चिन्नु यांचे रंगीबेरंगी पान

अमितदादा/असुदे यांनी हैद्राबाद बीबीवर ही धीरगंभीर, वीरश्री चेतवणारी सुंदर कविता टाकली. याबद्दल बरंच लिहायचय, पण सध्या फक्त ही कविता-

खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी...झाँसी की रानी

सिंहासन हिल उठे राजवंशों ने भृकुटी तानी थी,
बूढ़े भारत में आई फिर से नयी जवानी थी,
गुमी हुई आज़ादी की कीमत सबने पहचानी थी,
दूर फिरंगी को करने की सबने मन में ठानी थी।
चमक उठी सन सत्तावन में, वह तलवार पुरानी थी,
बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी,
खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।।

कानपूर के नाना की, मुँहबोली बहन छबीली थी,
लक्ष्मीबाई नाम, पिता की वह संतान अकेली थी,

आजही आठवतं;
ते तुझे कसमसुन भेटणं,
..जसं कधी भेटलोच नाही..

मग थोडे ऊन,
थोडा पाउस..
ती थेंब थेंब पाण्यावरची गाणी..

पण शेवटल्या वळणावर अशी काही वळलीस
जणु कधी काही घडलेच नाही..
अजूनही अडकली आहे ती कागदाची होडी..

काय करणार ती तरी,
हल्ली पाउसही पडत नाही...

खरं तर मायबोली सापडली आणि परदेशात माहेर सापडल्यागत झाले. बरेच दिवस फक्त वाचत होते, काही आवडले की दाद देत होते. हिंमत करून झुळूकेवर गेले त्या दिवशी गिर्‍याने ड्यु. आयडी असे घोषित करून मोठ्ठा दिवा दिला होता शहरांच्या बीबीवर अम्मीने chinnu सगळीकडे फिरत आहे असा आरोपही केला होता. सन्मीने मलम लावले म्हणून हिंमत करून लिहायला सुरूवात केली.

बसले होते अशीच..
आभाळाचे पसरलेले असंख्य तुकडे गोळा करून,
प्रत्येक तुकडा वेगळा, अस्तित्वहीन..

गेल्या वर्षी श्रावणात वेचलेल्या पागोळ्या होत्या ओच्यात,
त्यांचं चांदणं ओवायचं होतं..

पण मनात होती अनामिक भीती..
पागोळ्या सांडल्या तर?
माझ्या आभाळाच्या विजोड चिंध्या झाल्या तर?

मग कुठून तरी आली मौनरवे हजारोंनी,
डोळ्यांत तरळली तुझी स्निग्ध नजर..
घेऊन आली माझी चिऊ-काऊची स्वप्ने..

आणि आई! क्षणाक्षणाला थरथरणारी पानं शांत झाली.
दरवळली जाई जुईची वेल..
क्षणात आभाळ चमकू लागलं,
चांदण्यांचा कशिदा खुलून आला,
मायेची सय मनाच्या डोहातून तरंगत गेली..

आई, तू जन्मोजन्मींची कुबेर..

दु:ख नवे नाव जुने
मन वेडे कुणकूणे!

ओळखीचे कोण ते
नजरेचे भाव उणे?

काल होते आज ना
हळहळते गाव सुने

साबण तो काय बरा?
जमले ना घाव धुणे!

सूनवे बघ जिंदगी
मांडियले डाव जुने!!

सर्वांनाच हवं असतं
हक्काचं आकाश..
उडायचा मोह नसला तरीही..

मलाही मिळालयं माझं आकाश-
क्षितीजाच्या रेषा रुंदावत उडतांना,
जमीनीची आठवण न येऊ देणारं-माझं गुणी आकाश;

त्या मऊ मऊ ढगांच्या हातांना धरून सांगावसं वाटतं-
तुझ्या मायेने पुष्ट पंख पसरून,
होईन मी आकाश..
नाही पडून देणार दु:खाचा टिप्पूसही जमीनीवर..
अगदी तुझ्याचसारखं!

तुला एक ओळ लिहायची होती, राहून गेली
अल्लड स्वप्नं पापणीत येता येता राहून गेली

हाक देतच होत्या झुंजुमुंजु पाऊलवाटा
पानावरचे दवं का गं पापणी भिजवून गेली?

दाराआड लपल्या पावसाची थोडी गंमत करायची होती
तुझी छत्री नेमकी कुठेतरी राहून गेली!

तरारून आली होती जाणीव गेल्या श्रावणात
मनातून काढायची तेव्हढी राहूनच गेली

रात्रभर गुंतवले भावनेच्या गुंत्याने
नादावली पहाट, उगवायचेच विसरून गेली!

धुंद चांदणरात साजणा, शुभ्र भासती फुले
नयनात तुझ्या, हास्यात तुझ्या गोड हासती फुले

मम हृदयाचे पाणी पाणी, जीवघेणी ती खळी
ओठांवरच्या शब्दकळ्यांचे गीत माळती फुले

पुसटता स्पर्श तुझा, निसटते नजर खाली,
गुपित मनाचे तुला सांगता, लाजलाजती फुले

शीळ घाली खट्याळ वारा, गूज सांगते मखमाली
पदरात माझ्या भान हरपोनी डोलडोलती फुले

तू नसता सारे स्तब्ध, खिन्न सार्‍या दिशा
ये प्रिया, रास रचू या, तुझीच वाट पाहती फुले!

कविता हरवली
सापडेचना!

इथेच तर होती
उन्मनीचे भाव आलापत-
अजून उमलतच होती..

विचारून आल्ये-
कळीच्या उसाश्याला,
पेंगुळल्या पानातून ठिबकणार्‍या-
पागोळ्यांच्या माळेला...

नकळत उश्याशी शोधता शोधता
सापडली एक आर्त सुरावट,
आणि ती पांघरूनही थरथरणारी एक उत्कट रात्र!
एका कोपर्‍यात चिंब काही सुगंधीत श्वास...
झांजझांज न्यासनक्षीचे-
वेड्या पावसाचे ठसे..

-अन क्षणात उमगले मजला, हे कोणाचे पिसे!

भरून आले नभ
विचारांची झाली दाटी
ल्याली आठवं भरजरी
तरी.. अतृप्त मनाची दिठी

जुन्या भेटीचे पदरव
अजून झंकारत होते
रूणझुणती वेडे पैंजण
का गीत तुझेच गात होते?

अंधारून आलेही
नर्तनात रत पाऊस
छत्रीखालच्या ओंजळीत
एक थेंब..चिमुकला..स्तब्ध..

ती वेडी हृदयाची धडधड
दाहक स्पर्श होता ओला
कणाकणात ओवून घेत
तो पाऊस श्रीमंत झालेला....