Archive through February 21, 2007

Hitguj » Gulmohar-Archives » शालिवाहन शके १९२८ (२००६-२००७) » फाल्गुन » कथा कादंबरी » . बंदिनी-उर्वरित भाग » Archive through February 21, 2007

« Previous Next »

Supermom
Monday, February 19, 2007 - 11:37 am:

भलीमोठी गाडी इनामदारांच्या बागांजवळ थांबली अन दोन्ही खांद्यांवरून पदर घेत रेवती माधवबरोबर खाली उतरली. ड्रायव्हरनं अदबीनं सलाम केला अन गाडी बाजूला लावली.

माधवबरोबर फ़िरत, रमत गमत रेवती त्या विशाल बागा बघू लागली. आंबा पेरू, लिंबू, कित्येक प्रकारची झाडं नुसती बहरली होती. बागेत काम करणार्‍या गड्यांनी एका मोठ्या झाडाच्या सावलीखाली सतरंजी पसरली अन एका ताटात सारा बागेतला ताजा मेवा आणून ठेवला.

गुलाबी पेरूचा लचका हळूच तोडणार्‍या रेवतीकडे बघून माधव मजेत हसला.
'
'मला कौतुक वाटतंय रेवा तुझं कालपासून.'

'का? असं काय केलं मी?'

'शहरात वाढलेली, उच्चविद्याविभूषित मुलगी तू. सतत आधुनिक कपड्यांची,वर्तणुकीची सवय असलेली. अन आमच्या घरात कालपासून दुधातल्या साखरेसारखी मिसळून गेलीयस. मोठ्ठं कुंकू काय, दोन्ही खांद्यावरून पदर काय.'

रेवतीच्या चेहर्‍यावरचं हसू थोडं फ़िक्कं झालं.

'अगदी प्रामाणिकपणे सांगू का माधव? हे सारं फ़ार कठीण आहे अंगवळणी पडायला. केवळ महिन्या दोन महिन्यांनी व्हिसा मिळाला की लगेच मी तुझ्याजवळ लंडनला येणार, याची जाणीव आहे म्हणून जमतंय हे सारं. नाहीतर....'

'ते सारं बरोबर रेवा,पण तुझ्या या वागण्यानं तू आईला फ़ार आनंदी करतेयस ग. ...'

आईंचा विषय निघताच रेवा सावध झाली.

'माधव, मला तुला काही विचारायचंय.'

'नको विचारूस रेवा. तुला धक्का बसेल ऐकून...'

ती काय विचारणार याची जाणीव माधवला आधीपासूनच असावी.

'ते चालेल माधव मला. पण आईशी बाबासाहेबांचं वागणं सहन करण्याच्या पलिकडचं आहे रे. मी सून असूनही मला इतका संताप येतो. तू तर पोटचा मुलगा आहेस त्यांचा.
कसं सहन करू शकतोस तू हे?

'थांब रेवा. मला वाटलं नव्हतं हे सारं इतक्या लवकर तुला सांगावं लागेल. पण आता इलाजच नाही ग.'

एक दीर्घ श्वास घेऊन माधवनं बोलायला सुरुवात केली.

' माझी आई ही बाबांची द्वितीय पत्नी आहे रेवा. गावात अजून एक घर आहे त्यांचं. पुतळाबाई, म्हणजे त्यांच्या प्रथम पत्नी अजून जिवंत आहेत......'

वीज अंगावर कोसळली असती तरी रेवाला इतका धक्का बसला नसता. डोळे विस्फ़ारून ती माधवकडे बघू लागली. काय नव्हतं त्या नजरेत? आईंबद्दल सहानुभूती, या सार्‍या गोष्टीचं आश्चर्य, अन हो...., ही गोष्ट लपवून ठेवल्याबद्दल माधवबद्दल प्रचंड संताप.

'काय सांगतोयस तू माधव? अन हे इतक्या दिवसात तू कधीच बोलला नाहीस? अरे लग्नाआधी कितीदा भेटलोत आपण....'

रेवतीचा स्वर इतका तीक्ष्ण होता की ती पटकन उठून चालायला लागणार असं वाटलं माधवला.

Psg
Monday, February 19, 2007 - 11:58 pm:

सुमॉ, छान लिहत आहेस, पूर्ण कर

Jhuluuk
Tuesday, February 20, 2007 - 4:40 am:

सुपरमॉम, खुपच छान लिहिताय, प्लिज लवकर कथा पुर्ण करा, पुढे काय होइल त्याची उत्सुकता लागुन राहिली आहे..

Vadini
Tuesday, February 20, 2007 - 4:53 am:

Jhuluuk च्या म्हणण्याला संपूर्ण अनुमोदन!

Supermom
Tuesday, February 20, 2007 - 9:22 am:

Supermom
Tuesday, February 20, 2007 - 11:56 am:

'सगळ्या बाजूंनी असा विरोध झाला, लोकही कुजबुजू लागले,अन बाबा थोडेसे ताळ्यावर आले. नाही म्हटलं तरी आईच्या माहेरचा दबावही बराच होता. तिचं घराणं चांगलंच वजनदार होतं ना. वाड्यात ते राहू लागले हे खरं,पण आईला पत्नीचा जो मान, दर्जा द्यायला हवा तो कधीच नीटपणे दिला नाही त्यांनी. माझा जन्म झाल्यावर ते आता सुधारतील ही आशा होती सगळ्यांना. ती फ़ोल ठरवली त्यांनी. आई माझ्या संगोपनात गुंतली अन ते परत गावातल्या दुसर्‍या घरात रमले. घरी आले तरी आईशी कधीच ते धड वागत नसत. इनामदार घराण्यात बाईनं तोंड वर करून बोलण्याची प्रथा नव्हती. आई मात्र सतत अन्यायाला शाब्दिक का होईना, प्रतिकार करते हे सहन होत नसे त्यांना... तिनं गप्प राहून सारं सोसावं ही अवाजवी अपेक्षा होती ग त्यांची.'

'असाच संघर्ष करत, माझ्यावर कायम पाखर घालत संसार झाला बिचार्‍या आईचा.माझ्याबद्दल फ़ारसं ममत्व बाबांनी कधीच दाखवलं नाही. हं, नाही म्हणायला माझ्या शिक्षणात, लंडनला जाण्याच्या निर्णयात कशातच फ़ारसा विरोध केला नाही त्यांनी. अन मलाही फ़ारसा जिव्हाळा नाही त्यांच्याबद्दल. आईनंच मला वाढवलं खर्‍या अर्थानं.'

भावनावेग असह्य होऊन माधव थांबला.

'पण, इतकं सारं होऊनही, त्या इतक्या या संसारात दुःखी असूनही सोडून का गेल्या नाहीत बाबांना? अन सुशिक्षित असूनही पुतळाबाईंनी हे सारं का होऊ दिलं?'
रेवती अजूनही संभ्रमातच होती.

माधव हसला.
'रेवा, एकतर घटस्फ़ोट अजूनही आमच्या घराण्यातच काय, गावातच इतका लोकमान्य नाहीय बरं. शहरी वातावरणात वाढलेल्या तुला या गोष्टींची कल्पनाही येणार नाही कधी. अन पुतळाबाईंचा दोष नाही, दोष त्यांच्या परिस्थितीचा आहे ग. माहेरी कुठलाच आधार नाही. एकदा बाबांशी नाव जोडल्या गेल्यानं दुसर्‍या कोणाशी लग्नही अशक्य. खेडापाड्यात हे सारं अजूनही फ़ार गुंतागुंतीचं आहे ग. त्यात बाबांवर विश्वास ठेवून शिक्षणही अर्धवटच सोडून आली होती ती. डोक्यावर छप्पर अन जन्मभराची सोय पाहिली बिचारीनं. मला तिचा राग येतच नाही. अन तसंही या सार्‍यात दोषी कोण हे ठरवणं फ़ार अवघड आहे. घराणं अन खानदान या खुळ्या कल्पनांपायी बाबांचा विरोध करणारे आजीआजोबा,की आईला काही न सांगता खुशाल तिच्याशी दुसरं लग्न करणारे बाबा, की सारं कळून आमच्या घरच्यांना दोष देणारे, पण स्वतच्या बदनामीच्या भीतीने तिला माहेरी थारा न देणारे तिचे आईवडील. सारंच कठीण आहे ठरवणं.'

सगळं कळल्यानं रेवती आता शांत झाली होती. तिनं हलकेच माधवच्या हातावर थोपटलं. तिचा तो आश्वासक स्पर्श फ़ार सुखावून गेला त्याला.

'अन रेवा, खरं सांगू, मला तुझी फ़ार फ़ार काळजी वाटतेय ग. मी लंडनला गेल्यावर तू आईबाबांच्या मधे पडू नकोस मुळीच. अन्याय समोर होत असला की विरोध करायचा पिन्ड आहे तुझा. तशीच घडली आहेस तू. पण बाबा फ़ार तापट अन वेगळेच आहेत. तेव्हा जे दिसेल त्याकडे कानाडोळा कर, अन तुझा व्हिसा झाला की लगेच विमानात बस.'

'काही वचन बिचन मागू नकोस रे बाबा. मी बोलणार नाही त्यांच्या खाजगी गोष्टींत, पण माझ्यावर हाही विश्वास ठेवून जा की कुठल्याही परिस्थितीत योग्य असंच वागेन मी.' रेवा हसून म्हणाली.'

'त्या विश्वासावरच तर हा दीड महिना काढणार आहे मी.'
माधवनं तिला प्रेमानं जवळ घेतलं.

Maku
Wednesday, February 21, 2007 - 12:05 am:

Supermom कथा चान्न्गली आहे . पण माधवला आई बद्दल काहीच वाटत नाही. त्याला फ़क्त बाईकोअची काळजी आहे असे मला तरी वाटते.
कारण मला तरी पटले नाही माधवचे वागणे.

चुकले असेल तर दिवा घ्या.

Lopamudraa
Wednesday, February 21, 2007 - 4:29 am:

ह्म्म.. माकु is right अशा परिस्थीत आई आणी मुलाचे भावविश्व जास्त दाखवायला हवे होते माधवचे वागणे फ़क्त बायकोची काळजी एव्हढेच दिसते
शेवटची ओळ " दिड महिना इथे काढणारे... " ...?

Psg
Wednesday, February 21, 2007 - 5:42 am:

असं का म्हणताय मकु, लोपा? 'आईनीच वाढवलं मला' हे कबूल केलंय माधवनी.. रेवा बंडखोर स्वभावाची आहे, ती त्याच्या वडीलांना काही बोलली तर ते तिचाही अपमान करतील असे वाटतेय त्याला.. शेवटी अश्या नाजूक गोष्टीत कोणी बोलू नये असा सल्ला देतोय तो रेवाला.. नवीन लग्न झाल्यानंतर त्याने बायकोची काळजी करणं स्वाभाविक नाही का?

लोपा, दिड महिना तिकडचा गं, 'लंडन' मधला..
सुपरमॉम, सॉरी तुझ्या कथेत मी लिहिले आहे. मी जो अर्थ काढला तो बरोबर आहे का? तू पण सांग माधवची बाजू तुझ्या विचाराप्रमाणे..
बाकी, मस्त आहे, लवकर पूर्ण कर

Suvikask
Wednesday, February 21, 2007 - 6:15 am:

psg ला अनुमोदन
तो, आई किती ग्रेट आहे हेच तिला पटवुन देण्याचा प्रयत्न करतोय. त्याचबरोबर वडिलांनाहि दोषी ठरवत नाही. बायकोलाही याची माहीती व्हावी पण कलह टाळ्ण्यासाठी तिने, यात जास्त लक्ष घालु नये असे त्याचे म्हणणे आहे. कारण शेवटी सगळ्या परीस्थितीचा आईलाच जास्त त्रास होईल.

Lopamudraa
Wednesday, February 21, 2007 - 7:20 am:

ok.. ok vaad nako.. कथा वाचायला मिळाली म्हणजे झालं.. पुढे पटकन लिहि ग supermom ....

Supermom
Wednesday, February 21, 2007 - 8:23 am:

मैत्रिणींनो,
प्रतिक्रियांबद्दल मनापासून आभार.
पूनम, तुझं स्पष्टीकरण अगदी बरोबर ग.

Supermom
Wednesday, February 21, 2007 - 10:07 am:

Supermom
Wednesday, February 21, 2007 - 1:43 pm:

त्या आजारातून बरं व्हायलाच उर्मिलाबाईंना पुरता एक आठवडा लागला. रेवतीनं त्यांची सतत शुश्रुषा केली. अगदी मऊ भात भरवण्यापासून सारं ती करी. बाबासाहेब मात्र एकदाही घराकडे फ़िरकले नाहीत.

आठवड्याभरात उर्मिलाबाई हिंडू फ़िरू लागल्या. अशक्तपणा मात्र होताच. रेवतीचे जायचे दिवस जवळ येत होते.तिच्यासाठी म्हणून खास एक साडी भरतकाम करायला काढली होती त्यांनी. ओसरीवर बसून त्या आता तासनतास त्या साडीवर फ़ुले भरत असत. रेवतीनं त्यांना आराम करण्याबद्दल खूप विनवण्या केल्या पण त्या मुळीच ऐकत नसत.
'आई,'...
एकदा अशाच त्या दोघी बसल्या असताना रेवतीनं हलकेच प्रश्न केला,
'मी गेल्यावर नीट रहाल ना? मला तुमची खूप काळजी वाटते हो...'

'बाळ,काळजी कशाची? प्रत्येकाचं प्राक्तन असतं ग हे.तुम्ही दोघं मजेत रहा. सुखी रहा... मग सारं मिळालं बघ मला. माझ्या लाडक्या माधवला त्याच्या मनासारखी, खंबीर बायको मिळाली, त्याचा संसार माझ्यासारखा होणार नाही, याचाच आनंद फ़ार मोठा आहे ग...'

'ती किल्ली नेली शेवटी त्यांनी?'
रेवतीनं धीर करून विचारलंच.

'छे, ती मिळाली नाही शेवटपर्यंत, त्यासाठीच तर मारलं त्यांनी मला. जाऊ दे. चल जेवायची वेळ झाली बघ. आज रखमा अन सार्‍या गड्यांना सुट्टी दिलीय मी दुपारपर्यंत. देवीच्या जत्रेसाठी. बिचारे राब राब राबतात ग एरवी....'

उर्मिलाबाईंचं वाक्य अर्धंच राहिलं. वाड्याचा भला मोठा दरवाजा उघडून बाबासाहेब दारात उभे राहिलेले दिसले रेवतीला.
हातातलं पुस्तक बाजूला ठेवून ती उभी राहिली. अवघडून जाऊन, खोलीत जावं की इथेच उभं रहावं याचा निर्णय मनात न झाल्याने.

भक्कम पावलं टाकत बाबासाहेब उर्मिलाबाईंजवळ आले.

'किल्ली न्यायला आलोय मी...'
त्यांच्या सुरात विखार होता.

'रेवती, तू खोलीत जा तुझ्या...'
तशाही परिस्थितीत उर्मिलाबाई उद्गारल्या.

जाण्याचा विचार केव्हापासून केला होता रेवतीनं, पण कसल्याशा अदृश्य शक्तीने तिचे पाय जमिनीलाच खिळून राहिले.

' देणार नाही. त्यादिवशीच सांगितलय मी तुम्हाला....'

संतापानं बाबासाहेबांच्या कपाळावरची शीर ताडताड उडू लागली होती.

'खबरदार... उलटून उत्तरं नकोत मला.. चल, सांग कुठे आहे किल्ली...'

तिरस्कारानं उर्मिलाबाईंच्या दंडाला धरलं त्यांनी. पण तितक्याच चिडीनं त्यांनी हात सोडवून घेतला.

'तुम्हाला थोडी तरी शरम असू द्या. सूनबाईच्या समोर असं वागताना काहीच कसं वाटत नाही ?'

'माझी लाज काढतेस?'
रागानं आता बाबासाहेब पुरते बेभान झाले होते.

अन रेवतीच्या ध्यानीमनी नसताना ते घडलं. बाबासाहेबांच्या हातातल्या चांदीच्या मुठीच्या काठीचा जोरकस प्रहार उर्मिलाबाईंच्या डोक्यावर बसला.त्यांच्या जखमेतून रक्ताची धार वाहू लागली.

विजेच्या वेगाने रेवती जागची हलली.सारा जोर पणाला लावून तिनं काठीचा दुसरा प्रहार होण्याआधीच बाबासाहेबांचा हात घट्ट धरला.एरवी त्यांच्या मजबूत शरीरासमोर तिचा पाड लागला नसता. पण ते बेसावध होते, अन तिच्या संतापानं शंभर हत्तींचं बळ दिलं होतं तिला.त्यांच्या हातातली काठी तिनं झटक्यानं हिसकावून घेतली.

'काय करताय तुम्ही हे? माणूस आहात की कोण?'
एखाद्या रणरागिणीसारखी ती कडाडली.

'तुझी ही मजाल? काल घरात आलेली पोर तू. चल हो बाजूला.'

उत्तरादाखल रेवतीनं फ़क्त डोळे रोखून त्यांच्याकडे बघितलं. त्या मोठमोठ्या डोळ्यातल्या अंगारानं तेसुद्धा क्षणभर चरकले. पण रागानं आता त्यांच्या सार्‍या असल्यानसल्या विवेकबुद्धीचा ताबा घेतला होता.

रेवतीच्या हातातली काठी ओढून घेण्याचा प्रयत्न ते करू लागले. सारा जोर एकवटून रेवतीनं ती काठी आडवी धरूनच त्यांना ढकललं.
तोल जाऊन पडू नये म्हणून ओसरीचा खांब त्यांनी धरला अन ते अघटित घडलं.

खांबाला धरून उभे राहताराहताच ते खाली कोसळले. तोंड वेडवाकडं झालं अन ओठातून फ़ेस बाहेर आला.

इतका वेळ डोकं गच्च धरून बसलेल्या उर्मिलाबाई लटपटत उभ्या राहिल्या, अन त्यांनी रेवतीच्या हातातली काठी काढून घेतली.

'रेवा, ताबडतोब तुझ्या खोलीत जा. मी हाक मारेपर्यंत बाहेर यायचं नाही हे लक्षात ठेव.'

त्यांच्या आवाजात विलक्षण जरब होती.

रेवती खोलीत आली अन थरथरत पलंगावर बसून राहिली.

Swaatee_ambole
Wednesday, February 21, 2007 - 4:19 pm:

छान लिहीत्येस सूपरमॉम. पूर्ण कर लवकर.

Supermom
Wednesday, February 21, 2007 - 4:30 pm:

Priyab
Wednesday, February 21, 2007 - 4:35 pm:

ohh ho Excellent Supermom ..tusi great..I liked it very much एखादि छान मराठि मालिका होइल या वर

Kedarjoshi
Wednesday, February 21, 2007 - 5:33 pm:

सोनसाखळ्या चमकत होत्या.>>>. Powershift.

सुमॉ. सुंदर. बर्याच दिवसांनी चांगली कथा वाचली. खरच प्रिया म्हणते तशी झी ला वा स्मिता ठाकरेला पाठव. वहीनीसाहेब पेक्षा नक्कीच चांगली आहे.
मॉड तो पहीला भाग गेल्या महीन्यात आहे तो ईकडे टाकाल का?

Supermom
Wednesday, February 21, 2007 - 6:14 pm:

मित्रमैत्रिणींनो,
मनापासून आभार.
केदार, वहिनीसाहेब मी बघितलेली नाही. बर्‍याच दिवसांत भारतात गेलेच नाहीय.

Marhatmoli
Wednesday, February 21, 2007 - 7:17 pm:

Supermom ,

अप्रतिम आहे कथा तुमचि. फ़क्त एकच लहानशि गोष्ट खटकलि कि रेवति सारखि एवढि आधुनिक मुलगि 'कुंकवावर घाला' अश्या पध्धतिने विचर करेल अगदि तश्या मनस्थिततहि हे पटत नाहि.