चायनीज म्हणजे जीव की प्राण यांचा...नवर्याला आणि लेकाला प्रचंड आवड या चायनीज पदार्थांची. मला तर टीव्हीवर तो खतरोंके खिलाडी पाहिल्यापासुन आजीबात आवडत नाही.
नुडल्स म्हटलेकी समोर येतो तो अक्षयकुमार त्या तसल्या अळ्या तोंडावर घेतलेला...य्य्य्य्य्य्य्य्य्क
माबोवरचा काटकसरीचा बीबी वाचुन मी पण ठरवले आता काटकसर करायची. आणि मला प्रत्येक ठिकाणी मी उधळी वाटायला लागले. मागच्या आठवड्यात हॉटेल मधे जायचे ठरले. मग एकमताने (इथे माज़्या मताला काडीचीही किंमत नसते) चायनीज जेवायचे ठरले. मला समजवन्यात आले तु अळ्या (नुडल्स) सोडुन बाकी खाउ शकतेसच ना.
मीही मनाशी काहीतरी ठरवले आणि गेलो आम्ही जवळच्याच चायनीज हॉटेलात. ऑर्डर दिल्यावर मी वेटरला म्हणाले मला तुमचे किचन पहायचे आहे किती स्वछता आहे हे. खर तर मला पदार्थ शिकायचे होते पण अर्ध्या तासाने त्यांनी प्रेमाणे (बील बाकी होते ना) मला किचन बाहेर काढले. "काय पण ते मिचक्या डोळ्यांचे एक एक नग असतात" म्हणत बाहेर येउन बसले. तर नवरा म्हणे "तु पण त्यांच्यातीलच वाटायला लागलीस आता आधीच नकटे नाक आणि वाढलेल्या वजनामुळे बारीक दिसनारे डोळे." असे म्हणुन दोघे फिदीफिदी हसायला लागले. हे असे दोघे एका बाजुला झाले की मी गप्प बसते. मला माहित आहे अशा वेळी आपले तोंड उघडले की भांडण ठरलेले.
मग मनात आले काय अवघड आहे चायनीज पदार्थ करणे आपण पण करु शकतो. मग काय दुसर्या दिवशी ओफिस मधे गेल्या गेल्या गुगल देवाला सांगडे घातले. मग "तु नळी" वरुन ३ - ४ मंजुळा पेन ड्राइवमधे कोंबल्या. या मजुळाताईंच बर असत जेव्हा पाहिजे तेव्हा बटण दाबुन यांचे तोंड बंद करता येते. मला नेहमी वाटते असे माझ्या बॉसिनीचे करता आले तर किती छान होइल.
हाफ डे रजा काढुन मनात आज चायनीज पदार्थ करुन सगळ्यांना चकीत करायचे असे ठरवुन लवकर घरी आले. हो पण आधी येताना सबसे सस्ता चार दिन मधुन सगळे सॉस, कॉर्नफ्लोअर, तयार कापलेल्या भाज्या , नुड्ल्सची पाकीटे (हो पाकीटेच दोनावर तिन फ्रि म्हणुन पाच पाकीटे) आता सॉसच्या बाटल्या पण सगळ्यात मोठ्या घेतल्या, म्हटले आता नेहमीच घरी करायचे म्हणजे लागलेच. चांगले हजार रुपयांचे बिल झाले.
घरी आल्यावर फ्रेश होऊन कॉप्युटरवर मंजुळा बाईंना चालु केले, एप्रन चढवला, सगळे सॉस काढले, भाज्या काढल्या, आता तांदुळ , नुडल्स ठेवायला ओट्यावर जागाच नाही मग खाली मांडायला सुरुवात केली. खरच कौतुक वाटते जे लोक स्वयंपाक करताना पण फोटॊ काढतात त्यांचे. पण माझे किचन खरच फोटॊ काढन्यासारखे नक्कीच झालेले होते एव्हना (केव्हडा तो पसारा). आधी मंचुरीयन केले आणि तेव्हड्यात बेल वाजली मुलगा आला. त्याला प्रेमाने डिश मधे सजवुन मंचुरीयन दिले तर म्हणाला "व्वा! आमटी भजी. पोळी पण दे की मग" गाढवाला गुळाची चा काय म्हणत हाकलला त्याला खेळायला.
मनाचा निश्चय करुन राईस करायला घेतला त्यात थोड्या नुडल्स पण टाकल्या आणि चायनीज वाले उडवतात तसाच उडवला .. तर हे काय निम्माच झाला राईस... काहीतरी भुताटकी झाली वाटते असा विचार करते न करते तोच माझ्या डोक्यावर काहीतरी पडल्या सारखे वाटले, हात लावला तर राईस होता. वर पाहिले तेव्हा कळाली भुताटकी.. सगळा भात छताला चिकटलेला होता आणि नुड्ल्स लोंबत होत्या. तेव्ह्ड्यात चिरंजीवांनी एन्ट्री मारली "मा अब तुम मेरा कमाल देखो" करत थोबाड वर करुन वासले आणि एक एक नुडल तोंडात घेण्याचा प्रयत्न सुरु केला. मी तर डोक्याला हात लावुन फतकल मारुन तिथेच बसले. थोड्या वेळाने पाहिले तर चिरंजीवांचा पुतळा झालेला नुडल्स छतावरुन पडायची वाट पहात. पण डोके सगळे भाताच्या शितांनी भरलेले. ओढुन बसवले समोर आणि शित काढायला सुरुवात केली त्याच्या डोक्यातले. मला खरच पिल्लाच्या डोक्यातील उवा काढणारी माकडीनच आठवली.
आता राहीले होते सुप. पण घड्याळात पाहिले तर नवर्याची यायची वेळ झालेली. पाकप्रयोग बंद केले आणि आधी घर आवरायला घेतले. कुठुन सुरुवात करावी हेच कळेना. तशी मी ५ वर्षांपुर्वीच व्हॅक्यूम क्लीनर घेउन आधुनीक ग्रुहिनी झालेले पण आता तो वापरायचा म्हणजे त्यावरची धुळ काढायला तास लागला. साफ करायला सुरुवात केली आणि साक्षातकार झाला हे काम काही या नविन खेळण्याने होण्यासारखे नाही. मग सरळ झाडु घेतला आणि केले घर साफ.
तयार केलेले दोन्ही पदार्थ फ्रिजमधे कोंबले. आणि फोन करुन हॉटेलातुन चायनीज मागवले. तसे नवर्याला आश्चर्य वाटलेच एतकी मी चेंगट असताना हॉटेलमधुन कसे मागवले ते. पण मी ही सांगितले मी आता आधुनीक होणार आहे. पैशाचा जास्त विचार करणार नाही. बिचारा एकल्यावर चक्कर येउन पडायचा बाकी होता.
मस्त तिघांनी जेवण केले. "मी खुप दमले आहे" असे सांगुन झोपायला गेले. तर १० मिनीटातच खिदळण्याचा आवाज आला. येउन पहाते तर मी व्हॅक्यूम क्लीनर साफ करत होते तेव्हड्या वेळात चिरंजीवाने किचनचे आणि मी केलेल्या पदार्थाचे फोटो काढलेले आणि आता ते पाहुन हसने चालु होते.
अजुनही त्या सॉसच्या बाटल्या पाहिल्या की मला परत उत्साह येतो पण मुलाने काढलेले फोटो आठवुन परत मावळतो.
वा वा भाताची शितं अन नुड्ल्स
वा वा भाताची शितं अन नुड्ल्स छतावरुन लोंबकळताहेत ..खाली ऑ वासुन खायचे ...भन्नाट
मुलाने फोटो काढलेलेच आहेत ... बघायला आवडेल
पुन्हा एकदा दन्स
पुन्हा एकदा दन्स प्रतिसादासाठी
जेवायला बोलावल्यावर आमंत्रीतांना टोप्या द्यायला विसरु नका. >> मी टोप्या घालायला वाचले
झक्कास्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्
झक्कास्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स ...
पण मी म्हणते, एवढ्या उंच
पण मी म्हणते, एवढ्या उंच कशाला उडवायचे. आपण आपले सुपात पाखडल्या इतपतच उडवायचे
अश्विनी, तेवढही करायची गरज
अश्विनी, तेवढही करायची गरज नाही. २ भाजी वाढायचे चमचे किंवा उलथणी घेउन कढईतल्या कढईत पण टॉस करता येईल. सोप्पय खूप.
मी खूप वेळा करते चायनीज घरी. विशेष म्हंजे नवरा आणि सा.बां ची कौतुकाची थाप मिळवलेली आहे, छान करते म्हणून.
आता बोला
मजा आली.
मजा आली.
वर्षे मस्त ग बादवे फ्रीजमधले
वर्षे मस्त ग
बादवे फ्रीजमधले पदार्थ तू तरी खाल्लेस का केल्यासरशी???:हाहा:
आता थाई, मेक्सिकन, इटालियन
आता थाई, मेक्सिकन, इटालियन वगैरे पण लिहि ग
वर्षा, अगदी धम्माल.
वर्षा, अगदी धम्माल.
>>छताचाही फोटो काढायला हवा होता! स्मित
अगदी अगदी
वर्षे हे वाचलेच नव्हते
वर्षे हे वाचलेच नव्हते
वर्षा.......मस्तच गं! मजा
वर्षा.......मस्तच गं! मजा आली.
:D
माझे पण वाचायचे राहिले
माझे पण वाचायचे राहिले होते.
चिनी माणसाला, छतावरच्या शेवया, असा नवीन प्रकार मिळाला, म्हणायचा.
प्रतिसादासाठी धन्यवाद. मग कधी
प्रतिसादासाठी धन्यवाद. मग कधी येताय माझ्याकडे पाहुनचाराला
(No subject)
(No subject)
अजुनही त्या सॉसच्या बाटल्या
अजुनही त्या सॉसच्या बाटल्या पाहिल्या की मला परत उत्साह येतो पण मुलाने काढलेले फोटो आठवुन परत मावळतो >>
टोप्या नाहीतर छत्र्या तरी दे
टोप्या नाहीतर छत्र्या तरी दे गं आमंत्रितांना........मला फोटू पाह्याचे.. भ्या!!!!!!!!!!!!!!!!!
(No subject)
वर्षा अगदी मस्त वर्णन
वर्षा अगदी मस्त वर्णन
छान लिहल्य आय मीन केले
छान लिहल्य आय मीन केले
खूपच मस्त..मी हे आताच
खूपच मस्त..मी हे आताच वाचले..मज्जा आली..आता पुढचा "अनुभव" रेसिपी-फोटो सकट पहायला उत्सुक आहे.
फोटो टाक की
फोटो टाक की
मस्त!!!
मस्त!!!
हसून हसून वाट लागली. माबोवर
हसून हसून वाट लागली.
माबोवर प्रथमच इतक्या प्रांजळपणे लिहीणारी लेखिका सापडली.:फिदी:
वर्षे आता मेक्सिकन ट्राय कर>>
वर्षे आता मेक्सिकन ट्राय कर>>:D
हे राम! .....
हे राम! .....
हायला.. २०१० पासून वर्षीची ही
हायला.. २०१० पासून वर्षीची ही रेसपी," हिट्टे बॉस!!! " इति अक्षयकुमार..
मस्त आहे.
मस्त आहे.
मस्तच लिहीलयं वर्षा!
मस्तच लिहीलयं वर्षा!
Pages