याचा कचरा टाकायला हायवेच्या पलीकडे गेलेला असताना अचानक त्याच्या खोलीतून अंजना बाहेर आली होती अन तिने दिपूला चॉकलेट देऊन त्याच्या गालावरून हात फिरवल्यानंतर खाली झुकून सरळ त्याच्या ओठांचा अतिशय उडता किस घेऊन ती हसून आत निघून गेली होती.

लहान मुलांचा पापा घेतात हे खरंय! पण आपण काय इतके लहान आहोत का?? आणि... ओठांचा??

दिपूच्या अंगातून लहरी खेळल्या. काय तो स्पर्श होता! नुसतं हुळहुळतंय!

फारसं काही समजण्याच त्याच वय नव्हतं! साडे तेरा वर्षे! अंदाज बांधणे शक्य नव्हते. कुणाला काही सांगण्याची लाज वाटत होती. अजूनपर्यंत त्याने त्या रात्री दादू अन समीर काय करत होते हेही विकीला विचारले नव्हते. आणि तो स्वतःशीच विचार करत होता. बुद्धी मात्र त्याची तीक्ष्ण होती. त्यात रोज पोरे करत असलेल्या चर्चेतून अन टिंगलटवाळीतून त्याचे ज्ञान बरेच वाढलेले होते. रात्री स्त्री पुरुष काय करत असावेत याची अंधूक कल्पना येऊ लागली होती. कोणत्या गोष्टींचे पुरुषांना आकर्षण असते हे स्वतःलाही थोडे जाणवायला लागले होते अन पोरांकडून ऐकायला मिळू लागले होते.

हळूहळू सावरल्यावर त्याने विचार करायला सुरुवात केली. एकेक घटकाची! हिला आजच इतकं प्रेम का वाटलं आपल्याबद्दल? चॉकलेट का दिलं? आपण इतके लहान आहोत? आपण रोज ऑम्लेट अन चिकन खातो. आपल्याला काय चॉकलेट द्यायचं! पापा गालाचा घेतात.. ओठांचा का घेतला? कुणीच नसताना का आली भेटायला? अन आपल्यालाच का? विकीला का नाही? झिल्या आहे, पद्यादादा आहे.. काशीनाथ कुठेतरी गेला आहे हे तिला माहीत होतं की नव्हतं?

सगळा विचार करूनही त्याला न पटणारीच गोष्ट त्याला स्वतःला पटवून घ्यावी लागत होती. ती म्हणजे काशीनाथच्या बायकोचा हेतू काहीतरी वेगळाच आहे. आणि या निष्कर्षावर येण्याचे त्याच्याकडे एक सबळ कारण होते.

आई, काकू, स्वातीताई, मनीषताई अन झरीनाचाची... या आत्ता स्पर्श करून गेलेल्या बाईचा स्पर्श यांच्यातील एकीसारखाही नव्हता. या स्पर्शात काहीतरी वेगळंच होतं! काहीतरी.. अर्धवट वाटणारं!

दिपूच्या विचारांची क्षितीजेच बदलली. आता त्याला तिचा नाद लागला. मुख्य म्हणजे सगळे कधी एकदा झोपायला जातायत अन काशीनाथ केव्हा कचरा टाकायला जातोय असं त्याला होऊ लागलं! शेवटी दहा पंधरा दिवसांनी पुन्हा तशी संधी आली. आता ती पुन्हा बाहेर येईल असे त्याला वाटत होते. पण दार बंदच होते. मग हळूच त्याने तिच्या दाराच्या फटीला डोळा लावला. काहीही दिसत नव्हते. केवळ काही हलणारे प्रकाश अन हलणार्‍या सावल्या. पण त्याला वाटू लागले. तीच हलतीय. आता तिला समजले असणार की आपण एकटेच आहोत. आता ती कदाचित बाहेर येईल. आपण दूर व्हायला हवे. पण तितक्यात काशीनाथची चाहूल लागल्यामुळे तो झोपून गेला.

मात्र! नरकचतुर्दशीच्या पहाटे काशीनाथसकट ढाब्याचा यच्चयावत स्टाफ हायवेवर फटाके उडवत असताना ' कशाला इतक्या पहाटे उठवताय' अशी खोटी कुरकुर करून झोपण्याचे सोंग घेतलेल्या दिपूचे पूर्ण लक्ष काशीनाथच्या खोलीच्या कधीनव्वद चुकून उघड्या राहिलेल्या दाराकडे लागलेले होते आणि....

नुकतीच नाहून केस विंचरत असलेल्या अंजनाला 'हे झोपण्याचे नाटक आहे' हे खोलीतूनच समजलेले असल्यामुळे ती हसत हसत बाहेर आलेली होती.

ती आलेली पाहताच पडूनच दिपू तिच्याकडे बघत ओशाळला. आपले नाटक ओळखले आहे हे त्याला समजले. आता तो उठणार तेवढ्यात ती जवळ आली अन त्याच्या शेजारी लवंडत त्याच्या अंगावर रेलत त्याच्या ओठांवर ओठ टेकवत म्हणाली .... हॅपी दिवाली...

दिपू अक्षरशः थिजलेला होता. त्याला फक्त दोन तीनच गोष्टी कळत होत्या. एक म्हणजे आपल्या लघवीच्या जागेचा आकार वाढत अहे, दुसरे म्हणजे या बाईच्या अंगाला अत्तरासारखा वास येतो आणि तिसरे म्हणजे... हिला आत्ता करकचून आवळावेसे वाटतंय..

मात्र.. त्याने तसे काहीही केले नाही. हिम्मतच झाली नाही त्याची! तो फक्त क्षणभर तिच्याकडे बघेपर्यंत ती उठून हसत हसत आत निघूनही गेली होती... आणि आतून दार लावून घेतले होते.

अचानक काशीनाथ आला. त्याच्या डोळ्यांना डोळेच भिडवता येईनात दिपूला! पण तो वेगळ्याच मूडमधे होता. तो भटारखान्यातून काडेपेटी न्यायला आला होता. त्याने हसून एकाच हाताने झोपलेल्या दिपूचे बखोट धरून त्याला उभे केले आणि म्हणाला... दिपावळी आयी और तो सोया? उठ.. पटाके जलारहे है सब...

त्या दिवशी हायवेवर पहाटे अब्दुल पंक्चरवाला बाण लावत असताना मनीषाताईला वडाळी भुईची ती मुले 'पटाका' का म्हणाली असावीत याचा दिपूला संपूर्ण अंदाज आला.

आताच त्याने एका स्फोटक फटाक्याचा क्षणभराचा सहवास अनुभवला होता.

एक मात्र निश्चीत झाले होते.... त्या बाईच्या मनात आईसारखे वगैरे प्रेम नाहीये हे दिपू समजून चुकला होता.

नाशिकला दिवाळीसाठी गेलेला गणपत तीन दिवसांनी परत आला तेव्हा त्याने सगळे सोडून पहिले अबूला गाठले.

अबू - क्या हुवा..
चाचा - बताता.. मैने इसबार पुछताछ की...
अबू - किसकी?
चाचा - ये काशीनाथ की
अबू - कहा पे?
चाचा - द्वारकामे...
अबू - तो?
चाचा - जहा ये काम करता था वहाके हॉटेल मालिकपे इसके बीवीने चक्कर डाला था...
अबू - क्या??
चाचा - हां! काशीनाथने बीवीको बहुत पिटके यहा लाया है... इसको वहा सब छक्का कहते है..
अबू - कौनसा हॉटेल??
चाचा - मराठा ढाबा...
अबू - तो फिर??
चाचा - तो फिर क्या? इसीलिये वो बीवीको बाहर नही निकलने देताय...

बराच वेळ अबू हसत होता. गणपत आजही गंभीरच होता. पण एक गोष्ट निश्चीत कळलेली होती दोघांना! काशीनाथ, ज्याने ढाब्याचा कायापालट केला होता.. तो दुर्दैवी होता.

अबूही नंतर गंभीर झाला.

अबू - इसको अपनने पाला वो अच्छा किया किट्टू
चाचा - हां! वहीच सोच रहा मै भी! इसको कभी अहसास नही दिलानेका... हम इसको मर्द नही मानते ऐसा

सहा महिने गेले. सहा महिन्यात गणपतने आणखीन दोन नवीन रूम बांधल्या. त्यात तो अन अबू शिफ्ट झाले. आता अधेमधे गणपतची फॅमिली आली तरी प्रॉब्लेम नव्हता. आधीच्या दोन खोल्या मुलांमधे विभागल्या. मुलेही खुष झाली. सगळ्यांचे पगार वाढलेले होते. ढाबा तुफान चालत होता. आणि एप्रिल महिन्यात गणपतच्या मुलाला सुट्टी लागली म्हणून गणपत नाशिकला निघाला होता अन त्याच्या आग्रहाखातर अबूही आठ दिवसांसाठी निघाला होता आणि आजवरच्या इतिहासात ...

पहिल्यांदाच ढाब्याचे दोन्ही मालक आठ, चक्क आठ दिवस नसणार होते.

नुसता धिंगाणा! पहिल्याच दिवशी मोठी पार्टी ठरली. झरीनाचाची अर्थातच येणार नव्हती. पोरासोरांमधे कशाला उगाचच म्हणून! त्यामुळे तिचा मुलगा भरपूर पिणार होता. त्याने तितरही आणले होते. पंक्चरवाल्या अब्दुलने पद्याकडून उधार पैसे घेऊन तीन खंबे आणले होते. झरीनाचाचीच्या मुलाचा स्टॉक स्वतंत्र होता. पद्याने स्वतःसाठी बीअर आणताना चक्क पाच बाटल्या एक्स्ट्रॉ आणल्या होत्या. कारण बाळ्या, पद्यानंतरचा नेक्स्ट सीनियर, तर पिणारच होता, पण आणखीन कुणी पितो म्हणाले तर??

संध्याकाळी सात वाजता पद्याच्या अधिकारात ढाबा बंद ठेवण्यात आला. हेकुणीही चाचाला सांगायचे नाही असे सगळ्यांचे ठरले.

मग मागच्या बाजूला भन्नाट थंडीत सगळे गोल करून बसले. अब्दुल गाऊ लागला. वाट्टेल तसा गात होता. दिपू अन झिल्या हसू लागले. काशीनाह आधी यायला तयारच नव्हता. पण मग आला. पद्याने बीअर फोडली. बाळ्याने स्वतःसाठी वेगळी बीअर फोडली. पण आज झिल्या म्हणाला की तोही घेणार! बाकीचे मात्र म्हणाले नाहीत. मग जोक्स सुरू झाले. काशीनाथने जरी ढाब्याला नवे स्वरूप दिले असले तरीही पद्या ढाब्याचा मेन होता. पद्याने आपले ढाब्यावरचे जुने अनुभव, किस्से सुरू केले. मग अब्दुल बरळू लागला. त्याचे कुणावर तरी प्रेम वगैरे होते. मग त्याने कथा सांगीतली. मात्र त्याची कथा सगळ्यांना बंडल वाटली. कारण अबूबकर आणि भावना यांच्याच कथेवर ती जात असल्यासारखे वाटत होते.

झरीनाचाचीच्या मुलाने शिकारीचे दोन तीन किस्से सांगीतले. मग झिल्या बडबडायला सुरू होणार तितक्यात बाळ्या काशीनाथला म्हणाला

आप नय पीते?

काशीनाथने हुं का चुं केले नाही. पण बाकीच्यांना आता चढू लागली होती. बाळ्या अन झिल्याने आग्रह केला. मग झरीनाचाचीच्या मुलाने आग्रह केला. मग पद्याही 'घेताय का' म्हणाला! शेवटी अब्दुल गळ्यात पडून 'ले ना यार' म्हणाला. तरी काशीनाथ तसाच!

मग कुणीतरी म्हणाले काशीनाथमुळे ढाबा वर आला.

बास! इथे जे काशीनातचे कौतूक सुरू झाले ते झालेच. तब्बल वीस मिनिटे जो तो काशीनाथ जिंदाबाद करत होता. शेवटी काशीनाथही द्रवला. त्याने अब्दुलकडचे दोन देशी पेग लावले.

अन तिथेच पुढच्या रामायणाची नांदी झाली.

कित्येक महिन्यांनी अन तीही एकदम देशीच घेतल्यामुळे काशीनाथला भलतीच वेगात चढली.

तो आता बडबडू लागला. त्याची बडबड ऐकताना मनोरंजन होत असल्यामुळे हसत असलेली पोरे बडबड जशी पुढे गेली तशी गंभीर व्हायला लागली आणि शेवटी तर फारच गंभीर झाली. काशीनाथ मोठ्याने बरळत होता.....

नय पीता नय पीता कहता फिर बी पिलाता... ये हरामी अब्दुल का माल जहर है.. क्या डालेला हैबे इसमे पद्या.. बचपनमे मेरेको कोई खेलनेको नय बुलाता... मेरेकोबी खेलनेकाच नसायचे.. क्या एक फूटबॉलके पीछे दस लोगां भागनां? अपना खेलच नय वो.. फिर छोटा भाई मरगया.. जत्रेमे पाळणेसे गिर्‍या.. मरगया.. लेकिन औरतने तो संभालके रयनेको होना ना.. लेकिन सुनती नय ये.. साला शेठ... मराठा ढाबा चलाता.. मेरे कार्ण चलता था वो ढाबा मेरे कारण.. क्या? मै होता इसलिये चलता.. लेकिन भाई पाळणेसे गिरके मर गया.... वो रफीका कौनसा गाना रे अब्दुल?? ... बरबादीयोंका जश्न मनाता चला गया... हा हा हा हा... साला अब्दुलने जहर पिलाया है.. पद्या क्या पीरहेला तू?? ये पानी? ... अबे हाट... साला जहर पीके देख जहर... मै बचपनसे पीरहेला... कोई खेलनेको नय लेता.. लडकी कहते.. लेकिन फिर बी... औरतने तो खुदको संभाल्नेका ना?? आं?? क्या बे झिल्या?? क्या देखरहा? माझी गलतीय का ही? सांग ना.. आई बोली.. तू खाना पकाना सीख... बाप बोला इसका शादी कर डालो.. भाई तो मरहीच गया... एक बहेन थी.. उसके ससुरालवालोंने हमलोगसे नाताच तोडला.... मला शिकवलं बी नाई... का नाई शिकवलं मला?? आं? ए पद्या.. मेरेसे एक दो साल छोटा रहेंगा तू.. बता ना.. कायको नय सिखाया मेरेको..?? मै आईना देखता... मेरे बाल लडके जैसे... ये हाथ पैर लडके जैसे.... मै लडकी कैसे लगता माहीत नाय.. पण.... मी काय करणार... पण औरतने तो ... संभालनेको होना ना... वो शेठ जैसे तो भोत लोगां है दुनियामे.. अबू नाशिक गया है ना... पुरा ढाबा मै संभालेगा.. आजतक मै कबी बात नय किया... लेकिन ये अब्दुल जहर पिलाया... तो सब बात मुंहसे निकलजाती है... तसा मी माणूस वाईट हय का?? होय?? होय रे ए समीर... बोलता कायको नय? हररोज सुबह मेरेको देखके तुमलोगां हसते है.. मै गरीब आदमी है.. किसीका कुछ बिगाडेगा नय... लेकिन सब लोगां एक बात बतायेंगे क्या... एक बात बतायेंगे मेरेको... जिस छक्केको छक्केलोगबी अपनेमे नय रखते ये बोलके के तू हम जैसा नय लगता.... वो छक्केने क्या करनेका?? आं? क्या करनेका उसने?? मेरेको तेरे अल्लाने बनाया ना अब्दुल?? तो तू अल्लाको गाली क्युं नय देता?? मेरेको छक्का कायको समझते सब?? मारामारी करके देखना है क्या... एकेकाचे **** ** होतील... पर वो हिम्मत किसमे है.. बचपनसे जहर पीता है मै... मै बोलाहीच नय शादी करो करके.. फालतू शादी करडाली... अंजनाके जिंदगीका नुकसान होगया इसमे... अंजनासे बहुत मुहब्बत करता हय मै... लेकिन मेरी मुहब्बतके मानी नय.. कुछ बी मानी नय.. छक्केकी क्या म्होब्बत??... ला... अब्दुल.. पुरा बोतल दे जहर का...

कुणीही काशीनाथला अडवत नव्हते. तो वाट्टेल ते बोलत होता. बोलता बोलता तिथेच पडला. चौघांनी त्याला धरून त्याच्या खोलीत नेऊन टाकले. त्या निमित्ताने सगळ्यांना अंजना क्षणभरच, पण जवळून पाहायला मिळाली. सगळ्यांना वाटले की तिची सहानुभुती मिळेल. पण तिच्या चेहर्‍यावर काही भावच नव्हते. सगळे बाहेर आले. एक अन एक चेहरा गंभीर झाला होता. दिपूला सगळे नीट कळले नव्हते. पण स्त्री अन पुरुषांच्या मधला एक प्रकार असतो इतके त्याला माहीत होते. काशीनाथ ढाब्यावर लागल्यावरच माहीत झाले होते. आणि स्वतःच्या तोंडाने 'मी छक्का आहे त्यात माझा काय दोष' म्हणणारा काशीनाथ मनाने पुरुष ठरला होता.

सगळे गंभीरपणे उठून निघून चाललेले असताना दिपूचे लक्ष काशीनाथच्या खिडकीकडे गेले.

अंजना आळस देत दिपूकडे बघून हसत होती. आणि दिपूला मनात समजले होते. आज रात्री आपल्याला बर्‍याच दिवसांपासून कुतुहल असलेली गोष्ट समजणार आहे. कंटाळलेला चेहरा केल्यासारखे दाखवून दिपू भटारखान्यात गेला. भटारखान्याचे दार आतून बंद करून त्याने मागे पाहिले तेव्हा स्वतःच्या खोलीचे दार बाहेरून लोटून घेत असलेली अंजना मागे उभी होती.

अंजनाला जणू पूर्ण स्वातंत्र्य मिळाल्यासारखा तिचा चेहरा झाला होता. क्षणभरच द्घे एकमेकांकडे बगत बसले होते. दिपू याक्षणी मात्र खरच बावचळला होता. तिने काहीतरी करावं असं त्याला वाटत होतं खर, पण आत काशीनाथ होता... आणि मुख्य म्हणजे स्वतःहून तिला काहीतरी करण्याची त्याची हिम्मतच होऊ शकली नसती.

पण तो प्रॉब्लेम सुटला. अंजनाने त्याला पटकन ओढले. त्याची उंची तिच्या खांद्याइतकी होती. तिच्याकडे ओढले जाताना त्याला तिच्या हातातली ताकद समजली होती. तिच्या निकट उभा राहून तो तिच्याकडे चेहर्‍याकडे बावळटासारखा पाहात होता. ती हसत कुजबुजत म्हणाली:

अंजना - मै अच्छी नय लगती तेरेको?

दिपूने मान खाली घातली. तिने दोन्ही हातांनी त्याचे दंड पकडून ठेवले होते.

अंजना - अच्छी लगतीय ना?

तिने गदागदा त्याचे खांदे हलवत पण कुजबुजतच पुन्हा विचारले. यावेळेस मान खाली घालूनच दिपूने होकारार्थी हलवली. अंजना हसली.

अंजना - तू... क्या देखता है छुपकेसे हमारे कमरेमे??

खाडकन दिपूने तिच्याकडे पाहिले. आपली चोरी पकडली गेल्याचा अपमान त्याच्या तोंडावर स्पष्ट होता. ती अजून मिश्कील हसतच होती.

अंजना - क्या देखता है छुपछुपके? कोई नय होता तब??
दिपू - नय देखता.. कुछ बी...

अंजनाने डोळे वटारले.

अंजना - झुठ बोलता? तुझे क्या लगता मेरेको पता नय होता? काशीनाथको समझेगा तो ऐसा पिटेगा ना तेरेको..

दिपू हादरला होता.

दिपू - मै.. सचमुच ... मतलब.. देखता था.. अबी.. ऐसा नय होगा .. दुबारा

पांढर्‍याफटक चेहर्‍याने तिच्याकडे पाहात तो म्हणाला.

अंजना - लेकिन पयले देखता था ये काशीनाथको पता चलगया तो???
दिपू - नय.. उन्हो नय बताओ...

बोलता बोलताच अंजनाने त्याला खाली बसवले होते. एका क्षणात त्याचा चेहरा स्वतःच्या छातीवर घुसळवत ती त्याला म्हणाली:

अंजना - मै तो नय बी बतायेगी.. लेकिन वो बडा हुषार है... खुदही समझजायेंगा पयले

दिपू गुदमरला तसे तिने हसत त्याला दूर केले.

अंजना - आजा... इधर सो.. पासमे
दिपू - .. कायको..
अंजना - तेरेको सिखाती मै.. प्यार कैसे करते है.. अब बडा होगया है नातू.. हर बच्चेको कोई ना कोई सिखाना पडताय.. तेरेको मैच सिखाती...

असे म्हणतानाच तिने दिपूचा टीशर्ट अलगद काढला होता.

दिपू - नय.. छोडो...
अंजना - ये निकाल... कितना गंदा कपडा पयनता है... ये देख.. मेरी साडी कैसी है..

अंजनाचा हात आता दिपूच्या पँटवरून फिरू लागला.

अंजना - आज तू बी काशीनाथ होगया है क्या...?? कुछ हलचलही नय इधर... या अबीतक इसका कामच तेरेको मालूम नय??

अंजना खळखळून हसत होती. काही झाले तरी दिपूची ताकद कमी पडत होती. पूर्ण नग्न झाल्यामुळे दिपू प्रचंड लाजलेला होता. अंजनाने त्याला तसेच जवळ ओढले.

बराच वेळ ती त्याच्याशी बोलत त्याला नॉर्मलवर आणायचा प्रयत्न करत होती. शेवटी स्वतःही विवस्त्र झाली तेव्हा दिपू डोळे फाडून बघत होता. त्याच्या त्या नजरेत नुकताच जन्माला आलेला पुरुष असला तरी त्याच्या देहात कुठेच पौरुषत्वाचे लक्षण दिसत नव्हते. मग अंजना नुसतीच त्याच्याशी खेळायला लागली. कधीतरी तास दिड तासांनी दिपू त्या परिस्थितीत स्थिरावला तेव्हा तिने कशीबशी स्वतःची इच्छा पूर्ण करून घ्यायचा प्रयत्न सुरू केला. दिपू हादरलेला होता. स्त्री पुरुषावर बलात्कार करू शकत नाही असे मुळीच नाही. पण दिपूला इच्छाही होती अन भीतीही अन कुतुहलही!

झाले काहीच नाही. पण दोन तासांनी अंजना बर्‍याच प्रमाणात समाधानी झाल्यासारखी वाटत होती. त्याच्याशी अजूनही ती काही ना काही बोलत बसली होती. आता अंजनाला झोप यायला लागली असावी. कारण बोलताना तिच्या शब्दांवरून दिपूला ते जाणवत होते. त्याला स्वतःला झोप येणे आत्ता तरी शक्य वाटत नव्हते. पण काहीच मिनिटात अचानक अंजना दिपूला जवळ घेऊनच झोपून गेली. आता दिपू तिच्या शरीराकडे निरखून पाहात होता. आता त्याच्यातली वासना जागृत होत होती. पण हे आपण केले तर चालेल की नाही हे त्याला माहीत नव्हते. आणि त्याचवेळेस खाडकन दार उघडून काशीनाथ बाहेर आला अन समोरचे दृष्य पाहून डोळे विस्फारून बघतच बसला. त्याला जाण आल्याआल्या त्याने पहिल्यांदा पाठमोर्‍या असलेल्या अंजनाच्या पाठीत लाथ घातली. पहाटेचे तीन वाजलेले होते. अंजनाच्या किंचाळीमुळे कुणीही जागे झाले नाही. तेवढ्यात काशीनाथने दिपूच्या पोटात लाथ मारली. दिपूचे डोळेच पांढरे झाले. संपूर्ण भटारखाना डोळ्यांसमोर गोल फिरल्यासारखा वाटून अंधारल्यासारखा झाला. आवाजच फुटेना. पण अंजना भलतीच शूर निघाली. तिने वेदना सहन करत उलट काशीनाथचीच गचांडी धरत त्याला घुसमटत्या आवाजात विचारले:

अंजना - कायको मारताय... कायको मर्दानगी दिखाताय अबी...
काशीनाथ - ***** तेरे रंग ढंग खतम नई हुव्या अबी... तू खलास होएंगी
अंजना - अरे छुरी क्या लेता हाथमे.. मार. मार पेटमे छुरी... मर्द है ना तू..??
काशीनाथ - बच्चा है बच्चा ये दिप्या... पुरी औरतजातको शरम आयेंगी तुझपर ********
अंजना - **** गाली देता है?? मुंहमे मर्दानगी है??? नीचे नय???

काशीनाथने तिला खूप बडवले. दिपू राक्षसाकडे पाहिल्यासारखे काशीनाथच्या अवताराकडे बघत होता. आपण संपलो असे त्याला वाटत होते. अंजनाला मारून झाले की आपली पाळी हा त्याचा अंदाज होता. पोटात असह्य वेदना होत होत्या.

अंजना तोंडातून आवाज न काढता मार खात होती अन तोंडातून आवाज न काढता काशीनाथ तिला मारत होता.

काशीनाथच दमला. निष्प्राण झाल्यासारखी अंजना नग्नावस्थेतच जमीनीवर पडली. दिपूच्याही अंगावर एकही कपडा नव्हता. मगाशी आकर्षक वाटणारं अंजनाचं शरीर दिपूला आता भयावह अन अस्ताव्यस्त वाटत होतं!

काशीनाथने दिपूच्या खाडकन कानाखाली वाजवली तेव्हाही दिपूचा आवाज फुटला नाही.

काशीनाथ - तेरी उमर क्या बे? क्या उमर है? पाच साल? आठ साल? क्या उमर है??

दिपू बोलायच्या अवस्थेतच नव्हता. अंजनाला काशीनाथने तसेच ओढत आत नेले अन तिच्या तोंडावर पाणी फेकले. ती जरा भानावर आल्यावर तो म्हणाला:

काशीनाथ - जो बी तेरा कपडा बिपडा है बॅगमे भर... दस मिनिटमे यहांसे जारहे हमलोगां...

अक्षरशः विसाव्या मिनिटाला भटारखान्यातून तीन बॅगा अन एक दोन पिशव्या घेऊन अंजनाला ओढत ओढत बाहेर काढताना काशीनाथ क्षणभर दारातच थबकला.

त्याने मागे पाहिले तर दिपू भयानक घाबरून त्याच्याकडे पाहात होता.

काशीनाथ दिपूकडे गेला. दिपूच्या पाठीवर हात ठेवताना दिपू घाबरून मागे सरकला.

काशीनाथ - माफ कर बेटा! आजतक छोटे बच्चेपे हाथ नय उठाया था मै... लेकिन एक बात ध्यानमे रख... औरत हमेशा मां नय होती... वो रं... .. रंडीबी हो सकतीय... अबी समजेगा नय तू.. लेकिन अल्फाज याद रख .. मै क्या बोला वो... और.. भगवानके लिये... किसीकिसीको मत बोलना ढाबेपे... के अंजनाने तेरे साथ ऐसा कुछ किया.. पयलेही मेरी इज्जत नय है.. जो है वो बी.... जा रहा मै... अब नय आयेंगे हम लोगां इधर.. लेकिन याद रख... किसीको बोलनेका नय क्या हुवा.. और.. औरत हमेशा मांही नय होती...

साडे तीन ते साडे सहा! तब्बल तीन तास दिपू निश्चलपणे दाराकडे बघत होता. आपल्या मांडीवर अन पोटावर वाहिलेले ओघळ लक्षात आल्यावर त्याला समजले. समीर अन विकी.. ओढ्याकडे जाऊन हाताने काय करून येत असावेत ते...

पावणे सात वाजता फ्रेश होऊन तयार होता तो. अजून कपड्यांना अन अंगाला अंजनाच्या अंगाचा वास येत होता. तो घालवायचा नसल्यामुळे त्याने आंघोळ केली नव्हती. पण तिला पडलेला मार आठवून त्याला फार वाईट वाटत होते. अन तितकेच वाईट काशीनाथचेही वाटत होते. दात घासताना पद्याने हाक दिली.

पद्या - ओय.. दिप्या.. काशीनाथको बोल चाय बनानेको.. उठ्या सब बच्चेलोगां
दिपू - .....
पद्या - ओय... तेरेको बोलरहा मै.. जा.. अंदर जा के बोल उसको...
दिपू - काशीनाथ नय है..
पद्या - किधर गया???
दिपू - ......
पद्या - अबे ओ किधर गया???
दिपू - ढाबा छोडगया...
पद्या - .... क्या????

धाडकन सगळे काशीनाथची रूम पाहून आले. काहीही नव्हते खोलीत...

पद्या - कब गया???
दिपू - सुबह... तीन बजे
पद्या - कायको??
दिपू - क्या मालूम??
पद्या - याने? तू देखरहा था ना??
दिपू - हा..
पद्या - फिर??? ... यडे मेरेको जगाया कायको नय??
दिपू - कितनी बार दरवाजा खटखटाया... तुम उठे किधर??

ही थाप पद्याला चक्क पटली. दिपू नावाचे गरीब पोर खोटे बोलेल असे त्याला अजिबात वाटत नव्हते. सगळे अवाक होऊन बाजूने उभे होते.

पद्या - अबे इसको क्युं नय जगाया? ये रमण को??
दिपू - डर गया था मै...
पद्या - कायको??
दिपू - रातमे बहुत कुत्ते आतां इधर..
पद्या - अबे चूप...

बराच वेळ सगळे शांतच होते. पद्या अती अस्वस्थ झाला होता.

पद्या - कुछ.. झगडा वगडा हुवा क्या दोनोमें?
दिपू - वो नय मालूम
पद्या - उसकी बीवी रोयेली थी क्या??
दिपू - दिखा नय अंधेरेमे...
पद्या - ए ***** तुमच्यातल्या कुणी छेडले नाय ना तिला?? लय मारंल मी.. अन अबूबी

पोरं हादरली. रोज एक तासही जायचा नाही ज्यात पोरांमधे तिचा विषय निघाला नाही. एवढेच काय, स्वतः पद्याही घायाळच होता. पण आत्ता तो हेड ऑफ ढाबा होता. सज्जन बनणे भाग होते.

पद्या - ए नालायको. अबे बोलो???

सगळ्यांच्या माना नकारार्थी हालल्या. शेवटी पद्याने दिपूकडे पाहिले.

दिपू - मै कैसे छेडेंगा उसको??

पोरे फस्सकन हासली. आता पद्याही हासला.

पाच मिनिटांनी पुन्हा पद्या म्हणाला:

पदा - ए विकी.. चल तू नाशिक निकल... चाचा और अबूको जाके मिल.. बोलना काशीनाथ छोडके गया... लगेच या सांग.. काय?

विकी तयारीला लागला. पंधरा मिनिटांनी विकी बाहेर आला तेव्हा इतर पोरांमधे चर्चा चालली होती.

विकीने निरोप घेताना पद्या त्याला म्हणाला:

पद्या - अबू और चाचाको बोल. ऐसा होगया करके आजके दिन ढाबा बंद रखना पडरहा करके... क्या??

विकी मान डोलावून दहा पावलेही पुढे पोचला नसेल तोच....

बसल्या बसल्या हातातला खडा दूर फेकत सगळ्यांकडे पाठ करून बसलेला दिपू म्हणाला...

दिपू - ढाबा...... कायको बंद रखनेका हय???

पद्या - ... तो??? पकायेगा कौन??

दिपू उभा राहिला. सगळ्यांकडे त्याची अजून पाठच होती. दुसरा खडा लांबवर फेकत तो म्हणाला....

दिपू - मैंहीच .... और कोन....??

त्या एकाच दिवसात रामरहीम ढाब्यावर येणार्‍या प्रवाश्यांना....

दीपक अण्णू वाठारे नावाचा एक चमत्कार दिसणार होता.....

गुलमोहर: 

अरे वा!!! किती वेगवेगळ्या प्रकारच्या भावनांची मेजवानीच दिलीत आज...कालचा "बॉम्बे" फिल्म टाईप दु:खदायक भाग वाचल्यानंतर आज अचानक एकदम खुसखुशीत स्टोरी!!!
शेवटी शेवटी हिच असेल का दिपूची लव्ह-स्टोरी असे वाटत असतांनाच ती संपली पण...
आता दीपक अण्णू वाठारेचा चमत्कार...लवकर दाखवा त्याच्या हाताची जादू Happy

इंदोरचा सराफ्यावरची जिलेबी, कलकत्याच्या घाणेरड्या दुकानातील रशोगुल्ला, मथुरेच्या उन्हाने तापलेल्या रस्त्यावरही भर दुपारी गर्दी करून खाल्ले जाणारे समोसे, रांचीहून धनबादला जाताना वाटेवर मिळणारे छोले चाट, चंदीगडचे हिरवे चिकन, हिमाचलची मां की दाल, दिल्लीचा पनीर पुलाव, फरिदाबादच्या हलदीरामचे गोलगप्पे, मुंबईला पाणीपुरीनंतर मिळणारी सुखी मसाला पुरी, कोल्हापुरची मिसळ वा घरगुती मटण, कारवारचा क्रॅब मसाला, बडवाह (किशोरकुमारच्या खांडव्याच्या अलीकडचे स्थानक) येथील दही कचोरी, जयपूरची प्याजवाली कचोरी, मँगलोरचे गस्सी चिकन, बँगलोरच्या कामतमधे सकाळी सात वाजता धूप फिरवणारा व सुपरव्हाईट शर्ट घालून गंध लावणारा माणूस देतो ते 'इडली वडा - सांबार अलग' , चेन्नईच्या निलगिरीजमधील फॉर्टीन इडली किंवा सेव्हन टेस्ट उत्तप्पम, हैदराबादच्या सिकंदराबादमधील पॅरॅडाईजची मटन बिर्याणी, विशाखापट्ट्णमचे कोळंबी, कोकणातले सुरमई, केरळचा रसम भात, गोव्याच्या ख्रिश्चनांचा फ्रूट केक, खोर्दा ओरिसा येथील पुडी सब्जी, पुण्याच्या चितळ्यांची बाकरवडी किंवा रविवारची साजूक तुपातली जिलबी, नागपूरचे सावजी चिकन, सातारी मटन, आणि मुख्य म्हणजे संपूर्णं पंजाबी अन्न....

खपलो वाचूनच.... कहर झाला बेफिकीर कहर... पोस्ट अर्धी टाकून मी हा चाललो काहीतरी खायला ... Lol