|
Moodi
| |
| | Tuesday, May 23, 2006 - 12:53 pm: | 
| 
|
लिंब्या इंग्रजांनी अशा चाली आणू देत नाहीतर आपलेच लोक असे करु दे. हे योग्य वाटत नाही. मागे जर आपण नकळत, अजाणता किंवा धर्माच्या चालीरीतींखाली जर अशी चुक केली असेल तर ती आता सुधारायलाच हवी.
आमच्या जुन्या घरी मागच्या दारी बाग होती, आम्ही पूजा झाली की ते निर्माल्य अन पाणी झाडांना घालत होतो. पुढे फ्लॅट सिस्टीम आली, अन मग बाल्कनीत कुंड्या ठेवाव्या लागल्या. आता आम्ही कुंड्यांमध्येच निर्माल्य अन पाणी टाकतो. फुले शेवटी शिळी झाली तरी वाईट नाहीत त्याचे चांगले खत बनते, अन हेच सगळ्यांनी करायल हवे. कशाला हवीत रे ती रासायनीक खते झाडांच्या वाढीसाठी? हेच खत उत्तम नाही का?
दुसरी गोष्ट. नद्यांमध्ये वाढणार्‍या पाणवेली पाहिल्यास ना, त्या जेव्हा भराभर वाढतात तेव्हा नदीला विळखा घालुन जसा तिचा प्राण गुदरमरवुन टाकतात. नासिक अन कोपरगावजवळची गोदावरी नदी बघितलीस का? आपली मुळा मुठाचे काय तसेच आहे की. दुसरा करतो म्हणुन मी पण करेन ही वृत्तीच मुंबईच्या मिठी नदीला जहरी विळखा घालुन गेली, अन पावसाळ्यात हजारांचे प्राण तसेच लाखोंचे नुकसान करुन गेली. त्यात दोष नदीचा का माणसांचा? पावसाला नका दोष देऊ भरपूर पडला म्हणुन. त्याला थांबवु शकणार आहात का? का वर विमानाने जाऊन पिळणार त्या ढगांना वाळवंटात ढकलुन?
यथा राजा तथा प्रजा.
एक जुना नासिरुद्दीनचा सिनेमा आठवला. त्यात तो वनाधिकारी असतो. आधीच्या मंत्र्यांनी अन त्याच्या माणसांनी तिथल्या वनातील बेसुमार लाकुडतोड केलेली असते. मग जेव्हा राष्ट्रपती की कुणीतरी उच्चाधिकारी पहाणी करायला हेलीकॉप्टरने येणार आहेत ते कळल्यावर तिथला नगरसेवक की अधिकारी त्या डोंगरांना हिरवा रंग देतो, का तर ती वृक्षतोड दिसु नये म्हणुन.
मग नासिर म्हणतो की वा, आता वर जाऊन आकाशाला पण हिरवा रंग द्या म्हणजे तिथे पण झाडे दिसतील.
असे आहे हे जीवन.!!!
|
Arch
| |
| | Tuesday, May 23, 2006 - 6:35 pm: |
|
|
निर्माल्य झाडात टाकतात आणि त्याच खत होत. पण झाडच नाहीत तर काय करणार? निर्माल्य कचर्‍यात टाकवत नाही पण नदीत टाकवत? आता लिंबू म्हणतो तस त्या नदीत तर मैलापाणीपण सोडलेल असत मग त्यापेक्षा घरातल्या कचर्‍यात टाकायला काय हरकत आहे? गणपती विसर्जनपण त्या नदीत करण्यापेक्षा जर municipalty ने ठेवलेल्या हौदात का नाही करायच?
लिंबू, आपल्याकडून जेवढ करता येत असेल तेवढ कराव. मी निर्माल्य नदीत न टाकण करू शकते. मैलापाणी नदीत सोडू नये अस मी पत्र commissioner ला लिहू शकते. त्याशिवाय group form करून जे काही करता येण्यासारख आहे ते मी करू शकेन पण जे मला आताच करण्यासारख आहे ते मी का करत नाही? ह्याला तुझ्याकडे उत्तर आहे? चला ह्या करता खरच नवा bb उघडला पाहिजे.
|
मूडि, आर्च माझे तुम्हाला अनुमोदन... .. .. .. .. .. ..
|
Bee
| |
| | Wednesday, May 24, 2006 - 2:05 am: |
|
|
माझ्या बहिणीच्या घरी, तिच्या अगदी अंगणासमोर तिने कडूनिंबाचे झाड लावले. ते झाड इतर घरांपासून बरेच लांब होते, कुणाला त्याची अडचन नव्हती. ताई भाऊजी बिचारे गरीब. शेजार्‍यांनी सारखा नाद लावला झाड उपटून फ़ेकून द्या. पुरुषभर उंचीचे कोवळे झाड शेवटी उपटून फ़ेकून द्यावे लागले. कारण काय होते तर पुढे चालून झाडांच्या मुळा घर उध्वस्त करतील. जुन्या घरात अशी कित्येक झाडे मी बघितली आहेत की त्या झाडाचा डोलारा घरावर सावली पांघरून मोठ्या दिमाखाने उभा आहे. त्याची सावली, हवा मालाकासाठी उपयुक्त ठरते आहे. पण आजकाल लोक स्वत झाड लावणे तर दूरच पण इतरांनी लावलेले झाडही उपटून टाकायला सांगतात. आमच्या घरीही अशीच आजूबाजूची लोक बदामाचे झाड लावायला नको होते पुढे चालून त्रास होईल अशी विनंती घेऊन पुढे आले होते पण घरच्यांनी त्यांना हुडकावून लावले. माझ्या ताईला मी खूप प्रवचन दिले ह्या विषयावर पण ती म्हणाली कुठे आपल्या काळजीत अजून कलह निर्माण करून घेता म्हणून आम्ही झाड उपटून फ़ेकून दिले. तुझी आठवण झाली की भाऊ बोलेल पण शेजारी खूपच धीट झाले होते.
महानगरपालिकेद्वारे खरच शहर स्वच्छता होत असते असे मला मुळीच वाटत नाही. अहो खत फ़ेकायला एकही टाकी नाही, दूरदूरपर्यंत रस्ते नाहीत, पाणी वाहून जायला नाल्या नाहीत, वीज नाही, प्यायचे पाणी नाही. जगण्यासाठी लागणार्‍या जेमतेम सुविधाही नाहीत. मुळात प्रश्न सगळे मुलभुत आहेत. तरीही खरे सुजान आणि सुसंस्कृत लोकं ह्यावर काहीतरी तोडगा काढतात. तसे करणे सगळ्यांना शक्य असते पण मुळात आळस, नावड, बेशिस्त ही कारणे त्यांना तसे करू देत नाही.
|
आर्च, मुडी, बी, माऊडी, विकास तुमच्या पोस्ट्स चान्गल्या हेत, अन खरोखरच "स्वच्छतेबाबत सामाजीक शिस्त / बेशिस्त" अशा विषयावर चर्चा व्यायला हवी!
या बीबीचा विषय वेगळा हे सबब दुसरीकडे केव्हा तरी.... 
|
एक काळा बुधवार आणी नन्तरची तर्‍हा - भाग एक
तर २४ मे, एक काळा बुधवार! दिवसभर ऑफिसातल्या किचकट कामाने मेन्दु शीणलेला, एचजीवरच्या काही पोस्ट्स मधुन निर्माण होऊ घातलेला गम्भिर वाद आणि दुपारच्या रणरणत्या उन्हातून ऐनवेळेस करावी लागलेली पुण्याची चक्कर! तशात मोबाइल घरातच विसरलेला... आख्खा दिवसच गचाळ चाललेला
त्यादिवशी सव्वापाचला पुण्यातल्या एजण्टच्या ऑफिसात मी पोहोचतो न पोहोचतो तोच मला मेसेज मिळतो की तत्काळ ऑफिसमधे कलीगला फोन करा अर्जण्ट काम हे!
मनात म्हणल आता काय ही नविन आफत? दिवसभर केलेल्या कामात काही चूका हेत का ते आठविन किन्वा आधिच्या केलेल्या पण झाकुन ठेवलेल्या चूकान्ना उजाळादेत थोड भीतभीतच कलिगला फोन लावला! मनात म्हणल जे व्हायच असेल ते होऊद्या, मी फोन न करुन थोडीच घडायच ते थाम्बणार हे? तर आलिया भोगासी असावे सादर या न्यायाने त्याला फोन केला आणि त्याने ती धक्कादायक बातमी कळवली!
गावाकडे लिम्बोण्यान्ना घेवुन गेलेली लिम्बी सिरियस आजारी असुन तुला तिला आणायला तिकडे गाडी घेवुन गेले पाहीजे, ती यस्टीनी येत होती पण गावकर्‍यानी तिला थाम्बवले! काल पल्ल्याडच्या गावातला डॉक्टर बोलावला होता, औषध दिल हे पर उतार नाही!
कस तरी एजन्टकडच काम उरकल, लिम्बीच्या वहिनीला फोन करुन गाडी तयार ठेवायला सान्गितली अन घाई गडबडीन परतीला लागलो!
डोक्यात विचारान्ची चक्रे चालूच! मनात म्हणल आता आली का पन्चाईत? पाहुण्यारावळ्यान्नी गजबजलेल्या अन लग्नमोसमाच्या आहेराच्या दणक्याने तन्गलेल्या मे महिन्याच्या ऐन अखेरीला खिशातल्या धावीस रुपड्यान्च्या बळावर आता कुठुन हो आणायची हिला गाडीघोडा करीत? म्हणल चला एटीएम वर काय सोय होते का बघु! लास्ट वीक म्हन्जे तिथे गर्दीही नसेल! वाटेत दिसलेल्या पहील्याच एटीएम मधुन दोन हजार काढले! एकीकडे डोक्यात वादग्रस्त मुद्द्यान्चा विचार, त्याच्या बचावाची रुपरेषा ठरत चाललेली, दुसरीकडे दोन हजारात काय काय अन कस भागवाव तो विचार, तिसरीकडे पुण्यातील बदनाम रस्ते आणि ट्रॅफिकशी झुन्ज... गाडीची सोय नक्की होइल ना? नाही झाली तर दुसरा पर्याय काय? दुसरे पर्याय झेपतील ना? आत्ताच सहा वाजत आलेत, पोचेस्तोवर रात्र होणार... वाटमारीचा एरिया अन दिवस पण... सोबतीला कुणाला घ्यावे? कोण येवु शकेल? निघताना खिशात बॅगेत काय काय कोम्बुन घ्याव? आता खाव प्याव की नाही? खाण्यावरुन आठवल... लगेच कासारवाडीत जोशी वडेवाल्यान्च्या इथ एक वडापाव खाऊन घेतला! एटीएम वरुन कार्ड पुन्हा काढुन घेतल की नाही त्याची खिसे चाचपुन खात्री करुन घेतली... हो होत अस कधी कधी... विचारान्च्या ओघात गोष्टी विसरल्या जातात!
मनात एकेक हिशोब होत होते.. आत्ता निघिन, पोचेस्तोवर रात्रीचे साडेदहा अकरा होतील, जास्तच झाल असेल तर उलट्या पावली माघारी फिरुन ऍडमिट कराव लागेल, कुठ करायच? ठीके, ही ही हॉस्पिटल्स जवळची आहेत... बर पण मग उद्या मुम्बैला जायच ते कस करायच? तिकडे तर जायलाच हव... विचारान्नी मेन्दुचा नुस्ता भुगा होत होता...! म्हणल उद्याच उद्या... आत्ताच काय ते बघ आधी लिम्ब्या!
घरी पोचलो, आणि लिम्बीच्या वहिनीन ती सुवार्ता कळवली की लिम्बीच्या भावाला अन तिला दोन दोन प्रोग्रॅम अटेण्ड करायचे असल्याने त्यान्ची गाडी त्यान्नाच लागणार! मनात म्हणल आता आली का पन्चाइत, त्याला म्हणल अरे तुझी बाइक असली तर दे, माझी खराब हे!
अरे हो पण बाइकवर बसवुन लिम्बीला आणणार का?
नाही रे तिकडे बघीन काहितरी सोय, नायतर लिम्बोटल्याला बरोबर घेतो हे, त्याला यस्टीत बसविन तिच्या सोबत... बघतो, काहीतरी करीनच!
पुन्हा कलीगला फोन लावला, अरे लेका ती सिरियस म्हणजे कितीक सिरियस हे? मला गाडी मिळत नाही हे तर इकडुनच Ambulance नेवु का?
कलिग बोलला, तस नको तू आधी तिकडे जा अन बघ काय ते! बर म्हणल... हे म्हणजे सगळच अधान्तरी...!
तेवढ्या गडबडीत दोन नम्बर उरकुन, म्हातारीला आवश्यक सुचना देवुन, लिम्बोटल्याला बरोबर घेवुन, पाण्याच्या बाटलीपासुन बॅटरी, औषधे, गायछाप, वगैरे अचाट आणि अफाट सामानाने बॅग कोम्बली नि निघालो. पहिल्यान्दी लिम्बीच्या भावाला गाठले, त्याच म्हणण पडल की मी त्याची एक पन्चवीस वर्षे जुनी कमाण्डर जीप न्यावी! मला भरीला घालायला लिम्बोटला एका पायावर तयार...
बाबा, घ्याऽऽ होऽऽ, काही होत नाही.. मी हे ना बरोबर!
लेका तु हे ना काय तु हे ना बरोबर? ती गाडी कशी हे माहीते ना तुला? मी कधिही चालवित नाही ती!
नाही हो, तुम्ही जीपच न्या, मी सान्गतो ऐका माझ, तिच काम गेल्याच आठवड्यात करुन आणल हे.. आता ब्रेक पण अगदी व्यवस्थित लागतो दोन तीनदा पम्पिन्ग केल्यावर! इति लिम्बीचा भाऊ
अरे पण स्टिअरिन्गच्या प्लेच काय? फुटभर हिकडुन तिकड फिरवाव लागत, गाडी वेगात रस्ता सोडते ते वेगळच अन ब्रेक मारल्यावर डावीकडे फिरती.... माझा डचमळीत स्वर
काही होत नाही हो, जीजाजी तुम्ही उगाचच घाबरता!... मला डोक्यावर टाकायचा असेल तर जीजाजी हे राखुन ठेवलेल सम्बोधन.. आता इतक्या वर्षान्च्या अनुभवान मला पाठ झालेल!
लिम्बोटल्याच्या नजरेत स्पष्ट भाव... क्काऽऽऽय पण बाबा हेत ना! येवढी साधी जीप न्यायची तर केवढे घाबरताहेत!
त्याला काळजी पडलेली ना... रात्रीच्या थन्डीत अन वळीवात बाईकवरुन कोण जाणार?
त्याच्या नजरेतले भाव बघितले अन माझ्यातला बाजीप्रभु जागा झाला! मनात म्हणल, अरे आत्ता हे शौर्य दाखवायच नाही तर केव्हा? अन तिकडे लिम्बी खरच खुपच आजारी असेल तर तिकडे तरी सोय कुठुन होणार हे? अन येष्टीच आली नाही तर? अस काय काय बरच डोक्यात आल्यावर मग जीप घेवुन निघालो!
गाडीत बसलो, पहिल्या झटक्यात गाडी खुप काळा धुर सोडत चालू झाली!
माझ लक्ष डिझेलच्या मीटरकडे होत, शिन्चा मीटरचा काटा चालु करायच्या आधी नी नन्तरही मध्यातच लटकलेला! लिम्बीच्या प्रिय भावाला जवळ बोलावुन विचारले, महोदय, हा मीटर काय दाखवतो हे? मी या गाडीत आता किती इन्धन भरू? किती इन्धनात हे धुड हा सव्वदोनशे किलोमीटरचा प्रवास करील?
त्यान उत्साहात सान्गितल की ही गाडीना आहे त्या इन्धनात कात्रज गाठेल, तिथ भरुन घ्या, तीनशेत काम होऊन जाइल... मी म्हणल तीनशे नको, मी पाचशेच टाकतो... लगी लगी लिम्बीच्या बाबानी पाचशेची नोट पुढे केली...
अन म्या मोठ्या उदाऽऽऽर अन्तःकरणाने ती नाकारली..... 
निघालो, वाटेतल्या पहिल्या पम्पावर मगाशी एटीएम मधुन काढलेल्यातली हजाराची नोट नाचवित पाचशेच डिझेल भरुन घेतल! मी गाडीतच रुबाबात बसुन होतो! लिम्बोटल्या खाली उतरलेला! आणि आम्ही निघालो! इथेच सान्गायला हरकत नाही की दुसर्‍या दिवशी परत येताना जेव्हा घामाने नखशिखान्त न्हाउन निघत होतो, मला आठवले की हजार देवुन पाचशे परत घ्यायचे राहीलेत! पण आत्ता निघालो ते मात्र टेचात! तरी मनात धाकधुक होतीच, कारण गाडीच अवघड होती!
देहू कात्रज बायपासला गाडी लावली अन बुन्ग्गाट काढली! आता या जुन्या गव्हर्नर असलेल्या जीपचा "बुन्ग्गाट्ट" इस्पीड म्हन्जे किती तर जास्तित जास्त साठ! चाळीसच्या पुढे कन्ट्रोल करायला अवघड, निव्वळ शब्दात वर्णन करणे कठीण हे! पण स्टिअरिन्गच्या प्ले मुळे गाडी डावी उजवी हेलकावत नेत होतो! आजुबाजुने ऐन्शी नव्वद शम्भरच्या स्पीडने पळण्यार्‍या गाड्यान्पासुन स्वतःला नि त्यान्नापण वाचवित कात्रज तिठ्ठ्याजवळ आलो ते वाटेतल्या कार्यालयात लग्न चाललेली त्यान्च्या गर्दीमुळे हेऽऽ ट्रॅफिक जाम! तोवर दिवे लावायला लागले होते! तिथुन कसाबसा बाहेर पडलो नाही तोच तिठ्ठ्यावर accident झाल्यामुळे लाइन लागलेली, माझ्या गाडीची औकाद मी ओळखुन असल्यामुळे माझी गाडी मी शक्यतो डाव्या हाताला ठेवत होतो! बराच वेळ झाला, हालचाल नाही तर मी गाडी बन्द केली. थोडी हालचाल झाल्यावर चालु करुन दोन चार फुट पुढे, पुन्हा बन्द केली, अस एकदोनदा झाल अन तिसर्‍यावेळेस साक्षात्कार झाला की बॅटरी पुर्णपणे डाउन झाली हे!
मनातल्या मनात सणसणीत शिव्या घातल्या.... कुणाला? ते माहीत नाही!
तोवर ट्रॅफिक निघालेल, मागला हॉर्न वाजवुन वाजवुन थकलेला!
लिम्बोटला माझी गम्मत बघत हसत बसलेला! त्याच्यावर करवादलो, शिन्च्या, मगाशी मी हे ना म्हणुन नाक वर करुन बोलत होतास ना? उतर लेका तू हेस तर अन मार धक्का!
उतरला बिचारा! मारलन धक्का, घेतली गाडी बाजुला!
पण खरच का तो बिचारा? लेकाचा तो सगळा एपिसोड मस्त हसत खेळत एन्जॉय करत होता! धक्का मारणे ही पण त्याच्या साठी गम्मतच होती!
पण त्या येड्याला कुठ माहीत की समोरच्या तिठ्ठ्यावर ट्रॅफिकच्या सब इन्स्पेक्टर पासुन समदे मौजुद हेत, अन त्यातल्या कुणाच हिकड लक्ष गेल की आपण बनणार बकरा!
गाडी बाजुला घेतली, उगाचच बॉनेट उघडुन आत डोकावुन बघितल... लिम्बोटला पण मधे मधे डोक खुपसत होता! आता करायच काय? लिम्बीच्या भावाला कळवायच तर माझ्या मोबाइलच आऊटगोइन्ग बन्द पडलेल, जवळपास रुपयावाला फोन नाही! आता आली का पन्चाइत.
एक सणसणीत शिवी (मनातल्या मनात, होऽऽ उगाच लिम्बोटल्यावर कुसन्स्कार व्हायला नकोत) हासडुन बॉनेट दाण्णदिशी आपटल, सहज म्हणुन पुन्हा स्टार्टर मारला नी काय आश्चर्य? गाडी चालु झाली की! बॅटरी डाऊन झाली तरी थोड्यावेळात थोडीफार धुकधुकी तिच्यात निर्माण होते असे ऐकुन होतो! तेवढ्या जोरावर गाडी चालू तर झाली होती, लिम्बोटल्याला म्हणल चल मार उडी आत, निघु आता, अन आता बन्द नाही करायची गाडी, दिवे पण पाहिजे तेव्हाच लावायचे!
झाऽऽल, पुन्हा घुसलो ट्रॅफिकच्या रान्गेत, अगदी डावीकडुन... मधल्या रान्गेतले मगाचच्या ट्रकचे क्लिन्नर माझ्याकडे दयार्द्र नजरेने बघत होते! होता होता ऐन तिठ्ठ्यावर पोचलो.
कात्रजचा तिठ्ठा ज्यान्ना माहीत हे त्यान्ना हे वर्णन अचुक कळेल, वरुन (म्हणजे घाटाकडुन) येणारा गॅस टॅन्कर नी ऑक्ट्रॉय नाक्याकडुन येणारा मालवाहू ट्रक यान्च्या मध्यात घुसवलेली की घुसलेली कार चेपली होती अन क्रेन आणायला जागा नव्हती! ट्रॅफिक फुल्ल टू जाम!
आमचा टर्न आला, आम्ही उजवीकडे वळलो... तिकडे पुर्णपणे चढ हे! बोम्बलायला या गाडीचे ब्रेक डबल तिबल पम्पिगवाले, क्लच नी ब्रेक दाबायचे तर सीटाच्या पाठीला जीवतोडुन जोर देवुन मागे चेपत पायाने लीव्हर चेपायच्या! लै डेन्जर अन अवघड काम! अन तशात चढावर इन्च इन्च गतीने पुढे सरकत, थाम्बत पुन्हा गाडी मागे सरकु न देता पुढेच सरकायचे! हाप क्लच ने जमवले पण तोवर पायात दणाणा गोळे येवु लागलेले! एका ठिकाणी माझा हाप क्लच कन्ट्रोल सुटला, गाडी मागे जावु लागली, मागला शन्ख करु लागला तर झटक्यात ऍक्सिलेटर दाबला अन काय म्हणता राव? गाडी जुनी असली तरी इन्जिन मस्त हे तर अशी बुन्ग्गाट्ट उडी मारली ना गाडीने... शेजारी रोड डिव्हायडरसारखा पोलिस उभा, बघत होता! म्हणल आता शम्भरी भरली आपली.. पण काही बोल्ला नाही.. पुढे निघालो!
नुकताच ऍक्सिडेण्ट झाला होता त्यामुळे कात्रज घाटाकडे फार रान्गा लागल्या नव्हत्या! कसे बसे खेडशिवापुरला पोहोचलो!
तोवर अस लक्षात आलेल की या गाडीच्या काचेच्या वरल्या अर्ध्या भागात सन फिल्म लावलेली... ते उन्हाच ठीकहे हो, पण बोम्बलायला त्यामुळे अन्धारात त्या फिल्लम मधुन पलीकडच काहीच दिसत नव्हत ना! पुढच नीट बघायला पाठीला पोक काढुन बगळ्याप्रमाणे मान वाकवुन बघायला लागत होत!
खेडशीवापुरात लिम्बोटल्याला फोन करायला पिटाळल अन मी खिशातल्या कटरने फिल्लम काढायचा प्रयत्न करु लागलो, पण हाय रे दैवा! फिल्लम फारच पक्की चिकटवली होती ती कणभरही निघेना, नुस्तेच ओरखाडे दिसु लागले, म्हणल या ओरखाड्यान्नी जेवढ दिसत तेही दिसेनासे होइल, तेव्हा नकोच हा प्रयत्न!
लिम्बोटल्याला गाडीत घेतला, तोवर साडेआठ वाजलेले! बॅटरी डाउन, त्यामुळे गाडी रेज केली तरच उजेड व्यवस्थित पडायचा नाहीतर बजाजच्या स्कुटरसारखी मेणबत्ती! तशात एक दिवा आभाळाकडे उजेड पाडणारा तर दुसरा पायापाशीच! अप्पर द्या नाहीतर डीपर, समोरचे वैतागायचे!
होता होता चारपदरी रोडवरुन दोन पदरी रोड मग एक पदरी रोड शेवटी शेवटी पाऊण पदरी बैलगाडीचा रस्ता असे करत करत ठीकाणावर पोचलो!
क्रमश (बाकी नन्तर लिहीन)
|
अन्तिम भाग दोन्:
गाडी पुढेमागे करीत सोइस्कर उताराकडे तोन्ड करुन लावली अन मोठ मोठ्या दगडान्च्या उट्या लावल्या! गाडीचा कडेकोट बन्दोबस्त करुन धावत पळत घर गाठले! तोवर पावणे अकरा वाजलेले!
लिम्बी हन्थरुणावर कण्हत पडलेली! चार दिस झाले जाऽऽम ताप होता, उतरतच नव्हता! ख्याली खुशाली विचारली, सान्गितली, म्हणल सकाळचा चारचा गजर लावतो, साडेपाचलाच बाहेर पडु!
मग मला आठवण झाली दोन नम्बरची! खिशातली छोटी बॅटरी वेगळी, बॅगेतला मोठा टॉर्च काढला, ओढ्याकाठी दीडदोनशे फूट लाम्ब अन्तरावर झाडीच्या गचपणात बान्धलेले सन्डास!
बकेट पाण्याने भरुन घेतली, लिम्बोटला सोबतीला येतो हे का त्याचा अदमास घेतला! तो झोपेला आला होता! एकलाच निघालो तोच लिम्बोण्यान्नी खुषखबर दिली!
बाबा बाबाऽऽ! सन्डासात की नाऽऽई साप दिसला! इति धाकटी
माझी नजर शन्कीत.. कुशन्कीत वगैरे...!
विश्वास नाही बसत बाबा? अहोऽऽ खरऽऽऽच साप दिसला, ताईला दिसला अन शेजारच्या काकुन्नापण, होक्की नाहीऽऽऽग ताईऽऽऽऽ?
तोवर मी गार! पोटातली कळ पोटातच जिरलेली! तोन्डावर अवकळा आलेली!
अन ताई सान्गति.. होऽऽ ओ बाबा, खर्रच साप दिसलेला, मी पण बघितला, आतच बसलेला होता वेटोळे करुन, खुप मोठ्ठा हे!
मनातल्या मनात शिवी हासडत मी करवादलो, अग पण हे आत्ताच सान्गायला हव होत का?
अहो मग आत्ता नाही सान्गायच तर कधी? जावुद्या बुवा, आम्ही आपल तुमच्या चान्गल्या करता सान्गितल अन......!
लिम्बी अन्थरुणावर, लिम्बोण्यान्चा घाबरणे आणि घाबरवणे याशिवाय दुसरा उपयोग नाही, तर लिम्बोटल्यालाच विचारल, येतोस कारे सोबतीला?
तसा तो पण मनातुन टरकलाच होता, पण आता नाही कस म्हणणार? आला! पण बिच्चारा वगैरे काही नाही हां! शिन्चा काठी आपटत मोठ्ठी बॅटरी घेवुन ते पण एन्जॉय करत होता!
आलो घरात परत!
मगाशी पुण्यातुन येताना जोशी वडेवाल्याकडुन वडापाव अन डाळवडे घेतले होते ते पोरान्ना खाऊ घातले, मी पण एक हाणला, म्हणल सकाळी निघताना काहीतरी ताकद असु दे!
तेवढ्यात लिम्बीनी डिक्लियर केल की मागल्या दाराची कडी लागत नाहीहे, आत्ताच काहीतरी करा! नाहीतर निघताना घोळ होइल!
हे सगळे घोळकरीच! मनात म्हणल अग बारा च्या सुमारास कडीकोयण्डा दुरुस्त करताना जे आवाज होतील त्यातन किती घोळ होतिल? आख्खा गाव जागा होइल की!
जाऽऽम वैतागलो! अन्ग अगदी ठणकत होत तर आधी क्रोसिन हाणली, वर गायछापचा बार भरला! तिथली कपाट पेट्या वगैरे धुन्डाळली, कुठच काही हातोडा, स्क्रूड्रायव्हर, पक्कड काहीच सापडेना, म्हणल एखादा पाईपचा तुकडा तरी मिळुदे....
मिळाला
पण तो होता प्लॅस्टिकचा! कपाळाला हात मारुन घेतला! जीपमधुन काही आणाव तर जाम कन्टाळा आलेला अन जीपमधे काही फारस उपयोगी हाताला लागणार नव्हतच... उगाचच खुडबुड झाली असती
शेवटी तिरीमिरीने उठलो, बाहेर जळवणापाशी गेलो, मस्त पैकी दन्डाच्या जाडीच्या आकाचे दाण्डग शोधुन काढल, कडी ही अशी आडवी बाहेर काढली, अन जीव तोडुन लगावुन दिले दोन चार दणके! आन्गस्स! आता लागु लागली की नाही कडी?
मी विजयी मुद्रेने लिम्बोटल्याकडे पाहीले! तो आपला हसतच होता!
घोटभर पाणी पिऊन अन्थरुणावर येवुन पडलो! पण झोप कसली लागती?
बोम्बलायला या खेडेगावात इतक्या तर्‍हतर्‍हेचे कीटक, किडे, मुन्ग्या असतात ना! काही उडते, काही उदत येवुन अन्गावर उडी मारणारे, काही कानात घुंघुं करणारे, काही कपड्यात शिरून वळवळ करणारे... एक का तर्‍हा? अज्जीबात जोप येत नव्हती!
शेवटी पहाटे पहाटे जरा कुठ डुलकी लागते तोच गजर झाला!
लिम्बोण्या लिम्बोटला सगळ्याना धपापा उथवीत आवरुन घेतल अन साडेपाचला घर सोडल! डिकीच कुलुप निघेना तर दगुडानी ठोकुन उघडल! लिम्बीच सगळ सामान, कपडे लत्ते चीजवस्तु भरलेल्या पिशव्या जीपमधे कोम्बल्या! मधल्या हौदात जाजम टाकल एक मऊसर पिशवी उशीसारखी ठेवली, आता गाडी उताराला द्यायची सोडुन नी टाकायची गिअर मधे, की झाली चालू की दोन अडीच तासात पुण, हाय काय अन नाय काय त्यात! लिम्बीला पारावर बशिवल अन मी बसलो गाडीत!
लिम्बोटल्याला सान्गितल उटी काढ! उटी कसली जागची हलत्ये? गाडीची चाक पार रुतुन बसलेली उटीवर! दोन चार जणानी ढकलायचा प्रयत्न केला, गाडी तसुभर हलली नाही! चडफडत गाडीतुन खाली उतरलो, जीव खाऊन रेट दिला एका हातान अन दुसर्‍या हातान उटी काढली! धावत पळत गाडीत जावुन बसलो, क्लच दाबुन उताराला सोडली गाडी अन वेग आल्यावर घेतला पाय काढुन अन काय! हा भकाका काळा धूर सोडत गाडी चालू झाली ती झुम्मकन फुढे नेली अन फिरवुन परत आणली! समद्याना त्यात कोम्बल अन निघालो बुन्ग्गाट!
पुन्हा बैलगाडीचा अर्धा पाऊणपदरी रस्ता, मग एकपदरी, मग दुप्रदरी असे करत करत सणकत सणकत सकाळच्या थन्ड वेळेस बेन्गलोर पुणे हायवेला पोहोचलो!
अगदी दृष्ट लागावी असा प्रवास चाललेला होता!
आणि थोडक्याच वेळात गाडी चित्रविचित्र आवाज करी ढबढबत बन्द पडली ती हलकेच बाजुला घेतली!
मी लिम्बोटल्याकडे बघतो हे तर तो माझ्याकडे! माग लिम्बोण्यान्चा चिवचिवाट चालुच अन लिम्बी अर्धवट गुन्गीत!
उतरलो खाली! अजुनही बॅटरी चार्ज झालेली नसल्याने स्टार्टरचा उपयोग होत नव्हता! बॉनेट उचकटल!
लिम्बोटल्या त्याच्या तुटपुन्ज्या ज्ञानावर विचारीत होता, बाबा बाबा, पाणी बघायच का? बघु का?
अब्बे येडाहेस का तू? तोन्ड भाजुन घेशिल ना आत्ता झाकण उघडलेस तर! अन निघतानाच पाणी भरल होत ना? लेका गाडी बन्द पडलीहे, तिथे पाण्याचा काय सम्बन्ध?
बॉनेट पुन्हा बन्द केल! विचार करीत बसलो! आजुबाजुने वेगात जाणार्‍या गाड्यान्कडे हताश नजरेने बघत होतो! आता लिम्बीला कोणत्या गाडीतुन पुढे पाठविता येइल? या रस्त्यावर कोण मदत करेल? सिक्स सीटर किन्वा जीपा किन्वा दुधाचे ट्रक मिळु शकतील का?
सर्वस्वी हताश अवशेत ऐन निर्मनुष्य निर्वस्ती अशा रस्त्यावर चेहरा पाडुन उभा होतो! त्याच दिवशी ऑफिसला जाणे भाग होते कारण पुढे मुम्बैला जायचे होते! ऑफिसशी सम्पर्क साधणे शक्य नव्हते! अर्थात तसे कलिगला आधीच कल्पना देवुन ठेवली होती की मला यायला उशिर होइल, पण गाडीच बन्द पडली हे अन जाताच आले नाही आता तर?
पुन्हा गाडीत बसलो, समोरचा रस्ता न्याहाळला, मागे पण बघितले! गाडी जिथे उभी होती तिथुन समोर शम्भर एक मीटर अन्तर चढ होता, मागे उतार! तसल्या भर वेगातल्या ट्रॅफिकमधे उलटा धक्का मारुन रीव्हर्स मधे गाडी चालु करण्याचा प्रयत्न करता येणे शक्य नव्हते तर लिम्बोण्यान्ना खाली उतरवले, लिम्बोण्याला म्हणले मार धक्का!
गाडी रस्त्याकडेच्या मातीवर होती.. धक्का मारणे खुप जड जात होत म्हणुन गाडी डाम्बरी सडकेवर घेतली! आता अगदी कडेचा पट्टा गाडीच्या मधुन जात होता अन गाडी अर्धि अधिक दाVया पदरात होति! मागुन येणारी वहाने उजव्या पट्टीतुन झुम्मकन जात होती तर ट्रक बस वगैरे आम्हाला खेटुन पास होत होते!
इकडे पोट्ट्यान्चा घाम निघतो हे अस दिसल्यावर मी पण खाली उतरलो, दरवाजा उघडा धरुन जोराने रेट लावीत मधेच थबकत, फुललेला श्वास घेत कशीबशी गाडी चढाच्या टोकावर आणली! तोवर घामाने निथळलो होतो
आणि पोट्ट्यान्नी डिक्लियर केल की बाबा प्यायच पाणी सम्पल हे!
शिन्च्यान्नो नेहेमीच काय मी काळजी घ्यायची? तुम्हाला पाणी भरुन घेता नाही आल?
त्याक्षणी रस्त्यावर धाप लागलेली असताना तहानलेल्या अवस्थेत त्या पोट्ट्यान्ची उलटतपासणी घेवुन काहीच साध्य होणार नव्हते!
गाडीत वाकुन बघितल तर एक जुनी कधीन्ची तरीची बाटली दिसली... तसेच त्यातले घुटकाभर पाणी प्यायलो! थोडा दमछाक घेवुन पुन्हा गाडी ढकलली जोसात अन उडीमारुन आत बसलो अन टाकली गिअर मधे!
धुड धुड फाक फाक आवाज करीत गाडी चालू झाली अन लगेच बन्दही पडली! पोट्टे मागुन पहिल्यान्दा जल्लोष करीत नी नन्तर हिरमुसल्या अवस्थेत धावत आली
बाबा, आताहो काय करायच? इति थोरली...
मला काय माहीत? बघतो काय करता येत ते....
पुन्हा बॉनेट उघडल, बसलो आत डोकावित! लिम्बोटल्यापण मधी मधी डोचक खुपशीत होता!
एकतर मला डीझेल इन्जिनच काही समजत नाही! तशात हा मधी मधी लुडबुड करतो! जाम वैतागलो होतो! पण वैतागणार कुणावर? त्या चिल्ल्या पिल्ल्यान्नी काय घोड मारल हे? अन आता जबाबदारीन त्यान्ना घरला तर पोचवलच पाहीजेल!
कपाळावरच्या आठ्यान्चे जाळे अधिकच घट्ट विणीत मी विचार करु लागलो! तोवर लिम्बोटला काहीतरी खुडबुद करीत होता, बघितल तर एका लिव्हरने पम्पिन्ग करीत होता, अन आठवले मला! गाडी बहुतेक एअर धरीत असावी.... पान्हा काढला, खचाखचाखचा पम्पिन्ग केल अन नट ढिल्ला करुन धार येइस्तोवर पम्पिन्ग करित राहिलो, नट टाईट केला, बॉनेट लावुन गाडीत जावुन बसलो, मगासारखच धक्का मारुन गाडी चालू केली, पण या बारीला लिम्बोटल्याला बोलावुन स्टिअरिन्ग वर बसवला ऍक्सिलेटर नी ब्रेक वर पाय देववुन! अन मी धावलो बॉनेट उघडायला स्पॅनर घेवुन! मग एका हाताने ऍक्सिलेटरची लिव्हर वर खाली करीत, दुसर्‍या हाताने नट ढिल्ला करुन पुन्हा पम्पिन्ग करीत धरलेली हवा पाऽऽर काढुन टाकली नी गाडीच बद्दकिनी येणारा आवाज जावुन रोंरांवत चालु झाली! पुन्हा धावत पळत बॉनेट बन्द करुन लिम्बोटल्याला अलगद पलिकडे सरकवुन आसनस्थ झालो! अन निघालो पुण्याकडे!
खेडशिवापुर येइस्तोवर असेच अजुन दोन वेळेस करावे लागले!
खेडशिवापुरात आलो, कुलकर्ण्यान्च्या समोर गाडी लावली, पहिले झूठ लिम्बीच्या भावाला फोन लावला, म्हणल दुसरी गाडी पाठव, ही गाडी बाद झाली हे! तो म्हणला दहा मिन्टात फोन करुन सान्गतो!
दहा मिन्टान्नी ती खुषखबर आली की ड्रायव्हरची सोय नसल्याने दुसरी गाडी पाठवता येत नाही सबब जीप तिथेच सोडुन आम्ही यस्टी करुन किन्वा दुसर्‍या वाहनाने यावे!
माझ्या पायाखालची वाळु सरकली! आता हे धुड हायवेवर सुरक्षित कुठ कुणाला सान्गुन ठेवायचे? बस कधी मिळणार कि कोणते वाहन मिळणार?मी घरी कधि पोचणार? ऑफिसला कधी जाणार? एक ना अनेक प्रश्णान्च्या फैरी मनात उभ्या राहील्या, शिवाय वादग्रस्त विषयही मनाच्या एका कोपर्‍याला खुपत होताच!
मग आधी शान्तपणे परिस्थितीची कल्पना लिम्बीला दिली! हॉटेलातुन बिसलरी अन कोल्डड्रिन्क घेवुन पोट्ट्यान्ना पाजल! पुन्हा एकदा पम्पिन्ग वगैरे केल, सर्व वेळ गाडी चालुच ठेवली होती! निघालो!
डोक्यात एक विषय असा होता की जोशी वडेवाल्याच्या इथ पार्किन्ग हे तर त्याला सान्गुन गाडी तिथ ठेवावी म्हणुन पार्किन्ग मधे घुसणार होतो पण मन डळमळित असल्याने तो विचार रद्द केला अन लिम्बीसहीत सगळ्यान्चे मत असे पडले की काय व्हायच ते होऊद्या, पण आपण पुढे पुढेच जावु, एकदा का कात्रज पार केल की आपलीच हद्द!
मी म्हणल की विचार ठीक हे पण अशीच हवा ऐन घाटात चढणीवर धरली अन गाडी बन्द पडली तर काय?
काही होत नाही हो बाबा! अन बघु काय झाल तर!
म्हणल लेको तुम्हाला धक्का द्यायला लागे, आहे तयारी? शिवाय पोलिसान्च्या क्रेनचे साताठशे रुपये होतील ते वगळेच!
शेवटी जय भवानी जय शिवाजी करुन पुढे निघालो ते घाटाच्या अस्लीकडे पुन्हा पम्पिन्ग करुन घाट माथ्यावर सुरक्षित तिसर्‍या गिअर मधे पोचलो आणि बोगदा पार केल्यावर सुटकेचा निश्वास टाकला, गाडी घाटातल्या उताराला लावुन सर्व घाट निर्विघ्नपणे पार पाडला, कात्रज खालच्या पम्पावर अजुन दोनशे रुपयान्चे डिझेल भरले आणि कात्रज बाह्यवळण रस्त्यावर आलो, तिथे पुन्हा एकदा पम्पिन्ग करुन सणकत धायरी पार केली अन गाडी आचके देत पुन्हा बन्द पडली!
आता पम्पिन्ग सवैचे झाले असल्याने मनात फारशी धाकधुक नव्हती व मोठ्या आत्मविश्वासानेच बॉनेट उघडले, स्टार्टर देवुन बघितला तर गाडी चालू झाली, उटी लावुन धावत पळत पम्पिन्गला गेल्यावर साक्षातकार झाला की रेडिएटरमधुन बारीक धार लागली असुन फॅनवर पडल्याने मस्त तुषार उडताहेत!
कसली वाफ अन कसल पोळण, पहिल्यान्दा गाडीच इन्जिन मोशन मधे आणल अन रेडिएटरच झाकण घाबरत घाबरत उघडल... पाणी दिसेनासे झालेले, लिम्बोटल्यावर अरे नुस्ता बघत काय उभा राहीलाहेस अशी बोम्ब ठोकत पाण्याच्या कॅन मधुन उरलेल निम्मशिम्म पाणी रेडिएटरच्या नरड्यात ओतल अन निघालो!
आता अजुन एक गोष्ट लक्षात आली होती ती म्हणजे स्पीड चाळीसच्या वर गेल्यावर हवा पकडली जाते तर त्या ऐन्शी नव्वद शम्भर अशा स्पीडच्या रान्गेत माझी गाडी अन्गचोरत डावीकडे केवळ चाळीसच्या स्पीडने नेत नेत एकडाचे घरी पोचलो!
नन्तर रितसर लिम्बिला दवाखान्यात नेवुन आणुन, माझी मुम्बैच्या प्रवासाची बॅग भरुन ऑफिसला गेलो तो दुसर्‍यादिवशी रात्रीच घरी परतलो!
अनेकानेक अडचणी, मनस्ताप, शारीरीक कष्ट, बौद्धिक ताणतणाव यान्नी भरलेले ते दोन दिवस कसे गेले ते मात्र कळलेच नाही!
तर असतात अशा काही प्रवासान्च्या आठवणी! कधी गोड तर कधी कटू!
एक मात्र होत की लिम्बी काय किन्वा पोट्टे काय, मानलच पाहीजे की मोठ्या धीराचे! माझा धीर सुटत होता तर मला घोड्यावर जीपवर पुन्हा स्वार होवुन मैदान रस्ता न सोडण्यास तेच उद्द्युक्त करीत होते!
समाप्त
|
या प्रवासातल्या आठवणी अनेकानेक कारणान्नी स्मरणात रहातील! सगळ्याच गोष्टीन्चा तपशील सान्गणे शक्य होत नाही पण गावाकडच्या आतल्या रस्त्याला लागल्यावर उन्च खोल ओबडधोबड अर्धवट खचलेल्या रस्त्यावरुन तोल सावरत जीप हाणताना मधेच जोरदार झोका बसतो तो सहन करणे शब्दातीत असते! गाडी आत्ता पलटी होते की मग अशी अवस्था तीन ठिकाणी तरी झाली अन नखशिखान्त घाम फुटला!
बरल्या दोन पोस्ट कदाचित याबीबीला सुट नसतील तर कृपया योग्य जागी हलविण्याची व्यवस्था मॉद्स, तुम्ही कराल का?
तसेच येवढ्या लाम्बलचक वर्णनामुळे बरेच जण वाचता वाचता कण्टाळुन वाचनाचा रस्ता सोडण्याची शक्यता हे! त्यान्नी थोडी काळजी आधीच घ्यावी! इव्हन मला पण या पोस्ट्स पुन्हा वाचणे अवघड जात हे
|
आई गं! केवढे हाल! पण लिंब्या मला एक कळत नाही, तू पुण्याहून एखादी भाड्याची गाडी घेऊन का नाही रे गेलास हे असले ध्यान का घेतले चालवायला मुळात
|
मैत्रेयी, तुझी शन्का रास्त हे! पण मे महिन्याच्या वर्णनात त्याच उत्तर दडल हे!
भाड्याची गाडी करुन जाण्यायेवधी ताकद माझ्यात नव्हती!
त्यामुळे परिस्थिती, जशी अन्गावर आली, तशी शिन्गावर घेण भाग होत!
मीच काय, कुणीही, बाकी सगळ्याची सोन्ग ढोन्ग आणु शकतात, पैशाच सोन्ग नाही आणता येत माणसाला!
अन माझ्या लिम्बीला अन पोट्ट्यान्ना या परिस्थितीची जाण असल्याने, सामोर्‍या येइल त्या परिस्थितीला तोन्ड द्यायला ते तयार असतात हीच त्यातल्या त्यात माझी जमेची बाजू नाही का?
वरल्या प्रवासाने ही जमेची बाजु पुन्हा एकदा सिद्ध झाली असे मला वाटते!
|
Moodi
| |
| | Monday, June 05, 2006 - 11:55 am: |
|
|
लिंब्या थोडे डोक्यावरुन गेले, पण तुझ्या घरच्यांची जिद्द मानली पाहिजे.
|
मुडी, अग काय कळल नाही ते सान्ग, म्हणजे समजावुन सान्गतो!
आणि हो ग! त्यान्ची जिद्द मानलीच पाहीजे! एकानही तोन्डातुन चकार शब्द तक्रारीचा काढला नाही की नाही रडतराऊ चेहरा केला! हौद्यातली लिम्बी पण निश्चिन्त होती!
|
Champak
| |
| | Monday, June 05, 2006 - 2:49 pm: |
|
|
जिद्द मानली पाहिजे. ..
|
Simeent
| |
| | Monday, June 05, 2006 - 4:27 pm: |
|
|
कसला रे प्रवास हा लिम्ब्या!! नशीब गाडी पलटी नाही झाली.
|
Ninavi
| |
| | Monday, June 05, 2006 - 5:04 pm: |
|
|
बाप रे लिंब्या. कमाल आहे बाबा तुझी. लिंबी बरी आहे ना आता?
|
Dineshvs
| |
| | Monday, June 05, 2006 - 5:25 pm: |
|
|
लिंबु, या सगळ्यातुन पार पडल्यावर, असे लिहिताना परत अशी वेळ आली तर काय होईल, असे वाटत राहते.
|
मला वाचताना दम लागला यार.
|
इतकं सगळं होउन लिम्बी नुस्ती गप बसून होती! लिम्ब्या आता ११ तरखेला तूच जाऊन दोरा बान्ध वडाला
माझ्या नवर्‍याने असे केले असते तर मी इतकी कटकट केली असती इतकी इतकी की बस
पण हे बाकी खरं की पोरं अशा भलत्या वेळेस फ़ार enjoy करतात, का काय माहित!
|
Seema_
| |
| | Monday, June 05, 2006 - 7:13 pm: |
|
|
मला इतकी लाज वाटली ना वाचुन . जरा जरी प्रवासात हाल झाले ( अगदी flight वेळेवर नसली तरी , त्याबद्दल घरातल्यानच जबाबदार धरुन ) तरी मी इतकी वैतागलेली असते ना  . LT बायको Great आहे रे बाबा तुझी .
|
मैत्रेयी, मला वाटतं, लिम्बुनी बरेच दोरे बांधलेत वडाला, तेव्हा कुठे लिंबीसारखी बायको मिळालीय
सगळ्या अविवाहित पुरुषांना सांग बाबा लिंबु, तुला कुठला वड पावला
|
|
| चोखंदळ ग्राहक |
|
| महाराष्ट्र धर्म वाढवावा |
|
| व्यक्तिपासून वल्लीपर्यंत |
|
| पांढर्‍यावरचे काळे |
|
| गावातल्या गावात |
|
| तंत्रलेल्या मंत्रबनात |
|
| आरोह अवरोह |
|
| शुभंकरोती कल्याणम् |
|
| विखुरलेले मोती |
|
|
|
हितगुज दिवाळी अंक २००७
|
|
|